ILPB1/4511-1-872/15-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 12 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny orz zdarzenie przyszłe.

Spółka X Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) z siedzibą w A to spółka zajmująca się koordynacją działań sprzedażowych, marketingowych i budową wartości m.in. marki X.

W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca udostępnia wybranym pracownikom samochody służbowe, które są wykorzystywane przez Spółkę na podstawie umów leasingu lub które mogą stanowić własność Spółki (dalej łącznie: samochody służbowe). Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności i dyspozycyjności. W konsekwencji, w Spółce, samochodów służbowych używają:

1. Pracownicy, którzy w celu prawidłowego wykonania powierzonych im obowiązków, w godzinach pracy, w tym również podczas podróży służbowych wykorzystują samochody służbowe, które są ogólnodostępne dla wszystkich pracowników (tzw. samochody działowe). Po wykonaniu zadania służbowego, pracownik zobowiązany jest odstawić samochód na parking znajdujący się na terenie Spółki (dalej: Grupa 1).

2. Pracownicy zajmujący stanowiska samodzielnych specjalistów w poszczególnych działach w Spółce, którzy w celu wykonania obowiązków służbowych będą korzystali z samochodów osobowych. Co do zasady, samochody z tej grupy będą przypisane do konkretnego pracownika. Po wykonaniu zadania służbowego pracownik nie jest zobowiązany do odstawienia samochodu na parking znajdujący się na terenie Spółki (dalej: Grupa 2).

3. Pracownicy kadry kierowniczej, w stosunku do której samochody służbowe przypisane są personalnie do konkretnych osób. Podstawowym celem przyznania tym pracownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników. Dlatego też, od kadry kierowniczej wymagana jest gotowość do ciągłego wykonywania pracy, pełna dyspozycyjność i mobilność związane z koniecznością szybkiej reakcji na ewentualne nieprzewidziane okoliczności w Spółce. Jednocześnie, z uwagi na specyfikę działalności Spółki jak również branży, w której funkcjonuje Spółka, mając na uwadze zakres obowiązków wiążących się z zajmowanym stanowiskiem, niezbędnym jest by pracownicy zajmujący ww. stanowiska byli w stałym kontakcie z klientami oraz kontrahentami Spółki (dalej: Grupa 3).

4. Pracownicy kadry zarządczej (w tym m.in. Członkowie Zarządu Spółki), do zadań których należy prowadzenie w imieniu pracodawcy interesów Spółki, jak również zarządzanie i zajmowanie się sprawami majątkowymi Spółki, co wymaga od tych pracowników częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy (określone np. w umowie o pracę). Od tej grupy pracowników wymagana jest elastyczność, mobilność oraz dyspozycyjność związane z koniecznością podejmowania niezbędnych działań w zakresie reprezentacji i kierowania Spółką (dalej: Grupa 4).

5. Pracownicy zatrudnieni na stanowiskach menedżerów sprzedaży i przedstawicieli handlowych, do zadań których należy tworzenie sieci klientów na terenie całego kraju, a także w niektórych przypadkach za granicą. Zadania te realizowane są zarówno na odległość (za pośrednictwem maila, telefonicznie), jak i w toku licznych wizyt pracowników Wnioskodawcy w siedzibach klientów. Jednocześnie obowiązkiem wskazanych pracowników jest m.in. obsługa pozyskanych klientów poprzez zaopatrywanie ich w materiały reklamowe i promocyjne Wnioskodawcy, oferowanie im nowych produktów Spółki, a także przyjmowanie zamówień. Na potrzeby wykonywania powyższych zadań wskazani pracownicy otrzymują do swojej dyspozycji samochód służbowy, jako że większość swoich obowiązków pracowniczych wykonują poza siedzibą pracodawcy (dalej: Grupa 5).

W Spółce obowiązuje regulamin użytkowania samochodów służbowych (dalej: Regulamin), który szczegółowo reguluje zasady eksploatacji samochodu służbowego, jak również sposób rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania, należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym, a także dochowania należytej staranności podczas jego użytkowania.

Do zapisów Regulaminu Wnioskodawca zamierza wprowadzić dodatkowe uregulowania nakładające na pracowników, w związku z przydzieleniem im samochodów służbowych, m.in. obowiązek garażowania / parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników (z wyjątkiem aut wskazanych w Grupie I, które jako ogólnie dostępne będą co do zasady parkowane / garażowane na terenie Spółki).

Powyższe podejście Spółki (szczególnie w stosunku do Grupy 2-5) podyktowane jest następującymi okolicznościami / względami:

* dążeniem Spółki do zapewnienia pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności (zakres obowiązków służbowych pracowników korzystających z samochodów służbowych wymaga bowiem od nich przemieszczania się po różnych regionach Polski i Europy (także poza standardowymi godzinami pracy) w celu realizacji konkretnych zadań (spotkania z klientami / kontrahentami, wizyty w urzędach itd. itp.); jednocześnie, oczekiwanie Spółki co do pełnej dyspozycyjności oraz mobilności pracowników ma na celu dążenie przez Spółkę do maksymalizacji jej zysków;

* na terenie siedziby Spółki, dostępność do tych miejsc parkingowych jest mocno ograniczona, stąd wyznaczenie garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników z Grup 2-5 rozwiązywałoby problem zdobycia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych, a jednocześnie gwarantowałoby w najwyższym stopniu ich bezpieczeństwo;

* dążeniem Spółki do zabezpieczenia mienia wykorzystywanego przez Spółkę, w szczególności samochodów służbowych w możliwie jak najlepszy sposób - z chwilą przekazania samochodu służbowego pracownicy przyjmują na siebie bowiem odpowiedzialność za powierzone mienie oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem lub kradzieżą zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym przejazdy na trasie: miejsce zamieszkania (tekst jedn.: miejsce parkowania / garażowania samochodu służbowego) - miejsce wykonywania pracy oraz z powrotem, realizowane przez pracowników, będą stanowić jazdy prywatne, a w konsekwencji, czy Spółka jako płatnik p.d.o.f. nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie ww. pracowników i pobrania zaliczki na p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym, przejazdy na trasie: miejsce zamieszkania (tekst jedn.: miejsce parkowania / garażowania samochodu służbowego) - miejsce wykonywania pracy oraz z powrotem realizowane przez pracowników stanowią jazdy służbowe. W konsekwencji, Spółka jako płatnik p.d.o.f. nie będzie zobligowana do ustalenia przychodu po stronie ww. pracowników oraz pobrania zaliczki na p.d.o.f.

Zgodnie z art. 31 ustawy o p.d.o.f., osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto, stosownie z art. 32 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., zaliczki te pobierane są miesięcznie w wysokości uzależnionej od osiąganego dochodu. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o p.d.o.f., za dochód należy rozumieć m.in. uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 ustawy o p.d.o.f. pomniejszone o koszty.

Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Dodatkowo, stosownie do ust. 3 ww. artykułu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o p.d.o.f.

Mając na uwadze powyżej przywołane przepisy, Wnioskodawca chciałby wskazać, że w jego ocenie, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, przejazdy na trasie: miejsce zamieszkania (tekst jedn.: miejsce parkowania / garażowania samochodu służbowego) - miejsce wykonywania pracy oraz z powrotem, realizowane przez pracowników, nie stanowią jakiegokolwiek przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników. Dodatkowo, pracownicy będą realizowali również obowiązki służbowe nałożone na nich przez Spółkę, w szczególności w zakresie obowiązku garażowania / parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, co będzie wynikać z treści odpowiednich regulacji obowiązujących u Wnioskodawcy, a co jest podyktowane m.in. specyfiką zadań przypisanych do poszczególnych stanowisk, jak również okolicznościami, leżącymi w interesie Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, biorąc pod uwagę specyfikę działalności Spółki, garażowanie / parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników będzie stanowiło realizację obowiązku służbowego, jakim jest w szczególności pozostawanie w stałej gotowości do wykorzystywania samochodu służbowego w celu realizacji powierzonych zadań na rzecz Spółki w ramach stosunku pracy. Z tego też względu konieczność szybkiego dostępu do samochodu służbowego uznać należy za kluczowe z punktu widzenia zapewnienia dyspozycyjności pracowników. W ocenie Spółki, niniejsze działanie wpłynie na ograniczenie czasu, jaki pracownicy Spółki spędziliby w podróży w celu odebrania samochodu służbowego z parkingu firmowego, a następnie w celu odstawienia takiego samochodu na parking Spółki po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych. Pracownicy, którzy użytkują samochody służbowe, realizują niewątpliwie interes Spółki, której zależy na ograniczeniu czasu spędzonego przez pracownika na dojazdach do / z miejsca zamieszkania do / z miejsca wykonywania pracy. Dodatkowo, obowiązek parkowania / garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników wiąże się bezpośrednio z nałożeniem na pracowników osobistego obowiązku dbania o samochody służbowe - jako o mienie powierzone w myśl art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy, w tym w zakresie ich zabezpieczenia przed np. kradzieżą, uszkodzeniem czy zniszczeniem.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, że w odniesieniu do lokalizacji siedziby głównej Spółki, możliwość pozyskania przez Spółkę miejsc parkingowych jest ograniczona. W związku z powyższym, wprowadzenie obowiązku garażowania / parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników eliminuje problem zapewnienia miejsc parkingowych.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Spółki, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może powodować powstania dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Mając na uwadze opis stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, przejazdy samochodem służbowym na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania / garażowania samochodu służbowego - miejsce wykonywania pracy oraz z powrotem nie stanowią przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na p.d.o.f. z tego tytułu.

Spółka chciałaby wskazać, że stanowisko przedstawione przez nią w niniejszym wniosku znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych jak np. w:

* interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-547/14-2/JK3, w której organ podatkowy wskazał, że " (...) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika";

* interpretacji indywidualnej z dnia 1 października 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/415-688/14-4/TW, w której organ podatkowy wskazał, że " (...) pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do siedziby Spółki oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych, do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę - na podstawie stosownych dokumentów (indywidualnych umów z pracownikami oraz regulaminie firmowym). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Zatem należy stwierdzić, że przejazdy pracowników kadry zarządzającej / kierowniczej samochodem służbowym do / z wyznaczonego miejsca garażowania z / do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

* interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. sygn. IPPB2/415-104/14-2/PW, w której organ podatkowy wskazał, że " (...) przydzielenie samochodu służbowego Wnioskodawcy i wyznaczenie przez spółkę miejsca parkowania w pobliżu miejsca pobytu Wnioskodawcy, gwarantujące tym samym stałą gotowość do użytkowania nie stanowi przychodu dla Wnioskodawcy ze stosunku pracy o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji jazda samochodem służbowym z miejsca pobytu (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca pobytu (miejsca parkowania) nie będzie również generowała przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu pobytu Wnioskodawcy";

* interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/415-78/13-2/TW, w której organ podatkowy potwierdził, że " (...) przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Tym samym Spółka nie będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych".

Reasumując, w przypadku zobowiązania pracownika przez Spółkę do parkowania / garażowania samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu po zakończonym dniu pracy, w szczególności w celu zapewnienia efektywnej realizacji obowiązków służbowych oraz zapewnienia dbałości o powierzone mienie, przejazdy pracownika samochodem służbowym pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy oraz z powrotem nadal odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych i nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy. Tym samym, Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle przywołanego przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że przychodem podatkowym jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością udostępnia wybranym pracownikom samochody służbowe, które są wykorzystywane przez Spółkę na podstawie umów leasingu lub są jej własnością. W Spółce obowiązuje regulamin użytkowania samochodów służbowych, który szczegółowo reguluje zasady eksploatacji samochodu służbowego, jak również sposób rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania, należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym, a także dochowania należytej staranności podczas jego użytkowania. Do zapisów regulaminu Wnioskodawca zamierza wprowadzić dodatkowe uregulowania nakładające na pracowników, w związku z przydzieleniem im samochodów służbowych, m.in. obowiązek garażowania / parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników. Jest to podyktowane dążeniem Spółki do zapewnienia pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności, ponieważ - jak wskazano - zakres obowiązków służbowych pracowników korzystających z samochodów służbowych wymaga od nich przemieszczania się po różnych regionach Polski i Europy (także poza standardowymi godzinami pracy) w celu realizacji konkretnych zadań (spotkania z klientami / kontrahentami, wizyty w urzędach itp.). Ponadto oczekiwanie Spółki co do pełnej dyspozycyjności oraz mobilności pracowników ma na celu dążenie przez Spółkę do maksymalizacji jej zysków. Wskazane rozwiązanie podyktowane jest również ograniczoną liczbą miejsc parkingowych oraz koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa samochodów powierzonych pracownikom.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą tego, czy związku z przejazdami pracowników na trasie: miejsce zamieszkania - miejsce wykonywania pracy oraz z powrotem będzie zobowiązany do ustalenia przychodu i pobrania zaliczki na podatek dochodowy.

Tut. Organ zauważa, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego należy wskazać, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że pracownicy dojeżdżający w ramach swoich obowiązków służbowych samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Co więcej, w treści wniosku wyraźnie wskazano, że obowiązek garażowania / parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników jest podyktowany zakresem obowiązków służbowych pracowników Spółki, który wymaga od nich przemieszczania się po różnych regionach Polski i Europy.

Zatem, jeżeli istotnie - jak stwierdza Wnioskodawca - samochody są i będą wykorzystywane przez pracowników w celu wykonywania obowiązków służbowych, tj. nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - to brak jest podstaw do uznania, że w związku z przejazdami pracowników na trasie: miejsce zamieszkania (tekst jedn.: miejsce parkowania / garażowania samochodu służbowego) - miejsce wykonywania pracy oraz z powrotem, po ich stronie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek ustalenia przychodu po stronie pracowników i poboru zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.