ILPB1/4511-1-548/15-3/AA - PIT w zakresie amortyzacji piwnicy

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu 22 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji piwnicy - jest prawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji własnego lokalu, a także w zakresie amortyzacji piwnicy.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 25 czerwca 2015 r., ILPB1/4511-1-548/15-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia w zakresie amortyzacji własnego lokalu.

Wezwanie wysłano w dniu 25 czerwca 2015 r., skutecznie doręczono w dniu 30 czerwca 2015 r., a zatem wyznaczony termin upłynął z dniem 7 lipca 2015 r. i w tym czasie Wnioskodawca nie uzupełnił braków formalnych wniosku.

Wobec powyższego tut. Organ wskazuje, że wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji własnego lokalu w dniu 20 lipca 2015 r. został rozstrzygnięty postanowieniem o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr ILPB1/4511-1-548/15-4/AA.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem ze swoją córką lokalu użytkowego, który wynajmują jako osoby fizyczne. Umowa najmu kończy się w najbliższym czasie. Wnioskodawca chce w ww. lokalu wykonać roboty budowlane polegające na remoncie elewacji i wykonania pomieszczeń wewnętrznych. Jednocześnie Wnioskodawca otrzymał od wspólnoty mieszkaniowej dodatkowe pomieszczenie (piwnica), w którym również będą wykonywane roboty budowlane. Po wykonanym remoncie Wnioskodawca otrzymał zgodę, że wyremontowane pomieszczenie (piwnicę) będzie mógł wykupić po cenie pomniejszonej o wykonane prace budowlane. W związku z tym Wnioskodawca ma prośbę o interpretację, poniżej cytat z pozwolenia na budowę: remont i przebudowa lokalu użytkowego na parterze, oraz pomieszczeń w piwnicy wraz ze zmianą sposobu użytkowania na lokal handlowy w budynku mieszkalnym wielorodzinnym Wnioskodawca nadmienia jednocześnie, że zakupiony wcześniej lokal został całkowicie zamortyzowany. Okres amortyzacji wynosił 10 lat w związku z budynkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie amortyzacji piwnicy.

1. Czy wykonywanie prac w obcym lokalu można amortyzować.

2. Jaką zastosować stawkę amortyzacyjną na wykonane prace.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania dotyczącego amortyzacji piwnicy, prace budowlane w obcym pomieszczeniu można jedynie potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym i jedynie amortyzować i też zastosować 10% wskaźnik amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

A by zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że, co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez "inwestycje w obcych środkach trwałych" należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.). Przy czym wszystkie nakłady poniesione przed oddaniem składnika majątku do używania (również o charakterze odtworzeniowym - remontowym) należy zaliczyć do inwestycji w obcym środku trwałym.

Przykładem nakładów o charakterze ulepszającym obcy środek trwały jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji.

Stosownie do treści art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tego artykułu, zawierające definicję ceny nabycia i kosztów wytworzenia. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzyma od wspólnoty mieszkaniowej dodatkowe pomieszczenie (piwnicę), w którym będzie wykonywał roboty budowlane. Jak wskazano we wniosku Wnioskodawca dokona remontu i przebudowy lokalu użytkowego na parterze, oraz pomieszczeń w piwnicy wraz ze zmianą sposobu użytkowania na lokal handlowy w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Po wykonanym remoncie Wnioskodawca otrzyma zgodę na wykupienie wyremontowanego pomieszczenia (piwnicy), po cenie pomniejszonej o wykonane prace budowlane.

Wątpliwość Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie budzi możliwość uznania wykonanych prac w obcym lokalu za inwestycję w obcym środku trwałym oraz wysokość stawki amortyzacyjnej.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca poniósł wydatki na remont, przebudowę lokalu i przystosowanie go do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem lokalu niebędącego jego własnością.

Zatem w przypadku jeśli w wyniku przeprowadzonych prac remontowych lokal-piwnica - należący do wspólnoty mieszkaniowej - stanie się zdatny do wykorzystywania na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, to wszystkie wydatki jakie poniósł Wnioskodawca w związku z przeprowadzonymi pracami budowlanymi (do dnia oddania lokalu do użytkowania) stanowią inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji, należy zauważyć, że zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera szczegółowe regulacje umożliwiające stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do inwestycji w obcych środkach trwałych. Tym samym, dla inwestycji w obcym środku trwałym będzie możliwe ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy czym okres amortyzacji nie może przekroczyć okresu ustalonego według zasad wynikających z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji dla ww. inwestycji w obcym środku trwałym będzie możliwe ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.