ILPB2/415-105/11-2/JK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 27 kwietnia 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB2/415-105/11-2/JK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania odszkodowania przyznanego wyrokiem Sądu Polubownego - jest:

* nieprawidłowe w odniesieniu do pytania nr 1,

* prawidłowe w odniesieniu do pytania nr 2.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania odszkodowania przyznanego wyrokiem Sądu Polubownego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wyrokiem Sądu w sprawie na rzecz Wnioskodawcy została zasądzona od klubu X. kwota 149.143,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Podstawa faktyczna wyroku opierała się na ustaleniach, iż Wnioskodawca będąc związany kontraktem o profesjonalne uprawianie piłki nożnej z niemieckim klubem. podjął rozmowy w sprawie zmiany przynależności klubowej z polskim klubem - X. Po uzgodnieniu z ówczesnym dyrektorem sportowym klubu X. warunków kontraktu w zakresie czasu trwania i wysokości wynagrodzenia kontraktowego oraz w sytuacji zainteresowania Jego osobą, jako zawodnikiem A, przez ówczesnego trenera, a także wobec braku uzależnienia zawarcia kontraktu piłkarskiego od uprzednich testów medycznych, Wnioskodawca udał się do Niemiec, do swojego dotychczasowego klubu, celem rozwiązania obowiązującego kontraktu o profesjonalne uprawianie piłki nożnej. Była to ostania przeszkoda do zawarcia umowy z klubem X., gdyż piłkarz profesjonalny w świetle regulacji P (...), U (...) i F (...) nie może być związany kontraktem z więcej niż jednym klubem piłkarskim. Kontrakt Wnioskodawcy został rozwiązany za porozumieniem stron. Jednakże po powrocie do Polski oraz po rozpoczęciu wraz z zespołem X. przygotowań do nowego sezonu piłkarskiego, dyrektor sportowy X. zakomunikował Wnioskodawcy, iż Klub nie może podpisać kontraktu na negocjowanych dotychczas warunkach i zaproponował podpisanie umowy jednorocznej na gorszych warunkach finansowych. W tej sytuacji Wnioskodawca zrezygnował z dalszych treningów i gry w klubie, czego konsekwencją było pozostawanie bez pracy przez okres 6 miesięcy. Dodaje, iż podstawa prawna wyroku oparta została na treści art. 72 § 2 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, iż strona, która rozpoczęła lub prowadziła negocjacje z naruszeniem dobrych obyczajów, w szczególności bez zamiaru zawarcia umowy jest obowiązana do naprawienia szkody, jaką druga strona poniosła przez to, że liczyła na zawarcie umowy. Rozpatrujący na etapie postępowania zabezpieczającego sprawę Sąd Apelacyjny wyjaśniając istotę tego roszczenia wskazał, iż dotyczy ono straty rzeczywistej, która wynika z faktu rozwiązania obowiązującej Go wcześniej umowy, w związku z negocjacjami ze zobowiązanym (klubem X.) w celu zawarcia z nim kontraktu. Zatem odszkodowanie to nie dotyczy zysku jaki Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby zawarł umowę, a obejmuje to, co miałby gdyby nie podjął nieskutecznych negocjacji. Stanowisko Sądu Apelacyjnego podzielił w przytoczonym powyżej wyroku Sąd Polubowny. Sąd ów wskazał, iż nie podpisując zamierzonego kontraktu z X Wnioskodawca nie znalazł do lutego 2008 r. zatrudnienia w innym klubie. W jego majątku nastąpił więc niewątpliwy rzeczywisty uszczerbek w znaczeniu damnum emergens. Powód ograniczył przy tym swoje roszczenie do kwoty rzeczywiście poniesionej szkody, przeto kwestia lucrum cessans pozostawała poza zakresem kognicji Sądu. Postanowieniem Sąd Okręgowy nadał klauzulę wykonalności wyrokowi Sądu. Klub X. spełnił świadczenie wynikające z wyroku SP.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku Sądu Polubownego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2.

Ewentualnie, czy jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku Sądu Polubownego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane od klubu X. odszkodowanie na podstawie wyroku Sądu Polubownego jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem zasady ustalania tego odszkodowania wynikają wprost z przepisu art. 72 § 2 Kodeksu cywilnego. Z tego przepisu wynika granica tzw. ujemnego interesu umownego, czyli szkody jaką poniosła strona ufając, że negocjowany kontrakt zostanie podpisany, a nie następstwa jego ewentualnego niewykonania. Jednocześnie odszkodowanie to nie jest wymienione w wyjątkach od zwolnienia, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g).

Ponadto w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku odmiennego stanowiska organu podatkowego, odszkodowanie otrzymane od klubu X. i tak jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem zostało otrzymane na podstawie wyroku Sądu Polubownego, którego wykonalność została stwierdzona przez sąd powszechny. Zgodnie z art. 1212 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, wyrok sądu polubownego lub ugoda przed nim zawarta mają moc prawną na równi z wyrokiem sądu lub ugodą zawartą przed sądem po ich uznaniu przez sąd albo po stwierdzeniu przez sąd ich wykonalności. Jednocześnie z uwagi na to, iż odszkodowanie dotyczy szkody wyrządzonej (damnum emergens), nie zachodzą przesłanki do zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe w odniesieniu do pytania nr 1,

* prawidłowe w odniesieniu do pytania nr 2.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do treści art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne, niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 cyt. ustawy.

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Natomiast przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a.

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b.

dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powołane uregulowania prawne ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji stanu faktycznego podstawa prawna wyroku Sądu Polubownego oparta została na przepisie art. 72 § 2 Kodeksu cywilnego. Wskazane uregulowanie kodeksu cywilnego nie zawiera regulacji dotyczącej wysokości odszkodowania, bądź zasad jego ustalania. Skoro więc przepisy o naprawieniu szkody nie zawierają takich regulacji, to wypłacone na tej podstawie odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych.

Z kolei zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Najistotniejszy podział szkody wynika z brzmienia art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego. Stosownie do tego przepisu szkoda polega albo na stracie, którą poniósł poszkodowany (damnum emergens), albo pozbawieniu poszkodowanego korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans).

Z kolei szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Wskutek doznania tego rodzaju uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy o to, czego bez wyrządzenia mu szkody mógł oczekiwać w przyszłości. Przyjmuje się także, że szkodą w przypadku utraconych korzyści jest szkoda, którą określa to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego tę szkodę, a inaczej mówiąc, to, co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło. Szkoda w postaci utraconych korzyści z reguły występuje obok rzeczywiście poniesionej szkody. Bardzo różne mogą być postaci szkody polegającej na utraconych korzyściach. Przykładowo, w sytuacji szkody na osobie mogą oznaczać utratę lub obniżenie zarobków - wówczas wynagrodzenie takiej szkody przybiera formę renty.

Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia bowiem od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy, będący w posiadaniu podatnika przed powstaniem szkody. Odnoszą się zatem do szkody rzeczywistej, która przejawia się tym, że stan majątkowy poszkodowanego uległ zmniejszeniu w stosunku do stanu poprzedniego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że na rzecz Wnioskodawcy na podstawie wyroku Sądu Polubownego została zasądzona od polskiego klubu kwota 149.143,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Podstawa faktyczna wyroku opierała się na ustaleniach, iż Wnioskodawca będąc związany kontraktem o profesjonalne uprawianie piłki nożnej z niemieckim klubem podjął rozmowy w sprawie zmiany przynależności klubowej z polskim klubem, uzgodnił z nim warunki kontraktu w zakresie czasu trwania i wysokości wynagrodzenia kontraktowego, a następnie rozwiązał obowiązujący Go kontrakt o profesjonalne uprawianie piłki nożnej z klubem niemieckim. Do zawarcia kontraktu na wynegocjowanych warunkach z polskim klub jednakże nie doszło. Rozpatrujący na etapie postępowania zabezpieczającego sprawę Sąd Apelacyjny wyjaśniając istotę tego roszczenia wskazał, iż dotyczy ono straty rzeczywistej, która wynika z faktu rozwiązania obowiązującej Go wcześniej umowy, w związku z negocjacjami ze zobowiązanym (klubem X.) w celu zawarcia z nim kontraktu. Zatem odszkodowanie to nie dotyczy zysku jaki Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby zawarł umowę, a obejmuje to, co miałby gdyby nie podjął nieskutecznych negocjacji.

Powyższe wskazuje więc jednoznacznie, że otrzymane przez Zainteresowanego - na podstawie wyroku sądu - świadczenie dotyczy szkody rzeczywistej. Tak więc wypłacone odszkodowanie podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl