ILPB2/415-1072/13-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 7 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dyrektor, będącego państwową instytucją kultury - w ramach wykonywania ustawowych i statutowych obowiązków służbowych oraz w związku z tymi obowiązkami - użytkuje samochód służbowy jednostki.

Z uwagi na charakter pracy i wykonywanych obowiązków służbowych, w tym miejsca i terminy spotkań poza siedzibą Wnioskodawcy, jak również ze względu na brak na terenie siedziby garażu, pozwalającego na zabezpieczenie pojazdu przed dostępem osób trzecich - Dyrektor często wykorzystuje samochód służbowy również do przejazdów pomiędzy stałym miejscem pracy a miejscem zamieszkania (odległość ok. 30 km). Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Dyrektora podyktowane sygnalizowanym wyżej faktem, że na terenie siedziby Wnioskodawcy brak jest garażu (instytucja dysponuje jedynie miejscem parkingowym na zewnątrz budynku), natomiast w miejscu stałego zamieszkania Dyrektora istnieje garaż, w którym pojazd jest zabezpieczony w sposób właściwy przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, a nadto w sposób pozwalający na lepszą ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi.

Istotne jest również, że celem wypełniania powierzonych obowiązków, w tym w związku ze spotkaniami organizowanymi w innych instytucjach (podmiotach, urzędach etc.) - Dyrektor bardzo często - z pominięciem siedziby instytucji - dojeżdża do miejsca spotkań z miejsca zamieszkania. Ponadto, niektóre ze spotkań organizowane są (czy też kończą się) w godzinach wykraczających poza wyznaczone godziny pracy instytucji.

Należy również wskazać, że w świetle wewnętrznych regulacji obowiązujących u Wnioskodawcy, w przypadku gdy pracownik użytkuje samochód służbowy przez okres przekraczający 1 (jeden) dzień - zobowiązany jest w szczególności do właściwego zabezpieczenia samochodu służbowego oraz jego parkowania w miejscu utrudniającym lub uniemożliwiającym jego uszkodzenie albo kradzież. Tym samym, w świetle obowiązujących zasad - do obowiązków pracownika Zainteresowanego (w tym również Dyrektora) należy pozostawienie samochodu w miejscu należycie zabezpieczonym przez kradzieżą lub uszkodzeniem pojazdu, a takim miejscem jest garaż w miejscu zamieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przejazdy Dyrektora instytucji kultury samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby instytucji lub podmiotów, czy instytucji współpracujących oraz z powrotem - związane z korzystaniem z samochodu służbowego do realizacji obowiązków służbowych powierzonych przez Ministra - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości, nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy przejazdy Dyrektora z miejsca zamieszkania do pracy (lub innych jednostek, czy miejsc wykonywania obowiązków służbowych) i z powrotem - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Jak wynika z interpretacji (IPTPB1/415-434/12-2/DS wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi) przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych.

W związku z powyższym wartość przejazdów Dyrektora z miejsca zamieszkania do pracy (lub innych jednostek, czy miejsc wykonywania obowiązków służbowych) i z powrotem - nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Udostępnienie Dyrektorowi samochodu służbowego i zobowiązanie go do garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania - wynika bowiem z charakteru pracy na powierzonym Dyrektorowi stanowisku. W sytuacji, gdy samochód wykorzystywany jest w celach służbowych, wydatki związane z jego użytkowaniem nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy. W związku z tym, przejazdy z miejsca zamieszkania a jednocześnie miejsca garażowania służbowego samochodu, zapewniającego skuteczne zabezpieczenie pojazdu - do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania i jednocześnie do miejsca garażowania pojazdu - nie będą stanowiły przychodów ze stosunku pracy w formie nieodpłatnego świadczenia. Przejazdy w ww. zakresie następują w ramach i w związku z powierzonymi obowiązkami, w tym obowiązkami w zakresie dbałości o powierzone mienie, które to obowiązki są wypełniane poprzez parkowanie samochodu służbowego w garażu zlokalizowanym w obrębie miejsca zamieszkania pracownika (Dyrektora Instytucji). Dodatkowo parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania wpływa na zagwarantowanie dyspozycyjności Dyrektora i umożliwia stałą gotowość do wykonywania obowiązków służbowych również w godzinach wykraczających poza wyznaczone godziny pracy instytucji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Wnioskodawca podał, że Dyrektor - w ramach wykonywania ustawowych i statutowych obowiązków służbowych oraz w związku z tymi obowiązkami - użytkuje samochód służbowy jednostki. Z uwagi na charakter pracy i wykonywanych obowiązków służbowych, w tym miejsca i terminy spotkań poza siedzibą Wnioskodawcy, jak również ze względu na brak na terenie siedziby garażu, pozwalającego na zabezpieczenie pojazdu przed dostępem osób trzecich - Dyrektor często wykorzystuje samochód służbowy również do przejazdów pomiędzy stałym miejscem pracy a miejscem zamieszkania.

W świetle wewnętrznych regulacji obowiązujących u Wnioskodawcy, w przypadku gdy pracownik użytkuje samochód służbowy przez okres przekraczający 1 (jeden) dzień - zobowiązany jest w szczególności do właściwego zabezpieczenia samochodu służbowego oraz jego parkowania w miejscu utrudniającym lub uniemożliwiającym jego uszkodzenie albo kradzież. Tym samym, w świetle obowiązujących zasad - do obowiązków pracownika Zainteresowanego (w tym również Dyrektora) należy pozostawienie samochodu w miejscu należycie zabezpieczonym przez kradzieżą lub uszkodzeniem pojazdu, a takim miejscem jest garaż w miejscu zamieszkania.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Dyrektor dojeżdżający samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby instytucji lub podmiotów, czy instytucji współpracujących oraz z powrotem nie uzyskuje przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało mu wyznaczone przez Wnioskodawcę - na podstawie stosownych dokumentów (np. wewnętrznych regulacji obowiązujących u Wnioskodawcy). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy Dyrektora samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do siedziby instytucji lub podmiotów, czy instytucji współpracujących oraz z powrotem - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości Wnioskodawca (płatnik) nie może uznać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanej przez wnioskodawcę interpretacji Ministra Finansów, Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.