ILPB1/4511-1-302/16-4/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* opodatkowania zwrotu kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby sądu - jest nieprawidłowe;

* opodatkowania zwrotu utraconego zarobku - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* opodatkowania zwrotu kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby sądu,

* opodatkowania zwrotu utraconego zarobku.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 10 maja 2016 r., znak ILPB1/4511-1-302/16-2/PP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 10 maja 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 13 maja 2016 r., natomiast w dniu 16 maja 2016 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 13 maja 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca został powołany na świadka w sprawie cywilnej toczącej się przed sądem rejonowym położonym w miejscowości innej niż jego miejsce zamieszkania. W związku z wezwaniem do obowiązkowego osobistego stawiennictwa w siedzibie sądu Wnioskodawca zmuszony był ponieść koszty dojazdu do miejscowości, w której mieści się sąd. Oprócz tego, stawiennictwo w sądzie wiązało się z koniecznością opuszczenia jednego dnia pracy oraz utratą zarobku należnego za ten dzień.

W związku z poniesieniem kosztów obowiązkowego stawiennictwa w sądzie, na podstawie art. 85 ust. 1, art. 86 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1025, z późn. zm.), Wnioskodawca złożył do sądu wniosek o zwrot kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby sądu oraz o zwrot zarobku utraconego z powodu stawiennictwa w sądzie. Po rozpoznaniu wniosku oraz załączonych do niego dokumentów sąd przyznał Wnioskodawcy kwoty równe poniesionym kosztom przejazdu oraz utraconego zarobku. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, w związku z czym poniesione przez niego wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zwrot kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby sądu przyznany świadkowi na podstawie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z art. 21 ust. 13 pkt 3 Ustawy PIT.

2. Czy zwrot utraconego zarobku przyznany świadkowi na podstawie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1, kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę jako zwrot kosztów dojazdu z miejsca zamieszkania do siedziby sądu są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 Ustawy PIT.

Zgodnie z tym przepisem, zwolnione od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika oraz osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych przepisach ustawowych oraz aktach wykonawczych regulujących wysokość należności z tytułu podróży służbowej pracowników zatrudnionych w państwowych lub samorządowych jednostkach sfery budżetowej.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 13 pkt 3 Ustawy PIT, należności z tytułu podróży służbowej w odniesieniu do osób niebędących pracownikami podlegają zwolnieniu od podatku, jeżeli przyznane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane. Jako że sąd jest niewątpliwie organem władzy publicznej, zdaniem Wnioskodawcy przyznane przez ten sąd świadczenie w postaci zwrotu kosztów dojazdu do sądu środkami komunikacji publicznej spełnia ustawowe warunki zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2, zwrot utraconego zarobku z powodu stawiennictwa w sądzie w charakterze świadka, przyznany na mocy art. 86 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT.

Stosownie do tej regulacji, zwolnieniu od podatku podlegają m.in. otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych. Zdaniem Wnioskodawcy nie powinno budzić wątpliwości, iż zwrot zarobku utraconego na skutek obowiązkowego stawiennictwa w sądzie w charakterze świadka ma charakter odszkodowawczy (kompensacyjny).

Celem przyznania takiego świadczenia jest wyrównanie szkody - konkretnego uszczerbku w majątku - jaką świadek musiał ponieść celem wypełnienia nałożonych przez sąd obowiązków. Ponadto, zasady ustalania wysokości należnego zwrotu wynikają wprost z przepisów ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Oznacza to, że zostały spełnione warunki zwolnienia zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* opodatkowania zwrotu kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby sądu - jest nieprawidłowe;

* opodatkowania zwrotu utraconego zarobku - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei w art. 10 ust. 1 ww. ustawy prawodawca wymienia enumeratywnie katalog źródeł przychodów, gdzie w pkt 9 wskazano: inne źródła.

Zgodnie z dyspozycją art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" jednoznacznie wskazuje, że definicja innych źródeł przychodów ma charakter otwarty i nie ma żadnych przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w powyższym przepisie. Zestawiając ze sobą treść ww. art. 9 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że przychodem z innych źródeł mamy do czynienia w każdym przypadku, kiedy podatnik osiąga korzyść majątkową, którą nie można zakwalifikować do innego ze źródeł przychodów, które zostały wymienione w art. 10 ust. 1 ww. ustawy.

Przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, z wyjątkiem tych przychodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z opodatkowania, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Katalog przychodów wolnych od opodatkowania ustawodawca wymienił enumeratywnie w art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem (...).

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyżej wymienione zastrzeżenie zawarte w ust. 13 artykułuje, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca został powołany na świadka w sprawie cywilnej toczącej się przed sądem rejonowym położonym poza miejscowością miejsca zamieszkania Wnioskodawcy. W związku z wezwaniem do obowiązkowego stawiennictwa w siedzibie sądu Wnioskodawca zmuszony był ponieść koszty dojazdu do miejscowości, w której mieści się sąd. Obowiązek stawiennictwa w sądzie wiązał się też z koniecznością opuszczenia jednego dnia pracy oraz utratą zarobku należnego za ten dzień. Wobec powyższego, Wnioskodawca złożył do sądu wniosek o zwrot kosztów podróży do siedziby sądu oraz o zwrot utraconego zarobku z powodu obowiązku stawiennictwa w sądzie. Po rozpoznaniu wniosku wraz z załączonymi do niego dokumentami sąd przyznał Wnioskodawcy kwoty równe poniesionym kosztom przejazdu oraz utraconego zarobku. Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wobec tak przedstawionego opisu stanu faktycznego należy nadmienić, że w myśl art. 261 § 1 ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.), nikt nie ma prawa odmówić zeznań w charakterze świadka, z wyjątkiem małżonków stron, ich wstępnych, zstępnych i rodzeństwa oraz powinowatych w tej samej linii lub stopniu, jak również osób pozostających ze stronami w stosunku przysposobienia. Natomiast zgodnie z art. 2141 § 1 ww. ustawy, usprawiedliwienie niestawiennictwa z powodu choroby stron, ich przedstawicieli ustawowych, pełnomocników, świadków i innych uczestników postępowania, wymaga przedstawienia zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie sądu, wystawionego przez lekarza sądowego.

Zatem ten, kto został wezwany przez sąd do stawienia się na rozprawie w charakterze świadka w postępowaniu cywilnym, ma bezwzględny obowiązek stawiennictwa, pomimo stałego miejsca zamieszkania poza miejscowością, w której znajduje się sąd.

Zgodnie natomiast z treścią art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1025, z późn. zm.), świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Zgodnie zaś z treścią art. 85 ust. 4 ww. ustawy, wysokość kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, świadek powinien należycie wykazać.

Stosownie z kolei do brzmienia art. 86 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, świadkowi przysługuje zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu (ust. 1). Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału w czynnościach sądowych przyznaje się świadkowi w wysokości jego przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku świadka pozostającego w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop (ust. 2). Utratę zarobku lub dochodu, o których mowa w ust. 1, oraz ich wysokość świadek powinien należycie wykazać (ust. 4).

Natomiast zgodnie z przepisem § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1632), pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie organu administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sądu, prokuratury, policji albo organu prowadzącego postępowanie w sprawach o wykroczenia.

W razie skorzystania przez pracownika ze zwolnienia od pracy, o którym mowa wyżej, pracodawca wydaje zaświadczenie określające wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia w celu uzyskania przez pracownika od właściwego organu rekompensaty pieniężnej z tego tytułu w wysokości i na warunkach przewidzianych w odrębnych przepisach, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia za czas zwolnienia (§ 16 ust. 2).

Wobec przywołanych powyżej uregulowań oraz przedstawionej przez Zainteresowanego treści wniosku stwierdzić należy, że przyznany Wnioskodawcy przez sąd, na podstawie ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zwrot kosztów podróży odbytej przez Wnioskodawcę z miejsca jego zamieszkania do siedziby sądu w celu obowiązkowego stawiennictwa, nie stanowi dla Wnioskodawcy przysporzenia majątkowego. Przyznany bowiem Wnioskodawcy zwrot kosztów podróży stanowi wyłącznie zwrot faktycznie poniesionych wydatków, jakie Wnioskodawca musiał ponieść, aby dotrzeć do siedziby sądu. Faktycznie poniesione wydatki z tego tytułu Wnioskodawca musiał należycie udokumentować, zatem przyznany zwrot nie został wypłacony Wnioskodawcy jako świadczenie obliczone na podstawie stawek zryczałtowanych. Nadto, przyznany przez sąd zwrot kosztów podróży nie mógł stanowić kwoty wyższej od rzeczywiście poniesionych wydatków, zatem Wnioskodawca nie osiągnął jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, które można by uznać za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo, jak wynika to z oświadczenia Wnioskodawcy, wydatki związane z przedmiotową podróżą nie zostały przypisane jako jego koszty uzyskania przychodów, z racji nieosiągania przez Wnioskodawcę przychodów ze źródeł, które pozwalałyby wyznaczyć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy osiąganymi przychodami i wydatkami związanymi z odbyciem przedmiotowej podróży do siedziby sądu.

Mając na uwadze powyższą analizę stwierdzić należy, że nie można uznać za prawidłowe twierdzenie przedstawione we wniosku przez Zainteresowanego, że ww. zwrot kosztów podróży podlega zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane bowiem w tym przepisie zwolnienie przedmiotowe odnosić się może jedynie do świadczeń stanowiących przychód rozumiany jako przysporzenie majątkowe, które w drodze wyjątku nie jest objęte opodatkowaniem. Natomiast w omawianym przypadku, z racji braku wystąpienia przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy, w ogóle nie można badać możliwości zastosowania jakiegokolwiek zwolnienia przedmiotowego. Ponadto stwierdzić należy, że dyspozycja sformułowana w przywołanym powyżej zwolnieniu przedmiotowym odnosi się do "diet i innych należności za czas podróży", co przy zastosowaniu wykładni językowej nie może być rozumiane jako zwrot kosztów podróży.

W tym miejscu podkreślić należy, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa - zwolnienia podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto, przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych, należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1, czyli w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby sądu - należało uznać za nieprawidłowe.

Przy czym należy wskazać, że zarówno stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie, jak i stanowisko tut. Organu wywołują dla Wnioskodawcy te same skutki podatkowe, tj. brak obowiązku uiszczenia podatku dochodowego od kwoty otrzymanej przez Wnioskodawcę z tytułu zwrotu przez sąd faktycznie poniesionych kosztów podróży do miejsca wykonywania czynności sądowej.

Natomiast w sytuacji, gdy następuje zwrot przez sąd zarobku lub dochodu utraconego z powodu obowiązku stawiennictwa na wezwanie sądu, stwierdzić należy, że wówczas występuje przysporzenie majątkowe po stronie otrzymującego przedmiotowy zwrot. W tym wypadku bowiem ma miejsce zwrot utraconego przychodu, a nie - tak jak we wcześniej analizowanym przypadku - zwrot wymuszonego poniekąd wydatku. Należycie wykazany utracony zarobek, który powstałby, gdyby nie konieczność stawiennictwa na wezwanie sądu, byłby i tak opodatkowany jako jedno ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, zrekompensowany poprzez przedmiotowy zwrot utracony zarobek stanowi po stronie Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jednakże przychód ten nie jest klasyfikowany do źródła przychodów, które zostało w ten sposób utracone, lecz należy go traktować jako samoistny przychód, zakwalifikowany do kategorii innych źródeł przychodów, o których mowa w ww. art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym wskazać, że do ww. przychodu nie może mieć zastosowanie zwolnienie określone w ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Zgodnie bowiem z tym cytowanym już wcześniej przepisem, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem (...).

Skoro zatem ustawodawca w przepisach wspomnianej wcześniej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie posługuje się pojęciem "odszkodowania" ani "zadośćuczynienia", lecz pojęciem "zarobku lub dochodu", to nie można uznać, że należności z tytułu utraconego zarobku lub dochodu są odszkodowaniem bądź zadośćuczynieniem, o którym mowa w powyższym zwolnieniu przedmiotowym. Brak jest bowiem podstaw prawnych wynikających z wykładni językowej do tak odmiennego traktowania przedmiotowego świadczenia.

Ponadto, otrzymanie ww. zwrotu zarobku lub dochodu odpowiada co do zasady należnościom uzyskanym np. z tytułu świadczenia pracy - jakie podatnik otrzymałby od swojego pracodawcy, gdyby nie został wezwany do stawiennictwa w charakterze świadka. Co istotne, należności te, otrzymane np. od pracodawcy, nie byłyby wówczas objęte zwolnieniem z opodatkowania. Przyjąć zatem należy, że w przypadku stawiennictwa w charakterze świadka następuje jedynie zmiana podmiotu dokonującego wypłaty. Dlatego też charakter otrzymanego zwrotu na gruncie prawa podatkowego nie może być utożsamiany z wypłatą odszkodowania lub zadośćuczynienia. Stąd brak jest podstaw do zastosowania wobec tego przychodu zwolnienia określonego ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2, czyli w zakresie opodatkowania zwrotu utraconego zarobku - należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.