ILPB1/4511-1-483/15-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 13 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 13 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zakładem produkcyjnym, którego podstawowym profilem działalności jest produkcja układów paliwowo-regulacyjnych do silników lotniczych oraz układów, wyrobów detali hydraulicznych służących do sterowania i kontroli lotu w samolotach oraz śmigłowcach. W ramach prac rozwojowych do produkcji wdrażane są nowe podzespoły takie jak: pary suwakowe, obudowy dysz powietrznych, obudowy wentylatorów lotniczych, zawory powietrzne, obudowy napędów, dysz silnika i siłowniki hydrauliczne.

Bardzo ważnym elementem strategii firmy jest utworzenie Centrum Badawczo Rozwojowego, w którym będą opracowywane, testowane i wdrażane do produkcji zespoły hydrauliczne i paliwowe.

Spółka zatrudnia ponad 900 pracowników, dla których jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Działalność Spółki realizowana jest w głównym kompleksie produkcyjnym o powierzchni około 110.000 mkw., na którym rozproszonych jest ponad 20 budynków produkcyjnych i administracyjnych. W wybranych wydziałach, produkcja realizowana jest w trybie trzyzmianowym (całodobowym). Warto dodać, iż w obrębie kampusu funkcjonują dwie niezależne firmy, które dostęp do swoich obszarów mają poprzez wyznaczone ciągi komunikacyjne. Obszar produkcyjny Spółki jest ogrodzony i monitorowany przez służby ochrony, jednak z uwagi na rozmiar i rozproszenie budynków po terenie kompleksu, obecność na terenie przylegającym do H dwóch firm zewnętrznych, dozorowanie mienia posiadanego przez Spółkę wiąże się z istotnymi problemami technicznymi. Z tego powodu, Spółka do minimum ogranicza składowanie majątku i wyposażenia poza wyznaczonymi powierzchniami zamkniętymi nadzorowanymi przez służby ochrony. Z uwagi na znaczące koszty takiego dozoru, liczba powierzchni specjalnych utrzymywana jest przez Spółkę na możliwie niskim poziomie.

W ostatnim czasie, Spółka przyjęła do użytkowania samochody osobowe, przekazane do wykorzystywania osobom na stanowiskach dyrektorskich lub członkom zarządu, odpowiedzialnych za terminową, optymalną kosztowo i jakościowo realizację procesów biznesowych Spółki. Czas pracy takich osób jest czasem nienormowanym, tj. osoby takie rozliczane są ze swych obowiązków w systemie zadaniowym, w którym podstawowym elementem oceny efektywności jest osiągnięcie zadanych celów jakościowych, ilościowych i terminowych. We wskazanym modelu, obowiązkiem każdego z dyrektorów jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy - bez względu na miejsce i czas jego wystąpienia co wymaga z ich strony znaczącej mobilności i elastyczności (zwłaszcza w kontekście produkcji trzyzmianowej realizowanej w części wydziałów Spółki).

Dążąc do zapewnienia maksymalnej mobilności kadry zarządzającej i dyrektorskiej, skrócenia czasu reagowania na pojawiające się problemy, oraz minimalizacji ryzyka uszkodzenia lub utraty pojazdów służbowych pozostawianych bez specjalistycznego nadzoru na rozproszonym terenie zakładu, Spółka zamierza zobowiązać poszczególnych użytkowników do indywidualnego garażowania pojazdów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika. Zobowiązanie do garażowania i dbania o powierzone pojazdy wynikać będzie z obowiązującego w Spółce regulaminu korzystania z samochodów służbowych.

W intencji Spółki, zobowiązanie użytkownika do parkowania lub garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania w ramach obowiązków służbowych nie ma prowadzić do generowania po ich stronie dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, lecz do dostarczenia im narzędzia i środków niezbędnych do wykonywania obowiązków służbowych w sposób możliwie efektywny, w drodze utrzymania stałej gotowości do świadczenia pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest intensyfikacja osiąganych przychodów, oraz gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, którego skuteczny dozór, w kontekście rozmiarów zaplecza produkcyjnego Spółki i znaczącego rozproszenia obiektów produkcyjnych i administracyjnych po terenie zakładu, wiązałby się ze znaczącymi, dodatkowymi kosztami dla Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki, oraz zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania (parkowania samochodu służbowego) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracownika z samochodu służbowego podczas przejazdów do/z miejsca parkowania (garażowania) do siedziby Spółki (lub innego miejsca wykonywania pracy), nie będzie stanowić dla poszczególnych osób nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., dalej: ustawa o PIT). Konsekwentnie po stronie użytkownika pojazdu, nie wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie w przypadku, kiedy poza wskazanym powyżej celem służbowym dojdzie do odrębnego wykorzystania przez pracownika powierzonego mu mienia do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będzie dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu stosunku pracy, od którego Spółka, działając w charakterze płatnika, zobowiązana będzie pobrać i odprowadzić należny podatek dochodowy.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód ze stosunku pracy uważa się m.in. wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, wartość świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji ustawowej nieodpłatnych świadczeń, przy interpretacji przedmiotowego pojęcia należy posłużyć się definicją wypracowaną przez orzecznictwo sądowe. I tak, powtarzając za orzeczeniem NSA z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt: FPS 9/02) wskazać należy, iż nieodpłatne świadczenia występują wówczas, gdy spełnione są co najmniej trzy podstawowe przesłanki:

Oznacza to, iż w sytuacji, kiedy zachowana zostaje ekwiwalentność świadczeń, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu, stanowiącym przychód podlegający opodatkowaniu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, użytkowanie przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych, stanowić będzie dla niego nieodpłatne świadczenie, z uwagi na powstanie konkretnego przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, bez odpowiedniej ekwiwalentności świadczenia po stronie pracodawcy. Równocześnie jednak, w odniesieniu do przejazdów z miejsca garażowania pojazdów do siedziby Spółki, realizowanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, Spółka będzie miała do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, nie powodującym powstania przychodu ze stosunku pracy.

Przekazując na podstawie aktów wewnętrznych Spółki (regulamin) pojazdy służbowe, użytkownicy pojazdów zobligowani zostaną do bezpiecznego parkowania i garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania, celem skrócenia czasu reakcji na pojawiające się problemy produkcyjne. Jak wskazała Spółka, obowiązki służbowe kadry zarządzającej wykonywane są bez względu na standardowy wymiar i rozkład czasu pracy, co niejednokrotnie wymaga od nich stawiennictwa się w przedsiębiorstwie w trybie pilnym, w późnych godzinach wieczornych lub nocnych, w dni ustawowo wolne od pracy. W przedmiotowym kontekście, powierzenie im narzędzia niezbędnego do osiągnięcia zadanego celu, uwarunkowane będzie istotną potrzebą pracodawcy. Umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), da Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej. Oznacza to, iż przejazdy z oraz do miejsca garażowania, nie powinny generować przychodu ze stosunku pracy, przejazdy bowiem stanowić będą realizację celu służbowego, a tym samym do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów i redukcji ponoszonych kosztów.

Spółka wskazuje ponadto, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy (w tym nieodpłatnych świadczeń) rozpatrywać należy w kontekście obowiązujących pracowników przepisów w zakresie użytkowania i dbania o powierzone przez pracodawcę mienie (głównie: ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej: kodeks pracy). W zdarzeniu przyszłym, pracownicy Spółki zobligowani zostaną do właściwego i bezpiecznego garażowania powierzonych pojazdów w miejscu zamieszkania, celem zapewnienia bezpiecznych warunków przechowywania powierzonego mienia. Jak wskazała Spółka, w kontekście rozmiarów posiadanego parku produkcyjnego, rozproszonej sieci budynków, dozorowanie mienia pozostawionego na wewnętrznych parkingach Spółki powodowałoby po stronie Spółki dodatkowe, nieracjonalne koszty dozoru i ochrony. W tej sytuacji, rozwiązaniem korzystniejszym kosztowo będzie przeniesienie miejsca garażowania pojazdów służbowych poza teren zakładu. Konsekwentnie, przejazdy pomiędzy miejscem garażowania (zamieszkania) pracownika a miejscem wykonywania pracy, stanowić będą realizację zadań służbowych pracownika. Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 kodeksu pracy wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Nałożenie na pracownika obowiązku garażowania w miejscu zamieszkania prowadzić będzie do należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, gwarantując optymalny poziom bezpieczeństwa i dbałości o mienie przez Spółkę. Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, przejawiająca się m.in. poprzez przejazdy z miejsca garażowania (zamieszkania) do miejsca wykonywania pracy i z powrotem (stanowiąca konsekwencję zawarcia umowy cywilnoprawnej przechowania samochodu służbowego), nie powinna w tej sytuacji generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, określenie miejsca garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników, ma za zadanie osiągnięcie dwóch podstawowych celów przez Spółkę: zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony pracowników oraz obniżenia kosztów ochrony i dozoru mienia pozostawionego w kompleksie produkcyjnym Spółki (przeniesienie kosztów garażowania pojazdów na pracowników). Oznacza to, iż przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi i wyznaczenie miejsca garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania takiej osoby, skutkujące koniecznością przejazdów na trasie pomiędzy miejscem garażowania a miejscem siedziby Spółki, nie będzie stanowić w ocenie Spółki przychodu pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Równocześnie podkreślić należy, iż w sytuacji, kiedy powierzone samochody wykorzystywane zostaną przez pracowników do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będzie przychód z tytułu stosunku pracy. Z tego powodu, wraz z nałożeniem na pracowników obowiązków garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania, Spółka zobowiąże ich do równoczesnego składania miesięcznych oświadczeń o korzystaniu z pojazdów do celów prywatnych. Składane oświadczenia stanowić będą dla Spółki podstawę kalkulacji wartości przekazanego pracownikom świadczenia w naturze, które podobnie jak inne świadczenia z tytułu stosunku pracy, podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Spółka wskazuje, iż prawidłowość powyższej interpretacji przepisów prawa podatkowego wielokrotnie potwierdzona została w dotychczasowych interpretacjach wydanych przez Ministra Finansów w analogicznych sprawach, m.in.:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. (sygn. IBPBII/1/415-89/09/HK),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPB2/415-361/09-4/MK),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. (sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2011 r. (sygn. ILPB1/415-130/11-2/AMN),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 czerwca 2011 r. (sygn. ILPB1/415-426/11-4/AA),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 lipca 2011 r. (sygn. IPTPB2/415-125/11-2/KJ),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 sierpnia 2011 r. (sygn. ILPB2/415-641/11-2/WM),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 września 2011 r. (sygn. lLPB2/415-642/11-2/JK),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 września 2011 r. (sygn. IPTPB2/415-327/11-2/DS),

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 grudnia 2011 r. (sygn. IPPB4/415-814/11-2/JK2).

W konsekwencji, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości własnego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Powyższy przepis wskazuje zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki, oraz zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania (parkowania samochodu służbowego) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym - jak wskazano m.in. w opisie sprawy - dążąc do zapewnienia maksymalnej mobilności kadry zarządzającej i dyrektorskiej, skrócenia czasu reagowania na pojawiające się problemy, oraz minimalizacji ryzyka uszkodzenia lub utraty pojazdów służbowych pozostawianych bez specjalistycznego nadzoru na rozproszonym terenie zakładu, Spółka zamierza zobowiązać poszczególnych użytkowników do indywidualnego garażowania pojazdów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika. Zobowiązanie do garażowania i dbania o powierzone pojazdy wynikać będzie z obowiązującego w Spółce regulaminu korzystania z samochodów służbowych. Zobowiązanie użytkownika do parkowania lub garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania w ramach obowiązków służbowych ma na celu dostarczenie narzędzia i środków niezbędnych do wykonywania obowiązków służbowych w sposób możliwie efektywny, w drodze utrzymania stałej gotowości do świadczenia pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest intensyfikacja osiąganych przychodów, oraz gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, którego skuteczny dozór, w kontekście rozmiarów zaplecza produkcyjnego Spółki i znaczącego rozproszenia obiektów produkcyjnych i administracyjnych po terenie zakładu, wiązałby się ze znaczącymi, dodatkowymi kosztami dla Spółki.

W odniesieniu do powyższego uznać należy, że u pracowników realizujących te polecenia służbowe, nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, wskazanych wyżej cytowanymi przepisami. W takim bowiem przypadku, działanie na polecenie pracodawcy nie jest realizacją celu prywatnego.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym, w związku z wynikającego faktu udostępnienia pracownikom Spółki samochodów służbowych i zobowiązaniem pracowników do parkowania samochodów służbowych poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika w celu zapewnienia pełnej dyspozycyjności i gotowości do świadczenia pracy w każdym momencie oraz pełnego nadzoru i bezpieczeństwa powierzonych im samochodów służbowych stanowiących mienie Spółki, z tytułu wykonywania zadań pracowniczych, w tym na dojazd z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, pracownicy nie uzyskują przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Spółka nie ma obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczenia i pobierania z tego tytułu od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31 ww. ustawy. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki, oraz zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania (parkowania samochodu służbowego) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka nie będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.