ILPB1/4511-1-961/15-2/AN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2014 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 2 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W związku z prowadzoną działalnością, Sp. z o.o. (dalej Wnioskodawca, Spółka) przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. przedstawicielom handlowym, operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki, personelowi z działu produkcji odpowiedzialnemu za utrzymanie ruchu zakładu oraz osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych.

Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy.

Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innym mieście, niż większość właściwych dla Spółki urzędów, a załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów.

Biorąc po uwagę powyższe, a także konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę - w tym także do siedziby Spółki - Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązuje oraz zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia teraźniejszego i przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych i nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie zdarzenia teraźniejszego i przyszłego przejazdy pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem garażowania (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

W konsekwencji Wnioskodawca - jako płatnik podatku PIT - nie powinien uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy. Poniżej Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia swoje stanowisko w sprawie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej powyżej regulacji, istotne jest rozstrzygnięcie, czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania zadań służbowych mają charakter prywatny (są ponoszone za pracownika) czy są związane z wykonywaniem czynności służbowych (znajdujących się w zakresie obowiązków pracowniczych).

Zdaniem Wnioskodawcy, o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest koniecznością zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników przejawiającej się w gotowości do niezwłocznego udania się w celach służbowych do miejsca wskazanego przez pracodawcę.

Należy podkreślić, że zapewnienie stałej dyspozycyjności kluczowych pracowników - realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych poza siedzibą pracodawcy, w tym w miejscu zamieszkania - uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy. W szczególności, w przypadku poszczególnych grup pracowników występują następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania:

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności personelu produkcyjnego odpowiedzialnego za zabezpieczenie nieprzerwanej działalności zakładu (w razie awarii od pracowników wymagane jest dotarcie do zakładu produkcyjnego w jak najkrótszym czasie niezależnie od pory dnia/nocy),

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych,

* optymalizacja kosztów i czasu trwania podróży realizowanych przy wykorzystaniu samochodów służbowych.

Reasumując, parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników - a nie w siedzibie Spółki - wpływa w ocenie Wnioskodawcy na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników oraz zabezpiecza przychody Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego, obowiązek parkowania/garażowania powierzonych samochodów w miejscu zamieszkania stanowi konkretyzację ogólnych uregulowań prawa pracy, odnoszących się do zasad użytkowania i dbania o mienie pracodawcy.

Zgodnie z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu. Natomiast zgodnie z § 3 ww. przepisu, "od odpowiedzialności określonej w § 1 i 2, pracownik może się uwolnić, jeżeli wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia".

Z powołanych powyżej przepisów Kodeksu pracy wynika ciążący na każdym pracodawcy obowiązek zapewnienia warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia przez pracownika. W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników obowiązku parkowania/garażowania samochodów służbowych w bezpośredniej okolicy miejsca zamieszkania, w sposób istotny wpływa na możliwość zabezpieczenia powierzonych samochodów służbowych przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym. W konsekwencji należy uznać, że okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem), nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach indywidualnych:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 października 2014 r., ITPB2/415-671/14/MN,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 października 2014 r., ILPB1/415-688/14-4/TW,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 sierpnia 2014 r. IBPBII/1/415-399/14/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle przywołanego przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że przychodem podatkowym jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w związku z prowadzoną działalnością, przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy. Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązuje oraz zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Tut. Organ zauważa, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów należy wskazać, że pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Zatem należy stwierdzić, że przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz stanowią jazdy służbowe - nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy. Tym samym Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.