ILPB1/4511-1-537/15-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2015 r. (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 27 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych do jazd na trasie między miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy/usług - jest prawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych do jazd na trasie między miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy/usług oraz w zakresie obowiązków płatnika związanych z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych na cele prywatne.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 18 maja 2015 r. nr ILPB1/4511-1-537/15-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem rozstrzygnięcia wniosku tylko w zakresie pytania oznaczonego nr 1 zarówno w przedmiocie zaistniałego stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego, natomiast w zakresie pytania oznaczonego nr 2 - pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 18 maja 2015 r., skutecznie doręczono w dniu 20 maja 2015 r., natomiast w dniu 27 maja 2015 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek. Ponadto w dniu 20 maja 2015 r. uiszczono brakującą opłatę od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest fizyczna ochrona osób i mienia. Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest również wynajem samochodów.

Działalność Spółki w Polskiej Klasyfikacji Działalności określona jest między innymi jako:

* PKD 80.10.Z "działalność ochroniarska, z wyłączeniem obsługi systemów bezpieczeństwa"

* PKD 70.11.Z "wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek".

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa na własność, a także bierze w najem długoterminowy, pojazdy samochodowe (pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony). W przyszłości Spółka zamierza również korzystać z samochodów na podstawie umów leasingu.

Powyższe samochody zostały powierzone pracownikom Spółki, a także osobom współpracującym ze Spółką na podstawie umowy zlecenia, które nie prowadzą działalności gospodarczej (dalej łącznie: użytkownicy) pełniącym następujące funkcje:

3. Dyrektor Regionalny, Dyrektor Zarządzający - do ich obowiązków należy m.in. utrzymywanie pozytywnych relacji z kontrahentami; kontrola realizacji usługi na poszczególnych obiektach; wyjazdy służbowe na polecenie Zarządu Spółki; miejsce wykonywania pracy obejmuje jeden z czterech regionów, na który składa się kilka województw.

Zasady przyznawania i użytkowania samochodów służbowych zostały określone w obowiązującej w Spółce Polityce Floty Grupy Kapitałowej Grupy X (dalej: "Polityka"). Spółka ponosi koszty eksploatacji tych samochodów.

Zgodnie z Polityką, przydział samochodu służbowego konkretnemu pracownikowi odbywa się na podstawie decyzji kierownika lub dyrektora określonego działu. Decyzja ta musi zostać przedstawiona i zaakceptowana przez osobę zarządzającą Spółką. Wybór marki, modelu i wyposażenia samochodu służbowego dla pracownika lub grupy pracowników oparty jest na przynależności tych osób do poszczególnego szczebla zatrudnienia. Samochody służbowe podlegają brandowaniu wzorem, uprzednio zaakceptowanym przez władze Spółki. Samochody są wyposażone w system monitorowania GPS. Wydanie konkretnego samochodu następuje na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. Samochodami mogą kierować użytkownicy, którym dany samochód przydzielono. Każdy użytkownik jest odpowiedzialny za prawidłową eksploatację samochodu, oraz zobowiązany do sprawowania nad nim właściwej pieczy. Ponadto, Polityka określa cały zakres obowiązków użytkowników i ich odpowiedzialności.

Spółka w całości pokrywa koszty funkcjonowania udostępnionego samochodu służbowego w zakresie normalnego zużycia. Użytkownicy samochodów otrzymują karty paliwowe przypisane do danego samochodu, które umożliwiają bezgotówkowe tankowanie i mycie samochodów. Spółka w żadnym stopniu nie pokrywa kosztów mandatów ani innych kar, wymierzonych użytkownikom samochodów służbowych przez policję lub organy administracji państwowej, w szczególności w wyniku naruszenia prawa.

Do pojazdów samochodowych, z których korzysta Spółka, należą:

Grupa I:

Spełnienie wymogów dla pojazdów określonych w punkcie 1 i 2 stwierdzono na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Grupa II:

1. samochody osobowe (dla tych pojazdów Spółka prowadzi ewidencję wymaganą przepisami Ustawy VAT i zgłosiła je w terminie ustawowym naczelnikowi urzędu skarbowego na podstawie informacji VAT-26).

Samochody znajdujące się w posiadaniu Spółki:

Za dojazdy z powyższych miejsc do pracy i z powrotem pracownicy nie ponoszą odpłatności. Pracownik parkuje bowiem samochód w miejscu wyznaczonym przez Spółkę, w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych.

Ponadto Spółka umożliwia pracownikom korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych. Prywatne używanie samochodu służbowego odbywa się na następujących zasadach.

Spółka prowadzi ewidencję za pomocą systemu monitorowania pojazdów GPS. Spółka prowadzi zarówno ewidencję przejechanych kilometrów służbowych, jak i prywatnych za pomocą przywołanego wyżej systemu monitorowania GPS. Użytkownik zobowiązany jest do rozliczenia się ze Spółką z przejechanych kilometrów w trakcie jazd prywatnych. Rozliczeń z użytkownikiem dokonuje się na podstawie wydruku systemu monitorowania GPS obejmującym jeden miesiąc rozliczeniowy. Rozliczenie następuję do 10 dnia kolejnego miesiąca kalendarzowego. System monitorowania pojazdów GPS ma służyć identyfikacji poszczególnych przejazdów i ustaleniu ich charakteru. Zgodnie z postanowieniami Polityki:

"Jednym ze składników tych urządzeń jest przycisk "Jazda prywatna/jazda służbowa" zamontowany w widocznym miejscu wewnątrz samochodu służbowego. Przycisk przy każdorazowym wygaszeniu samochodu powinien zostać przełączony w tryb jazdy prywatnej, jeśli wcześniejsza praca samochodu dotyczyła jazd służbowych lub powinien zostać pozostawiony w trybie jazdy prywatnej, jeśli praca samochodu dotyczyła jazd prywatnych. Pozostawanie przycisku w trybie jazdy prywatnej nalicza przejechane kilometry do ewidencji jazd prywatnych, natomiast przycisk pozostawiony w trybie jazd służbowych nalicza przejechane kilometry do ewidencji jazd służbowych.

Kilometry zewidencjonowane jako jazdy prywatne są podstawą do wystawienia obciążenia na rzecz pracownika użytkującego samochód służbowy, wyposażony w system lokalizacji pojazdów GPS z przyciskiem określającym rodzaj jazdy.

Wraz z końcem miesiąca kalendarzowego administrator systemu lokalizacji GPS sporządzi raport przejechanych kilometrów w trybie jazd prywatnych i jazd służbowych. Sporządzenie raportu jazd prywatnych stanowi podstawę do wystawienia dokumentów obciążeniowych.

Do obliczenia kwoty obciążenia użytkownika samochodu służbowego za jazdy prywatne służy wzór: liczba przejechanych k.m. prywatnie x stawka obowiązująca w danym kwartale.

Stawka za przejechanie kilometra w jazdach prywatnych będzie aktualizowana raz na kwartał, a informacja o jej zmianie zostanie przekazana do wiadomości (...).

Użytkownik będzie dokonywał płatności z tytułu korzystania z samochodu służbowego w terminie 7 dni od daty wystawienia przez Spółkę faktury VAT na wskazane konto. W przypadku braku płatności wskazanych kwot możliwość korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych zostaje zawieszona do odwołania".

W przypadku stwierdzenia jazd prywatnych, które nie zostały zgłoszone w powyższym trybie, użytkownik zostanie obciążony dodatkową kwotą, za każdorazowy taki wyjazd, tracąc jednocześnie możliwość korzystania z jazd prywatnych do odwołania.

Ponadto, z uwagi na wejście w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. nowelizacji art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka zamierza wprowadzić następujący sposób rozliczania prywatnego użytku samochodów służbowych:

1. Spółka ustali wartość nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 Ustawy PIT w oparciu o:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy pracownicy dojeżdżający z miejsca parkowania samochodów wskazanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym do miejsca pracy/usług i z powrotem uzyskują przychód z nieodpłatnego świadczenia, od którego Spółka powinna jako płatnik pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych.

2. Czy Spółka prawidłowo zamierza zwiększyć przychód pracownika o różnicę pomiędzy ustawowo określoną wartością nieodpłatnego świadczenia z tytułu korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych o odpłatność poniesioną przez użytkownika na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że pytanie pierwsze i drugie dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1.

Natomiast wniosek w zakresie pytania oznaczonego nr 2 został rozstrzygnięty interpretacją indywidualną z dnia 22 czerwca 2015 r. nr ILPB1/4511-1-537/15-5/AP.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, pracownicy dojeżdżający nieodpłatnie z miejsca parkowania samochodów wskazanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym do miejsca pracy i z powrotem nie uzyskują przychodu z nieodpłatnego świadczenia, i tym samym Spółka nie powinna z tego tytułu jako płatnik pobierać podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 Ustawy PIT stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 31 Ustawy PIT wynika, że Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych wobec pracowników. W związku z tym Spółka jest zainteresowana pozyskaniem potwierdzenia, że w stosunku do tych osób oblicza i pobiera podatek we właściwej wysokości.

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Także mienie powierzone zleceniobiorcom jest im powierzone w związku z wykonywaniem zleceń na rzecz Spółki i wiąże się z ewentualną odpowiedzialnością cywilną zleceniobiorcy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy/usług oraz z miejsca wykonywania pracy/usług do miejsca parkowania - co do zasady - nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka przekazuje samochody służbowe pracownikom, którzy wykonują czynności służbowe w wyznaczonych przez Spółkę miejscach. Używanie samochodów ma pomóc pracownikom realizować cele służbowe w sposób efektywny. Często pracownicy udają się bezpośrednio z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania swoich obowiązków, dzięki czemu mogą szybciej dotrzeć do klienta i tym samym efektywniej wykonać dany obowiązek służbowy. Na marginesie należy wskazać, że w branży, w której działa Spółka, wielokrotnie szybsze dotarcie do określonego miejsca ma istotne znaczenia dla nabywcy zakupionej usługi. Ponadto, powierzenie pracownikowi danego samochodu zawsze wiąże się z wykonywaną przez niego pracą i znajduje swoje uzasadnienie w charakterze wykonywanych przez pracownika czynności. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że od pracowników, którym powierzane są samochody i którym wyznaczane jest określone miejsce jego parkowania, wymagana jest dyspozycyjność.

W związku z powyższym, z uwagi na to, że pracownikom powierzony jest samochód, który parkują w wyznaczonym przez Spółkę miejscu, i którym mogą dojeżdżać do miejsca wykonywania pracy czy usługi, po stronie pracowników nie powstanie przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy, działając w taki sposób, będą bowiem podporządkowywać się nakazowi Spółki i realizować zadania służbowe przez nią wyznaczone. Przedstawione w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym zasady parkowania samochodów i przemieszczania się nimi pomiędzy miejscem wykonywania czynności a miejscem parkowania podyktowane są tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy: prawidłową realizacją zadań i należytym zabezpieczeniem mienia firmy, a nie korzyściami osobistymi pracowników.

Powyższe stanowisko jest zgodne z aktualną linią interpretacyjną Ministra Finansów. Przykładowo prawidłowość stanowiska Spółki została potwierdzona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2015 r. (sygn. IBPBII/1/415-905/14/MZ) oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r. (sygn. IBPBII/1/415-773/14/BD).

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy/usług i w kierunku odwrotnym nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 i 11 ust. 1 Ustawy PIT, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników. Zatem z tego tytułu na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tut. Organ zauważa, że art. 11 ust. 1 powoływanej ustawy został zmieniony od 1 stycznia 2015 r. na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328, z późn. zm.). Przed tym dniem przepis ten nie zawierał zastrzeżenia wynikającego z art. 30f.

W świetle przywołanego przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że przychodem podatkowym jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa na własność oraz bierze w najem pojazdy samochodowe. W przyszłości Spółka zamierza również korzystać z samochodów na podstawie umów leasingu. Samochody te zostały powierzone m.in. osobom współpracującym z Wnioskodawcą na podstawie umowy o pracę. Zasady przyznawania i użytkowania samochodów służbowych zostały określone w Polityce Grupy Kapitałowej. Jak wskazano, pracownicy mogą parkować powierzone samochody na parkingu w pobliżu siedziby Spółki, w pobliżu miejsca zamieszkania bądź w miejscu wykonania usługi lub na parkingu kontrahenta. Za dojazdy z powyższych miejsc do pracy i z powrotem pracownicy nie ponoszą odpłatności - koszty eksploatacji tych samochodów ponosi Wnioskodawca. Jak wskazano, pracownicy parkują samochody w miejscu wyznaczonym przez Spółkę, w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy pracownicy dojeżdżający z miejsca parkowania samochodów do miejsca wykonywania pracy/usług i z powrotem uzyskują przychód z nieodpłatnego świadczenia, od którego Spółka powinna jako płatnik pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych.

Tut. Organ zauważa, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów należy wskazać, że pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Co więcej, w treści wniosku wyraźnie wskazano, że pracownicy parkują samochody w miejscu wyznaczonym przez Spółkę, w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

Zatem, jeżeli istotnie - jak stwierdza Wnioskodawca - samochody są i będą wykorzystywane przez pracowników w celu wykonywania obowiązków służbowych, tj. nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - to brak jest podstaw do uznania, że w związku z przejazdami pracowników z miejsca parkowania do miejsca świadczenia pracy/usług i z powrotem po ich stronie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.