ILPB2/415-103/08-3/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M. J. przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2008 r. (data wpływu: 5 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu. Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia 7 marca 2008 r. (data wpływu: 10 marca 2008 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pełnomocnikiem obywateli amerykańskich, którzy w Polsce posiadają nieruchomość gruntową wraz z budynkiem mieszkalnym. Budynek ten do niedawna zamieszkały był przez trzy rodziny na podstawie ustnych umów z poprzednim, już nie żyjącym pełnomocnikiem.

Zainteresowany dodaje, że od 1992 r., a więc od śmierci Jego poprzednika, najemcy nie dokonywali opłat za wcześniej ustalony czynsz, pomimo wielokrotnych wezwań oraz odmówili podpisania formalnych umów najmu. W związku z powyższą sytuacją Wnioskodawca złożył w sądzie pozwy o eksmisję i zapłatę.

W odniesieniu do jednego lokatora sąd zasądził eksmisję i zapłatę zaległych kwot. Natomiast, w stosunku do pozostałych lokatorów sąd pozwy oddalił, dopatrując się formalnych błędów ze strony Wnioskodawcy we wcześniejszych wypowiedzeniach. Pomimo wygranych spraw, w postaci oddalonych przez sąd pozwów, po uprawomocnieniu się wyroków, lokatorzy zaczęli wnosić stosowne opłaty za zajmowane pomieszczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy osoby będące obywatelami amerykańskimi i tam zamieszkujące, będące właścicielami nieruchomości na terenie Polski i uzyskujący przychody z najmu, mają obowiązek rozliczyć podatek dochodowy w Polsce, czy też może podatek dochodowy rozliczyć ich pełnomocnik we własnym imieniu.

Zdaniem Wnioskodawcy może i powinien On - na podstawie posiadanego pełnomocnictwa - rozliczać się z obowiązku podatkowego.

W Jego ocenie, pełnomocnik ustanowiony przez właścicieli do zarządzania i opiekowania się majątkiem w Polsce i otrzymujący od najemców konkretne pieniądze, nie przekazywane właścicielom, obowiązany jest rozliczyć się podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Umowa najmu została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). W myśl art. 659 § 1 tej ustawy, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zgodnie z treścią art. 95 § 1 kodeksu cywilnego, czynności prawnej (w tym zawarcia umowy najmu) można dokonać przez przedstawiciela, którym jest m.in. pełnomocnik. W świetle § 2 ww. przepisu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

Pełnomocnik wynajmującego nie staje się więc stroną umowy najmu (wynajmującym), a jedynie działa w imieniu wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą upoważnioną do zarządzania i opiekowania się majątkiem obywateli amerykańskich w Polsce i odbioru od najemców pieniędzy z tytułu najmu. W świetle ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać jednak należy, że powyższych czynności dokonuje On w imieniu swoich mocodawców. W razie bowiem dokonania świadczenia do rąk pełnomocników wzbogacony jest nie ten, kto przyjął świadczenie lecz osoba, którą on reprezentuje. W imieniu bowiem tej osoby i dla niej świadczenie zostało przyjęte.

Zatem na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek uiszczania podatku dochodowego od dochodu uzyskiwanego z tytułu najmu lokali mieszkalnych nie stanowiących Jego własności.

Taki obowiązek spoczywa natomiast na właścicielach nieruchomości (obywatelach amerykańskich).

Powyższe znajduje potwierdzenie w art. 3 ust. 2b i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 7 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178). Art. 7 ww. umowy międzynarodowej stanowi, że dochody z nieruchomości, w tym także z użytkowania, posiadania, dzierżawy lub innej formy używania nieruchomości, mogą być opodatkowane przez to Umawiające się Państwo, w którym ta nieruchomość jest położona.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.