ILPB1/4511-1-1704/15-8/AN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2015 r. (data wpływu 23 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 29 lutego 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe,

* kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego w zakresie znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 23 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zwolnienia przedmiotowego,

* źródła przychodów,

* kosztów uzyskania przychodów,

* ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego w zakresie znaku towarowego,

* kwalifikacji umowy użytkowania prawa ochronnego na znak towarowy oraz jej skutków podatkowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 24 lutego 2016 r. znak ILPB1/4511-1-1704/15-5/AN na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 lutego 2016 r., natomiast w dniu 29 lutego 2016 r. uzupełniono wniosek o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym. W grudniu 2015 r. mąż Wnioskodawczyni darował jej znak towarowy słowno-graficzny powstały w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, który został uprzednio zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (dalej: UHRW) i na znak ten mężowi zostało przyznane prawo ochronne. Tak więc darowizna w istocie dotyczyła prawa ochronnego w zakresie Znaku Towarowego (dalej: Znak Towarowy).

Darowizna Znaku Towarowego potwierdzona została w formie aktu notarialnego i Wnioskodawczyni zgodnie z umową darowizny nabyła Znak Towarowy do majątku osobistego.

Z uwagi na przepis art. 33 pkt 9 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 583), Znak Towarowy będący przedmiotem darowizny stanowił prawo własności przemysłowej przysługujące mężowi jako darczyńcy i należał do jego majątku osobistego.

W związku z darowizną Znaku Towarowego, Wnioskodawczyni stała się jedynym jego właścicielem i wystąpi o ujawnienie swoich praw do Znaku Towarowego do UHRW.

Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, do której wniosła ww. Znak Towarowy.

Przedmiotem tej działalność gospodarczej jest m.in. odpłatne udostępnianie prawa do korzystania ze znaków towarowych będących własnością Wnioskodawczyni na podstawie umów dzierżawy, umów o podobnym charakterze do umów leasingu bądź umów licencyjnych.

Świadczenie tych usług będzie dotyczyło również Znaku Towarowego otrzymanego w drodze ww. darowizny.

Wnioskodawczyni nie może wykluczyć, iż w przyszłości nabędzie prawa również do innych znaków towarowych lub innych praw własności intelektualnych.

Wnioskodawczyni, ponieważ przewidywany okres wykorzystywania Znaku Towarowego w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej będzie dłuższy niż jeden rok, a wartość znaku towarowego otrzymanego w drodze darowizny jest wyższa niż 3500 zł, dokonała w grudniu 2015 r. wniesienia Znaku Towarowego otrzymanego w drodze darowizny do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, przyjmując jako wartość początkową, wartość określoną w umowie darowizny (odpowiadającą wartości rynkowej Znaku Towarowego z dnia darowizny).

Wnioskodawczyni na moment składania niniejszego wniosku ma już zawartą umowę z podmiotem trzecim (dalej Korzystający) na używanie Znaku Towarowego (dalej Umowa). Umowa zawiera postanowienia, zgodnie z którymi:

* umowa zawarta jest na czas oznaczony, tj. okres 24 miesięcy,

* suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej Znaku Towarowego jako wartości niematerialnej i prawnej,

* w podstawowym okresie umowy używania Znaku Towarowego odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie Wnioskodawczyni,

* umowa przewiduje harmonogram płatności, określający wysokość opłat (opłaty początkowej i 23 rat miesięcznych) oraz terminy ich płatności w powiązaniu z okresem na jaki umowa jest zawarta.

Wnioskodawczyni chciałaby jednocześnie wyjaśnić, iż nie mają do niej zastosowania przepisy art. 23b ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Korzystającemu zgodnie z ww. Umową przyznane jest prawo do używania i pobierania pożytków z prawa ochronnego na Znak Towarowy, do celów prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

Zgodnie z Umową, Korzystający posiada opcję wykupu przedmiotu Umowy (Znaku Towarowego) z upływem okresu obowiązywania Umowy, za kwotę wykupu odpowiadającą wartości końcowej przedmiotu Umowy, która została ustalona w wysokości wyższej niż hipotetyczna wartość netto określona w art. 23a pkt 6 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisana w stanie faktycznym darowizna Znaku Towarowego będzie podlegała przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawczyni będzie z tego podatku zwolniona na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 tej ustawy.

2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie 1, czy darowizna znaku towarowego będzie mogła skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, po spełnieniu warunków określonych w tym przepisie.

3. Czy dochody z tytułu udostępnienia Znaku Towarowego na podstawie umowy na używanie Znaku Towarowego należy uznać, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

4. Czy nabyty Znak Towarowy stanowi wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne stanowią dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

5. Od jakiego momentu Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

6. Czy wartością początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci darowanego Znaku Towarowego będzie jego wartość określona w umowie darowizny, nie wyższa niż wartość rynkowa tego znaku z dnia otrzymania darowizny.

7. Czy umowa na używanie Znaku Towarowego będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni umowę leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 w związku z art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustalone w umowie opłaty ponoszone przez Korzystającego, będą stanowić przychód Wnioskodawczyni, natomiast kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Wnioskodawczynię od wartości początkowej Znaku Towarowego, natomiast w momencie ziszczenia się warunków wykupu Znaku Towarowego, przychodem po jej stronie będzie wartość końcowa Znaku Towarowego wskazana w umowie na używanie Znaku Towarowego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania zawarte w pkt 1, 4, 5 i 6, tj. dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zwolnienia przedmiotowego,

* kosztów uzyskania przychodów,

* ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego w zakresie znaku towarowego.

Odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* źródła przychodów (pytanie wskazane w pkt 3) zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2016 r. nr ILPB1/4511-1-1704/15-9/AN;

* kwalifikacji umowy użytkowania prawa ochronnego na znak towarowy oraz jej skutków podatkowych (pytanie wskazane w pkt 7) zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2016 r. nr ILPB1/4511-1-1704/15-10/AN.

Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od spadków i darowizn (pytanie zawarte w pkt 2) w dniu 19 lutego 2016 r. został rozstrzygnięty wydaniem interpretacji indywidualnej o nr IBPB-2-1/4515-14/16/MK przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa o p.d.o.f.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Jednakże zgodnie z art. 3 pkt 2, ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku o spadków i darowizn (dalej ustawa o SiD) wyłącza ze swojego zakresu przedmiotowego nabycie w drodze spadku, zapisu windykacyjnego lub darowizny praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw.

Oznacza to, że nabycie w drodze darowizny Znaku Towarowego podlegałoby przepisom ustawy o p.d.o.f. Ustawa o p.d.o.f. nie definiuje pojęcia "darowizna", dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego - do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Konieczne jest jednak zwrócenie uwagi na art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o p.d.o.f., w którym ustawodawca wprowadził zwolnienie w tym zakresie. Zgodnie z powołanym przepisem wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Wyjątek przewidziany w art. 21 ust. 20 ustawy o p.d.o.f., nie będzie miał jednak zastosowania do darowizny opisanej w zdarzeniu przyszłym, ponieważ dotyczy on wyłączenia ze zwolnienia od podatku dochodowego tylko świadczeń otrzymanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 (działalność wykonywana osobiście).

Zdaniem Wnioskodawczyni darowizna Znaku Towarowego, stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o p.d.o.f.

Powszechnie przyjmuje się, że umowa darowizny, jako dokonywana kosztem majątku darczyńcy stanowi nieodpłatne świadczenie, ponieważ darczyńca nie otrzymuje w zamian ekonomicznego ekwiwalentu od obdarowanego. Ponadto darczyńca Wnioskodawczyni, jest osobą zaliczoną do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o SiD, jako jej małżonek. Stąd też zdaniem Wnioskodawczyni darowizna Znaku Towarowego jest objęta zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o p.d.o.f.

Podobnie: interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 września 2015 r. (sygn. ITPB1/4511-778/15/HD) oraz interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 czerwca 2015 r. (sygn. IBPB-1-1/4511-19/15/AB).

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytań oznaczonych nr 4 i 5, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Odpisy amortyzacyjne jako koszt uzyskania przychodu ujęte zostały w art. 22 ust. 8 ustawy o p.d.o.f., który stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22c z uwzględnieniem art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z ww. przepisów, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki:

* zostały nabyte,

* nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania przekracza rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy, iż przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają natomiast nabyte prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej.

Wobec powyższego, znak towarowy, na który wydano prawo ochronne mieści się w kategorii praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.f.

Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

Trzeba w tym miejscu wskazać na przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy o p.d.o.f., który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymany w formie darowizny (bądź w inny nieodpłatny sposób) Znak Towarowy ze względu na jego cechy, stanowi prawo określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej. W konsekwencji, Znak Towarowy opisany w stanie faktycznym stanowi wartość niematerialną i prawną stosownie do art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.f., która w chwili przyjęcia do użytkowania przez Wnioskodawczynię jest zdatna do użytku i będzie wykorzystywana dla potrzeb działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. W związku z powyższym odpisy amortyzacyjne dotyczące tego Znaku Towarowego będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o p.d.o.f.

Natomiast, w ocenie Wnioskodawczyni, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Znaku Towarowego nabytego w drodze darowizny, będzie ona uprawniona dokonywać od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Znak Towarowy wprowadziła ona do ewidencji wartości niematerialnych prawnych, a więc od stycznia 2016 r. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 6, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Ponieważ w umowie darowizny została określona wartość Znaku Towarowego odpowiadająca wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny, to wówczas wartość początkową Znaku Towarowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni należy przyjąć według wartości Znaku Towarowego wynikającej z umowy darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe,

* kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego w zakresie znaku towarowego - jest prawidłowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "darowizna", dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego - do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W tym miejscu wskazać należy, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 19 lutego 2016 r. znak IBPB-2-1/4515-14/16/MK stwierdził, że w przedstawionym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym nabycie w drodze darowizny od męża prawa własności intelektualnej (znaku towarowego) na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r. poz. 86, z późn. zm.) - nie będzie podlegało podatkowi od spadków i darowizn.

Z powyższego wynika, że z tytułu otrzymania przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny wskazanego prawa ochronnego na znak towarowy, znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, z tytułu otrzymania przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny ww. prawa, Wnioskodawczyni osiągnie przychód podatkowy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Oznacza to, że przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię w związku z otrzymaniem wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy, zwolniony będzie od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że nabycie, na podstawie umowy darowizny od męża, wskazanego w opisie stanu faktycznego prawa ochronnego na znak towarowy, będzie skutkować po stronie Wnioskodawczyni powstaniem przychodu, który będzie zwolniony z podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia przedmiotowego uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kosztów uzyskania przychodów, tut. Organ zauważa co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Wnioskodawczyni słusznie uważa, że będzie miała prawo do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od darowanej od męża wartości niematerialnej i prawnej, tj. prawo własności przemysłowej, które będzie wykorzystywane przez Zainteresowaną w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki:

* zostały nabyte,

* nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania przekracza rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny prawo własności przemysłowej. Przedmiotem darowizny jest bowiem prawo ochronne na znak towarowy. Ponieważ przewidywany okres wykorzystywania Znaku Towarowego w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej będzie dłuższy niż jeden rok, a wartość znaku towarowego otrzymanego w drodze darowizny jest wyższa niż 3500 zł, Zainteresowana dokonała w grudniu 2015 r. wniesienia Znaku Towarowego otrzymanego w drodze darowizny do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności należy określić, czy prawo ochronne na znak towarowy spełnia przesłanki uznania go za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 ww. ustawy.

Prawa ochronne na znaki towarowe udzielane są na warunkach określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410, z późn. zm.).

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 1 i 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

W myśl art. 121 powołanej ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 tej ustawy).

Wobec powyższego prawo ochronne na znak towarowy mieści się w kategorii praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega amortyzacji.

Z kolei odnośnie kwestii momentu nabycia uprawnienia do dokonywania ww. odpisów amortyzacyjnych zauważyć należy, że zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawczyni nabyła prawo ochronne do znaku towarowego w dacie zawarcia umowy darowizny. W związku z tym, po wprowadzeniu go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, ma ona prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Podsumowując, nabyty Znak Towarowy stanowi wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne stanowią dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Znaku Towarowego nabytego w drodze darowizny, Wnioskodawczyni będzie uprawniona dokonywać od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Znak Towarowy wprowadziła do ewidencji wartości niematerialnych prawnych, a więc od stycznia 2016 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Przechodząc do zagadnienia dotyczącego ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego w zakresie znaku towarowego zauważyć należy co następuje.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny prawo ochronne do znaku towarowego. W grudniu 2015 r. dokonała wniesienia Znaku Towarowego otrzymanego w drodze darowizny do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, przyjmując jako wartość początkową, wartość określoną w umowie darowizny (odpowiadającą wartości rynkowej Znaku Towarowego z dnia darowizny).

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W konsekwencji, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa nie może być wyższa niż wartość rynkowa tego składnika.

Podsumowując, wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej nabytej w drodze darowizny, należy ustalić według wartości rynkowej z dnia nabycia, z zastosowaniem cytowanego wyżej przepisu art. 19. W takiej wartości Wnioskodawczyni będzie również zobligowana wprowadzić wartość niematerialną i prawną otrzymaną w drodze darowizny do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i od tak ustalonej wartości początkowej dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

W związku z tym, skoro w niniejszej sprawie wartość Znaku Towarowego została określona w umowie darowizny i odpowiada ona jego wartości rynkowej z dnia dokonania tej darowizny, to należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że wartością początkową Znaku Towarowego jest jego wartość wynikająca z umowy darowizny.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego w zakresie znaku towarowego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.