ILPB1/4511-1-214/15-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2015 r. (data wpływu 16 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie produkcji i sprzedaży urządzeń i maszyn rolniczych oraz proszku serwatkowego. Siedziba Spółki jest w (...). Jednak Spółka prowadzi działalność na terenie całego kraju poprzez sieć dystrybucyjną i serwisową wewnętrzną (przedstawiciele handlowi i serwisanci), jak i zewnętrzną (dilerzy). Spółka zatrudnia ok. 100 osób. Niektórzy z pracowników Spółki, zatrudnieni na stanowiskach kierowniczych lub administracyjnych lub stanowiskach związanych z obsługą sieci dystrybucyjnej, zostali wyposażeni przez Spółkę w samochody służbowe. Samochody służbowe służą pracownikom do wykonywania obowiązków służbowych i gwarantują pracodawcy zwiększenie dyspozycyjności pracowników w sytuacjach wymagających natychmiastowego podjęcia działań w ramach obowiązków służbowych. Spółka podpisuje z pracownikiem, któremu przekazuje samochód służbowy umowę o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, w której są określone obowiązki pracownika w zakresie należytej dbałości o mienie pracodawcy. W Spółce obowiązuje również ustalony przez Zarząd Spółki Regulamin użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z § 3 ust. 4 oraz § 4 ust. 2 ww. Regulaminu pracownik zobowiązany jest do wykorzystywania samochodu wyłącznie w celach służbowych. Pracownik nie ma prawa w żadnym zakresie do korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych. Dodatkowo w § 4 ust. 14 pkt f) Regulaminu Pracodawca nakłada na pracownika obowiązek dbałości o mienie pracodawcy poprzez garażowanie samochodu między innymi w miejscu zamieszkania. Pracownicy dysponują samochodami służbowymi przez 24 godziny na dobę, używając samochodów służbowych na dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dojazdy pracownika Spółki samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, którym może być siedziba Spółki oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania należy zakwalifikować jako wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych, a tym samym jako nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych generujące przychód do opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 11 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 2a tejże Ustawy czy też dojazdy pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca pracy samochodem służbowym są użytkiem służbowym i nie generują przychodu po stronie pracownika, nie są traktowane jako nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, dojazd pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie stanowi nieodpłatnego świadczenia i w związku z tym jego wartość nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki.

Spółka podnosi, iż udostępnienie samochodu służbowego pracownikom Spółki wynika z charakteru pracy na danym stanowisku oraz jest związane ze specyfiką wykonywania działalności Spółki nie tylko w miejscu jej siedziby. Spółka jest spółką przede wszystkim handlową, której głównym celem jest sprzedaż produktów znajdujących się w ofercie Spółki, zarówno tych wyprodukowanych przez Spółkę, jak i pochodzących od podmiotów trzecich. Zapewnienie należytej obsługi klientom Spółki wymaga podejmowania przez pracowników Spółki natychmiastowych działań i dotyczy to zarówno pracowników bezpośrednio związanych z siecią dystrybucyjną, jak i pracowników produkcyjnych, administracyjnych i serwisowych. Każdy bowiem dział Spółki musi funkcjonować prawidłowo i sprawnie, aby finalnie Klient Spółki był profesjonalnie obsłużony. W tym celu Spółka powierza pracownikom samochody służbowe, które wykorzystywane do wykonywania obowiązków służbowych przyczyniają się do zwiększenia dyspozycyjności pracowników Spółki, ich elastyczności i wydajności. Podkreślić należy, iż Spółka reguluje ściśle zasady korzystania z samochodów służbowych przez pracowników określając obowiązek ich wykorzystywania wyłącznie w celach służbowych z jednoczesnym obowiązkiem dbałości pracownika o powierzone mienie poprzez między innymi garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika. Spółka uznaje więc, iż w sytuacji, gdy samochód wykorzystywany jest w celach służbowych, wydatki związane z jego użytkowaniem nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy. Spółka twierdzi, że w przedstawionych wyżej okolicznościach przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania, nie stanowią przychodów ze stosunku pracy w formie nieodpłatnego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Powyższy przepis wskazuje zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód.

Przy czym - jak wskazano w opisie sprawy - samochody służbowe służą pracownikom do wykonywania obowiązków służbowych i gwarantują pracodawcy zwiększenie dyspozycyjności pracowników w sytuacjach wymagających natychmiastowego podjęcia działań w ramach obowiązków służbowych. Spółka podpisuje z pracownikiem, któremu przekazuje samochód służbowy umowę o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie, w której są określone obowiązki pracownika w zakresie należytej dbałości o mienie pracodawcy. W Spółce obowiązuje również ustalony przez Zarząd Spółki Regulamin użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z § 3 ust. 4 oraz § 4 ust. 2 ww. Regulaminu pracownik zobowiązany jest do wykorzystywania samochodu wyłącznie w celach służbowych. Pracownik nie ma prawa w żadnym zakresie do korzystania z samochodu służbowego w celach prywatnych. Dodatkowo w § 4 ust. 14 pkt f) Regulaminu Pracodawca nakłada na pracownika obowiązek dbałości o mienie pracodawcy poprzez garażowanie samochodu między innymi w miejscu zamieszkania. Pracownicy dysponują samochodami służbowymi przez 24 godziny na dobę, używając samochodów służbowych na dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca zamieszkania.

W odniesieniu do powyższego uznać należy, że u pracowników realizujących te polecenia służbowe, nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, wskazanych wyżej cytowanymi przepisami. W takim bowiem przypadku, działanie na polecenie pracodawcy nie jest realizacją celu prywatnego.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy uznać, że pracownik Spółki dojeżdżający samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, którym może być siedziba Spółki oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania nie uzyskuje przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Podsumowując, dojazdy pracownika Spółki samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, którym może być siedziba Spółki oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania - jako służące realizacji zadań służbowych - nie są nieodpłatnym świadczeniem pracodawcy na rzecz pracownika z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych generującym przychód do opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 2a ww. ustawy.

W konsekwencji, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie pracownika i tym samym pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.