ILPB1/4511-1-750/15-6/IM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 28 sierpnia 2015 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/4511-1-750/15-6/IM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 29 lipca 2015 r. oraz w dniach 20 i 21 sierpnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego/znaków towarowych (pytania nr 4, 5, 6) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych (pytania nr 1, 2, 3), w zakresie amortyzacji znaku towarowego/znaków towarowych (pytania nr 4, 5, 6), w zakresie przychodów z działalności gospodarczej (pytanie nr 7) oraz w zakresie podstawy opodatkowania z odpłatnego zbycia znaku towarowego/znaków towarowych (pytanie nr 8).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 12 sierpnia 2015 r., znak ILPB2/4515-1-50/15-3/MK ILPB1/4511-1-750/15-3/IM na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 sierpnia 2015 r., a w dniach 20 i 21 sierpnia 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 20 sierpnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (dalej również: Wnioskodawca/Wnioskodawczyni/Obdarowana), rozważa rozpoczęcie działalności gospodarczej, Niewykluczone iż Wnioskodawczyni otrzyma od męża (dalej również: Darczyńca) w formie darowizny, to jest w sposób nieodpłatny, bez świadczenia wzajemnego i kosztem majątku Darczyńcy - męża, znak bądź znaki towarowe objęte prawem ochronnym wynikającym z decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej i/lub Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) (czyli otrzyma tenże zarejestrowany znak lub znaki od osoby z pierwszej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o spadkach i darowiznach). Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość każdego ze znaków towarowych na kwotę powyżej 3500 zł niewykluczone przy tym, iż przedmiotem darowizny będzie tylko jeden ze znaków towarowych o wartości wyżej niż 3500 zł. W ich ocenie odpowiadać ona będzie wartości rynkowej każdego ze znaków towarowych, dodatkowo przyjęta umownie wartość każdego znaku towarowego zostanie potwierdzona przez podmiot specjalizujący się w wycenie znaku towarowego.

Otrzymany w formie darowizny znak towarowy (znaki towarowe) Wnioskodawczyni wprowadzi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości wynikającej z umowy darowizny i wykorzysta je do odpłatnego licencjonowania podmiotom, które wyrażą zamiar jego odpłatnej eksploatacji, niewykluczone również, że znak/znaki towarowe będą przedmiotem aportu samodzielnie bądź w ramach przedsiębiorstwa podatnika lub jego zorganizowanej części. Możliwe jest również, iż Podatnik będzie posługiwać się samodzielnie tymi składnikami majątkowymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ewentualnie dokona ich odpłatnego zbycia. Jednocześnie niewykluczone, iż może się zdarzyć sytuacja, w której przychody osiągnięte z licencji nie będą pokrywały się z wielkością odpisów amortyzacyjnych. Istotnym jest również wskazać, że przed rozpoczęciem osiągania przychodów z licencjonowania bądź sprzedaży znaku towarowego/znaków towarowych, Wnioskodawczyni uwzględni ten fakt w ramach przedmiotu swojej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni rozważa również możliwość przekazania otrzymanych w formie darowizny znaków towarowych/znaku towarowego innym podmiotom z pierwszej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o spadkach i darowiznach, w tym pierwotnemu darczyńcy mężowi do jego działalności gospodarczej, to jest w sposób nieodpłatny, bez świadczenia wzajemnego i kosztem jej (to jest Podatnika/Wnioskodawczyni) majątku znak towarowy/znaki towarowe opisane w akapicie 1 i 2 stanu faktycznego niniejszego wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy opisana w stanie faktycznym darowizna znaku towarowego/znaków towarowych od osoby z pierwszej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn czy też znajdzie zastosowanie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Zakładając, że opisana w stanie faktycznym darowizna będzie podlegała ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy w takiej sytuacji będzie zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 u.p.d.o.f. i nie będzie kreowała jakiegokolwiek innego rodzaju przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie Podatnika.

3. Zakładając, że opisana w stanie faktycznym darowizna będzie podlegała ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jednocześnie będzie korzystała ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 u.p.d.o.f., czy w takiej sytuacji Podatnik będzie obowiązany do wykazania wartości otrzymanej darowizny, jako przychodu zwolnionego w jakiejkolwiek deklaracji, informacji bądź zeznaniu podatkowym.

4. Czy prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) jest wartością niematerialną i prawną, od której można dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

5. Czy Podatnik może amortyzować znak towarowy/znaki towarowe otrzymane w formie darowizny od wartości rynkowej znaku towarowego, zaś odpisy amortyzacyjne w pełnej wysokości będą kosztem uzyskania przychodów.

6. Od kiedy Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanych w formie darowizny znaku lub znaków towarowych.

7. W jakim źródle przychodów należy umiejscowić przychody z odpłatnego licencjonowania oraz sprzedaży znaku lub znaków towarowych.

8. W jaki sposób Wnioskodawczyni powinna rozliczyć podstawę opodatkowania w przypadku sprzedaży znaku towarowego/znaków towarowych.

Tutejszy Organ wskazuje, że przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź w zakresie amortyzacji znaku towarowego/znaków towarowych (pytania nr 4, 5, 6) natomiast wniosek:

* w zakresie zwolnień przedmiotowych (pytania nr 1, 2, 3) został rozstrzygnięty w dniu 28 sierpnia 2015 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-750/15-5/IM,

* w zakresie przychodów z działalności gospodarczej (pytanie nr 7) został rozstrzygnięty w dniu 28 sierpnia 2015 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-750/15-7/IM,

* w zakresie podstawy opodatkowania z odpłatnego zbycia znaku towarowego/znaków towarowych (pytanie nr 8) został rozstrzygnięty w dniu 28 sierpnia 2015 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-750/15-8/IM,

* dotyczący podatku od spadków i darowizn został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawczyni ad. 4 prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) jest wartością niematerialną i prawną, od której można dokonywać podatkowych odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni ad. 5 w przypadku wprowadzenia do swojej działalności gospodarczej otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego może amortyzować ten znak towarowy od wartości rynkowej tego znaku towarowego, zaś odpisy amortyzacyjne będą dla podatnika w pełnej wysokości kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni ad. 6 można amortyzować zarejestrowany znak towarowy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia do ewidencji (miesiąca otrzymania w formie darowizny). Zdaniem Wnioskodawczyni skoro prawo ochronne do znaku towarowego będzie już istnieć w momencie wprowadzenia go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym zmiana beneficjenta ochrony z darczyńcy na obdarowanego będzie jedynie czynnością formalną, która nie będzie warunkować momentu rozpoczęcia amortyzacji.

Ad. 4.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nabyte przez Wnioskodawczynię znaki towarowe, zarejestrowanew Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), stanowią podlegające amortyzacji podatkowej wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 22b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., w związku z czym Wnioskodawczyni będzie uprawniona do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od ww. znaków jako kosztu podatkowego.

Zarejestrowane prawo na wspólnotowy znak towarowy, wynikające z rozporządzenia Rady WE nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. (dalej: "Rozporządzenie") i podlegające ujawnieniu (rejestracji) w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), jest prawem ochronnym na znak towarowy.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 30 marca 2009 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410, dalej: "ustawa PWP"), przepisy tej ustawy stosuje się odpowiednio do wspólnotowych znaków towarowych w sprawach nieuregulowanych w obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich przepisach prawa Unii Europejskiej określających szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, czyli w przedmiotowym przypadku w Rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., prawo ochronne na znak towarowy może stanowić wartość niematerialną i prawną, jako jedno z praw wymienionych w ustawie prawo własności przemysłowej.

Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie; może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów, wzorów przemysłowych i znaków towarowych rejestrowanych w Państwach Członkowskich.

Zasada jednolitości wyraża się w:

1.

jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),

2.

ochronie wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w Państwach Członkowskich.

Zgodnie z art. 153 ustawy PWP, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z Rozporządzeniem na mocy przyznania ochrony dla wspólnotowego znaku towarowego nabywa się ochronę na terenie wszystkich Państw Członkowskich, a więc w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro więc dla wspólnotowego znaku towarowego ochrona przysługuje na terenie Wspólnoty, to tym bardziej przysługuje w kraju członkowskim, czyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny.

W konsekwencji prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy jest traktowane analogicznie do prawa ochronnego na znak towarowy w rozumieniu ustawy PWP. Mamy w tym wypadku do czynienia z tożsamością praw wynikających z rejestracji krajowej oraz wspólnotowej znaków towarowych.

Oznacza to, że przy spełnieniu pozostałych warunków amortyzacji podatkowej znaków towarowych, czyli:

1.

nabyciu prawa,

2.

jego gospodarczej przydatności w dniu przyjęcia do używania,

3.

przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok oraz,

4.

wykorzystywania takiej wartości przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddanie przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1;

#8722; prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy stanowić będzie wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w praktyce organów skarbowych; przykładowo w:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 lipca 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-759/11/CzP,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 lutego 2011 r., sygn. IPPB3/423-781/10-2/MS oraz w interpretacji indywidualnej z 16 września 2011 r., sygn. IPPB3/423-532/11-2/PK1,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 kwietnia 2012 r., sygn. ITPB3/423-38a/12/DK,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 sierpnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-372/12-2/PK1,

* interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 października 2012 r., sygn. IPPB3/423-554/12-3/PK1,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 maja 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-239/13/JD,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 grudnia 2013 r. ILPB4/423-340/13-6/MC).

Powyższe stanowisko akceptują również sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku WSA w Rzeszowie z 4 lutego 2014 r., I SA/Rz 1146/13, uznał że prawo ochronne na znak towarowy, powstaje w wyniku konstytutywnego orzeczenia organu - Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej lub Urzędu d.s. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), na mocy którego dany podmiot ubiegający się o rejestrację znaku uzyskuje możliwość jego wyłącznej eksploatacji na polu oznakowywania nim swoich towarów. Skoro więc Podatnik będzie nabywał już zarejestrowane znaki towarowe podlegające ochronie, a nie jedynie ekspektatywę, stąd też prawidłowe i uprawnione jest stanowisko Wnioskodawcy iż nabyte w formie darowizny znaki towarowe będą stanowiły wartość niematerialną i prawną od której można dokonywać podatkowych odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów.

Ad. 5.

Podatnik stoi na stanowisku, że w przypadku wprowadzenia do swojej działalności gospodarczej otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego może amortyzować ten znak towarowy od wartości rynkowej tego znaku towarowego/tych znaków towarowych, zaś odpisy amortyzacyjne będą dla podatnika w pełnej wysokości kosztem uzyskania przychodów. W kwestii amortyzacji znaku towarowego otrzymanego w formie darowizny, to jest konkretnie podstawy tej amortyzacji, zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodu (KUP) oraz okresu amortyzacji, to wpierw należy zwrócić zdaniem Wnioskodawczyni uwagę na fakt, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 u.p.d.o.f. amortyzacji między innymi podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) oraz wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki: zostały nabyte, nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania przekracza rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Wskazać należy, iż przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania samych znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej. Prawo ochronne na znak towarowy powstaje na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy, co oznacza, że prawo to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji.

Należy zatem wskazać, że prawa ochronne na znaki towarowe udzielane są na warunkach określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 tej ustawy). Znakiem towarowym może być przy tym każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa - w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy). W myśl art. 121 powołanej ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 1-2 cytowanej ustawy). Procedurę uzyskania tego prawa rozpoczyna zgłoszenie znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa (art. 144 Prawa własności przemysłowej). Podlega ono wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 tej ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150).

Analogiczne konkluzje wywieść można w przypadku znaków towarowych, które będą objęte prawem ochronnym przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) co wynika bezpośrednio z rozporządzenia Rady WE nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. (dalej: "Rozporządzenie").

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 30 marca 2009 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410, dalej: "ustawa PWP"), przepisy tej ustawy stosuje się odpowiednio do wspólnotowych znaków towarowych w sprawach nieuregulowanych w obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich przepisach prawa Unii Europejskiej określających szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, czyli w przedmiotowym przypadku w Rozporządzeniu.

Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie; może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów, wzorów przemysłowych znaków towarowych rejestrowanych w Państwach Członkowskich.

Zasada jednolitości wyraża się w:

1.

jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),

2.

ochronie wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w Państwach Członkowskich.

Zgodnie z art. 153 ustawy PWP, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z Rozporządzeniem na mocy przyznania ochrony dla wspólnotowego znaku towarowego nabywa się ochronę na terenie wszystkich Państw Członkowskich, a więc w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro więc dla wspólnotowego znaku towarowego ochrona przysługuje na terenie Wspólnoty, to tym bardziej przysługuje w kraju członkowskim, czyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny.

W konsekwencji prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy jest traktowane analogicznie do prawa ochronnego na znak towarowy w rozumieniu ustawy PWP. Mamy w tym wypadku do czynienia z tożsamością praw wynikających z rejestracji krajowej oraz wspólnotowej znaków towarowych.

Wobec powyższego, znak towarowy/znaki towarowe, na który wydano prawo ochronne (decyzją Urzędu Patentowego RP bądź Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM)) mieści się w kategorii praw wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Ponadto, odnosząc się do zawartych w omawianej ustawie przepisów o amortyzacji, należy zauważyć, że Ustawodawca przewiduje dwa sposoby wejścia podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji - wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a-22b u.p.d.o.f.).

Stwierdziwszy powyższe uzasadnić można najistotniejsze w mniemaniu Podatnika kwestie. Otóż Podatnik stoi na stanowisku, że może w przedmiotowej sytuacji dokonywać amortyzacji od wartości rynkowej opisywanego znaku towarowego. Dzieje się tak bowiem stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo i o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Skoro zaś w ten właśnie, zgodny z wolą Ustawodawcy sposób ustalono w niniejszej sprawie wartość znaku towarowego przekazywanego w formie darowizny, przeto ta właśnie wartość stanowić będzie podstawę dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.

Nieodzownym jest przy tym odnieść się do zagadnienia, czy istotnie należy sięgnąć do wartości samego znaku, bowiem stricte rzecz ujmując amortyzacji podlega prawo do ochrony tego znaku. Niemniej prawo to samo w sobie, w oderwaniu od znaku towarowego istnieć nie może i wymiernej wartości nie posiada - sens jego istnienia wynika z istnienia znaku towarowego, który ma chronić, a jego wartość wynika z wartości tego znaku towarowego, któremu ochrony udziela. Przeto logicznym zasadnym i celowym jest przyjąć, że określając wymierną wartość tego prawa, a tym samym podstawę amortyzacji, nieodzownie sięgnąć należy do wartości samego znaku towarowego. Skoro zaś wartość znaku towarowego określono w wysokości jego wartości rynkowej (co w pełni odpowiada przepisom u.p.d.o.f.), to taka też będzie wartość prawa znak ten chroniący i podstawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Skoro wyjaśniono już, że amortyzacji w przedmiotowej sprawie dokonywać można i ustalono, jaka winna być podstawa tej amortyzacji, to kolejną kwestią wymagająca wyjaśnienia jest to, czy odpisy amortyzacyjne będą w niniejszym stanie faktycznym stanowiły koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Wnioskodawczyni odpowiedź w tym przypadku jest twierdząca, bowiem zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Te warunki zostały w przedmiotowej sprawie spełnione, co uzasadniono już powyżej. A zatem skoro spełnione zostały warunki przez Ustawodawcę przewidziane, to zasadnym jest również to, by skorzystać z dobrodziejstw, które Prawodawca przewidział i odpisy amortyzacyjne od wartości prawnie chronionego znaku towarowego - a ściśle prawa na ten znak chroniącego - do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć w pełnej wysokości niezależnej od wielkości osiągniętych przychodów z tytułu licencjonowania znaku towarowego.

Ad. 6.

Zdaniem Wnioskodawczyni skoro prawo ochronne do znaku towarowego będzie już istnieć w momencie wprowadzenia go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym zmiana beneficjenta ochrony z darczyńcy na obdarowanego będzie jedynie czynnością formalną, która nie będzie warunkować momentu rozpoczęcia amortyzacji. Natomiast jak już wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawczyni dot. poprzedniego pytania, otrzymany przez Wnioskodawczynię w formie darowizny znak towarowy, który posiada prawa ochronne potwierdzone wydaną decyzją przez Urząd Patentowy lub Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), stanowi - w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji (ściśle rzecz ujmując wartość niematerialną i prawną stanowi prawo do ochrony tego znaku).

Tym samym Wnioskodawczyni będzie mogła co do zasady rozpocząć amortyzację wartości niematerialnych i prawnych od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi ww. wartości niematerialne i prawne do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co powinno nastąpić najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Zgodnie bowiem z art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zauważyć przy tym należy że aby prawo ochronne na znak towarowy uznać za wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, prawo takie musi zostać nabyte. Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Powyższe oznacza że dla możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od prawa ochronnego na znak towarowy nabyty w drodze darowizny istotne jest skuteczne przeniesienie prawa własności znaku towarowego objętego prawem ochronnym. Natomiast moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych uzależniony jest od wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej (prawa ochronnego na znak towarowy) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Rekapitulując: Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego objętego prawem ochronnym oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawczyni (co do zasady) będzie mogła rozpocząć amortyzację ww. wartości niematerialnych i prawnych od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi ww. wartości niematerialne i prawne do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co powinno nastąpić najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Uzyskanie przez Wnioskodawczynię potwierdzenie o przejściu tego znaku towarowego (tych znaków towarowych) na Podatnika jest odrębnym zdarzeniem prawnym niemającym wpływu na wprowadzenie prawa do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawczyni, skoro prawo ochronne do znaku towarowego będzie już istnieć w momencie wprowadzenia go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym zmiana beneficjenta ochrony z darczyńcy na obdarowanego będzie jedynie czynnością formalną, która nie będzie warunkować momentu rozpoczęcia amortyzacji.

Słuszność zaprezentowanego stanowiska potwierdzają również interpretacje prawa podatkowego wydane przez organy fiskalne, w tym interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 marca 2014 r. sygn. akt IPPB1/415-42/14-2/EC oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 czerwca 2014 r. sygn. akt IBPBI/1/415-282/14/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Tutejszy Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko, Wnioskodawczyni podała art. 4 ust. 1 ustawy z 30 marca 2009 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410, dalej: "ustawa PWP". Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, że Wnioskodawczyni miała na uwadze treść art. 4 ust. 1 ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410), który jest następującej treści: "Jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio".

Powyższa różnica nie ma jednak wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie przedmiotowego wniosku.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku sądu administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl