ILPB1/4518-1-3/15-2/AN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2015 r. (data wpływu 16 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązku przedkładania pełnomocnictwa - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązku przedkładania pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca otrzymuje od klientów pełnomocnictwa, które zgodnie ze swoją treścią upoważniają go do reprezentowania i występowania wobec organów podatkowych w tym do składania wszelkich deklaracji, oświadczeń, wniosków i zgłoszeń; odbioru i kwitowania dokumentów oraz korespondencji w imieniu klienta. Pełnomocnictwa zawierające powyższą klauzulę zostają opłacone i złożone w Urzędzie Skarbowym. Pomimo tego, Urząd Skarbowy dla każdego wydania zaświadczenia o niezaleganiu w płatnościach podatników żąda od Wnioskodawcy złożenia i opłacenia odrębnego pełnomocnictwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy składając wnioski o wydanie zaświadczenia w imieniu swoich klientów o niezaleganiu w podatkach Wnioskodawca musi każdorazowo legitymować się odrębnym pełnomocnictwem i wnosić z tego tytułu za każdym razem opłatę skarbową.

Zdaniem Wnioskodawcy, Ordynacja podatkowa przewiduje możliwość działania w ramach tzw. "pełnomocnictwa stałego", czyli wystarczy jednokrotnie złożyć pełnomocnictwo, na mocy którego można wielokrotnie dokonywać pewnych czynności do momentu odwołania pełnomocnictwa. Wiele czynności dokonywanych przez organy podatkowe (w tym wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach) nie ma charakteru postępowania podatkowego, gdyż nie kończy się wydaniem decyzji (art. 207 ustawy). Ponadto z art. 80a § 2 należy wysnuć wniosek, że celem obowiązku złożenia pełnomocnictwa przed organem podatkowym jest stwierdzenie, czy osoba żądająca wystawienia zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach ma do tego prawo. Do weryfikacji umocowania wystarczy wskazanie na pełnomocnictwo, które zostało uprzednio złożone w urzędzie skarbowym. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej, przedmiotem opłaty skarbowej jest złożenie dokumentu pełnomocnictwa a nie liczba czynności wykonanych na jego mocy. Zatem zdaniem Wnioskodawcy opłata za pełnomocnictwo powinna być wniesiona tylko raz przy składaniu "pełnomocnictwa stałego" i nie ma potrzeby składania dodatkowych pełnomocnictw jak również wnoszenia dodatkowych opłat skarbowych przy występowaniu z wnioskiem o niezaleganie w imieniu podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące działania strony przez pełnomocnika w zakresie: zobowiązania podatkowego, postępowania podatkowego, czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, interpretacji przepisów prawa podatkowego, zostały uregulowane w odrębnych działach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613).

Problematyka wydawania zaświadczeń przez organy podatkowe została uregulowana w dziale VIIIa ww. ustawy zatytułowanym "Zaświadczenia".

Zgodnie z art. 306a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa organ podatkowy wydaje zaświadczenia na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Wg ww. artykułu w § 2, zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

W myśl art. 306a § 3-6:

* zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania (§ 3),

* zaświadczenie wydaje się w granicach żądania wnioskodawcy (§ 4),

* zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia, z zastrzeżeniem § 6 (§ 5),

* zaświadczenie, o którym mowa w art. 306m § 1, powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia (§ 6).

Przepis art. 306b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa zobowiązuje organ do wydania zaświadczenia, jeżeli chodzi o potwierdzenie faktów lub stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Obowiązkiem organu, do którego skierowano wniosek inicjujący postępowanie o wydanie zaświadczenia, jest porównanie treści żądania strony ze stanem rzeczy wynikającym ze wszelkich danych znajdujących się w jego posiadaniu. Podkreślenia wymaga, że wniosek o wydanie zaświadczenia wszczyna postępowanie w tej sprawie. Postępowanie to kończy się wydaniem aktu administracyjnego, jakim jest zaświadczenie lub postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia. Jest to postępowanie uproszczone i w znacznej mierze odformalizowane. Sprowadza się do badania informacji zawartych w rejestrach, ewidencjach i innych danych, a następnie konfrontowania ich z treścią żądania strony dla stwierdzenia, czy określone przez stronę fakty lub stan prawny znajdują w nich odzwierciedlenie. Stąd też nie powinno budzić żadnych wątpliwości, że wniosek o wydanie zaświadczenia jest rozpatrywany w postępowaniu podatkowym.

Zgodnie z art. 306k ustawy - Ordynacja podatkowa w sprawach nieuregulowanych w art. 306a-306i oraz 306I i art. 306m stosuje się odpowiednio przepisy rozdziałów 1-6, 8, 9 z wyłączeniem art. 171a, rozdziałów 10-12, 14, 16 oraz 23 działu IV. Oznacza to, że w postępowaniu podatkowym w sprawie o wydanie zaświadczenia ma odpowiednie zastosowanie art. 137 ustawy - Ordynacja podatkowa, który jest zawarty w rozdziale 3 działu IV tej ustawy.

Należy zauważyć, że z przepisu art. 137 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa wynika, że pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie. Organ podatkowy może w razie wątpliwości zażądać urzędowego poświadczenia podpisu strony. Obowiązek złożenia pełnomocnictwa do akt sprawy, o którym mowa w powołanym przepisie oznacza, że osoba, która zamierza występować w postępowaniu jako pełnomocnik strony musi złożyć do akt konkretnej sprawy pełnomocnictwo lub jego odpis.

Dołączenie do akt oryginału lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa jest obowiązkiem pełnomocnika. W aktach zawsze musi być bowiem dokument, z którego wynika umocowanie do działania, w konkretnej sprawie, w imieniu strony. Z treści pełnomocnictwa powinien jasno wynikać jego zakres, tzn. jakich czynności, w jakim postępowaniu, przed jakim organem może dokonywać pełnomocnik w imieniu swojego mocodawcy.

W pełnomocnictwie powinno być wskazane, czy obejmuje ono wszelkie czynności procesowe, czy też tylko niektóre z nich, a ponadto określać, czy dotyczy całego postępowania, czy też tylko określonego etapu. W postępowaniu podatkowym akta zakłada się od chwili wszczęcia tego postępowania. Oznacza, że pełnomocnik może reprezentować w postępowaniu podatkowym stronę dopiero po wszczęciu postępowania.

W analizowanej sprawie tut. Organ stwierdza, że konieczne jest przy tym wyraźne rozróżnienie dwóch czynności procesowych: udzielenia pełnomocnictwa oraz umocowania pełnomocnika w postępowaniu podatkowym. Udzielenie pełnomocnictwa jest jednostronną czynnością procesową samego mocodawcy, skuteczną z chwilą złożenia na piśmie stosownego oświadczenia woli. Jest ona konstytutywnym elementem innej czynności procesowej - tj. umocowania pełnomocnika w postępowaniu podatkowym, dla której skuteczności, prócz samego oświadczenia mocodawcy złożonego w formie przepisanej ustawą, konieczne jest jeszcze dołączenie dokumentu pełnomocnictwa do akt sprawy. Jakkolwiek strona dowolnie może określić zakres udzielonego pełnomocnictwa (w tym może udzielić pełnomocnictwa o charakterze ogólnym), to jednak dla wywołania skutku procesowego w postaci umocowania pełnomocnika w konkretnym postępowaniu niezbędne jest dopełnienie przez pełnomocnika obowiązku określonego w art. 137 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, tj. dołączenie dokumentu pełnomocnictwa do akt konkretnego postępowania podatkowego. Zgodnie z treścią powołanego wyżej przepisu obowiązek taki ciąży na samym pełnomocniku.

Z tego też względu, mając na uwadze konieczność odróżnienia samej czynności udzielenia pełnomocnictwa od czynności umocowania pełnomocnika w konkretnym postępowaniu, do skuteczności której wymagane jest poinformowanie organów podatkowych o pełnomocnictwie udzielonym w tym właśnie postępowaniu, uznać należy, że obowiązki organów podatkowych związane z koniecznością uwzględniania udziału pełnomocnika w konkretnym postępowaniu aktualizują się dopiero z momentem złożenia do akt konkretnego postępowania dokumentu pełnomocnictwa (lub udzielenia pełnomocnictwa przez stronę poprzez oświadczenie złożone do protokołu).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji, jeżeli osoba składając wnioski o wydanie zaświadczenia jest reprezentowana przez pełnomocnika, to do wniosku o wydanie zaświadczenia powinno być załączone pełnomocnictwo lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa.

Zatem, skoro w myśl art. 137 § 2 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa do każdego wniosku o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach Wnioskodawca, działając w imieniu swoich klientów, ma obowiązek dołączyć pełnomocnictwa odrębne dla każdego z wniosków, to do każdego z tych pełnomocnictw - zgodnie z treścią § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 września 2007 r. w sprawie zapłaty opłaty skarbowej (Dz. U. Nr 187, poz. 1330) - należy dołączyć dowody uiszczenia stosownych opłat skarbowych, opłaconych oddzielnie dla każdego z pełnomocnictw.

Końcowo tut. Organ informuje, że przepisy art. 80a ustawy - Ordynacja podatkowa regulują kwestie dotyczące podpisywania deklaracji przez pełnomocnika i nie mają zastosowania do wniosków o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.