ILPB2/415-1032/12-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2012 r. (data wpływu 13 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu korzystania z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy - jest prawidłowe.

W dniu 13 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu korzystania z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

X (dalej: Wnioskodawca) posiada samochody służbowe. Zasady korzystania z nich określa Zarządzenie Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych nr 19 z dnia 5 marca 2008 r. w sprawie stanu liczbowego samochodów osobowych i osobowo-terenowych oraz zasad wykorzystywania samochodów prywatnych w celach służbowych w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych.

Zgodnie z § 2 ww. Zarządzenia, Dyrektor, jako kierownik jednostki organizacyjnej ma uprawnienie do korzystania z samochodu służbowego za zgodą Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych. Zgoda taka została wydana dnia 26 marca 2012 r. i dotyczy samochodu służbowego na dojazdy pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem pracy - siedzibą Wnioskodawcy. Jednocześnie wyznaczone zostało przez Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych miejsce garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania pracownika.

Dyrektor korzysta z samochodu służbowego w celu dojazdów pomiędzy swoim miejscem zamieszkania, a stałym miejscem pracy oraz do innych wyjazdów służbowych, tj. wyjazdów na teren 33 nadzorowanych nadleśnictw położonych na terenie województwa dolnośląskiego realizując swoje zadania statutowe, a także w przypadku zaistnienia dużego pożaru lasu, dużych zniszczeń spowodowanych wichurami, bądź innymi sytuacjami kryzysowymi.

Wykonywanie powyższych zadań odbywa się również poza wyznaczonymi godzinami pracy oraz poza stałym miejscem pracy, gdzie konieczny jest dojazd samochodem służbowym.

Garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Dyrektora jest konsekwencją wykonywania przez niego obowiązków służbowych wymagających mobilności i stałej gotowości. Ponadto garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania Dyrektora gwarantuje w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do jego użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po stronie Dyrektora X, korzystającego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy i garażującego samochód w swoim miejscu zamieszkania, powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia i czy w związku z tym X jest zobowiązana, jako płatnik, do uwzględnienia tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie może być mowy o dokonywaniu na rzecz pracownika jakiegokolwiek nieodpłatnego świadczenia. W analizowanym przypadku bowiem ustalenie miejsca garażowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika podyktowane jest wyłącznie realizowaniem dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy. Samochód jest wykorzystywany wyłącznie w tym celu i nie służy realizacji celów prywatnych pracownika.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 lipca 2012 r. nr IPPB2/415-402/12-2/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei, po myśli art. 124 § 2 ww. ustawy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca posiada samochody służbowe. Pracownik Wnioskodawcy, zatrudniony na stanowisku Dyrektora, wykorzystuje na podstawie Zarządzenia Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych samochód, będący własnością X do celów służbowych. Zgoda taka została wydana dnia 26 marca 2012 r. i dotyczy samochodu służbowego na dojazdy pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem pracy - siedzibą X oraz do innych wyjazdów służbowych, np. wyjazdów na teren 33 nadzorowanych nadleśnictw, w przypadku zaistnienia dużego pożaru lasu, dużych zniszczeń spowodowanych wichurami, bądź innymi sytuacjami kryzysowymi. Jednocześnie wyznaczone zostało przez Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych miejsce garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania pracownika. Wykonywanie powyższych zadań odbywa się również poza wyznaczonymi godzinami pracy oraz poza stałym miejscem pracy, gdzie konieczny jest dojazd samochodem służbowym. Ponadto, garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania Dyrektora gwarantuje w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do jego użytkowania w celu wykonywania przez Dyrektora obowiązków służbowych wymagających mobilności i stałej gotowości.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, iż przejazdy Dyrektora samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy - o ile nie służą osobistym celom pracownika, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy w sytuacji, gdy przejazdy oraz parkowanie będą stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażające się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania w celu wykonywania przez Dyrektora obowiązków służbowych wymagających mobilności i stałej gotowości. Miejsce parkowania zostało wyznaczone przez Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych zgodnie z obowiązującym Zarządzeniem.

W konsekwencji powyższego, na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek obliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy. Zatem Wnioskodawca nie jest obowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracownika do i z miejsca wykonywania pracy.

Reasumując poczynione powyżej spostrzeżenia, stwierdzić należy, iż przydzielenie samochodu służbowego Dyrektorowi i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu jego zamieszkania gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do realizacji zadań służbowych, wynikającą z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy. Tym samym, z tytułu korzystania z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy nie wystąpi po stronie Dyrektora przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, stwierdzić należy, iż wydane została w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.