ILPB1/4511-1-1598/15-4/KS - Koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2015 r. (data wpływu 1 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 15 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2015 r.r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 2 lutego 2016 r. znak ILPB1/4511-1-1598/15-2/KS, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 2 lutego 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 5 lutego 2016 r. Natomiast w dniu 15 lutego 2016 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 lutego 2016 r.).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca przeformułował pytanie w sposób, który umożliwił wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka jest dealerem samochodowym, którego podstawową działalność stanowi sprzedaż samochodów nowych oraz używanych. Na podstawie umów o współpracy z importerem spółka jest zobowiązana posiadać w swoim parku maszyn samochód demonstracyjny każdego nowego modelu samochodu. W tym celu część samochodów zakupionych jako towar handlowy jest rejestrowana, a następnie wykorzystywana do jazd testowych dla klientów spółki.

W związku z tym w momencie nabycia samochodów spółka traktuje je jako towar handlowy i odlicza 100% podatku VAT naliczonego. W miesiącu przekwalifikowania samochodu na auto demonstracyjne, czego wyrazem jest zarejestrowanie w wydziale komunikacji oraz wykupienie ubezpieczenia OC, spółka dokonuje korekty odliczonego podatku VAT in minus. Kwota nieodliczonego podatku VAT jest ujmowana jako koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. Samochody demonstracyjne są sprzedawane jako towar handlowy przed upływem 12 miesięcy od daty ich nabycia. W miesiącu sprzedaży spółka ponownie dokonuje korekty odliczonego podatku VAT, tzn. zwiększa kwotę podlegającą odliczeniu i zmniejsza koszty uzyskania przychodu o kwotę odliczonego VAT.

Za czas użytkowania samochodu jako pojazdu demonstracyjnego, spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług. Samochody demonstracyjne nie są również wprowadzane do środków trwałych, bowiem są sprzedawane przed upływem 12 miesięcy.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano przeformułowane pytanie.

Czy kwota podatku naliczonego VAT, wykazanego na fakturze nabycia samochodu, nieodliczonego na podstawie art. 86a ust. 1 w zw. z art. 90b ustawy o podatku od towarów i usług ze względu na zmianę przeznaczenia z towaru handlowego na auto demonstracyjne, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywana przez niego korekta in minus odliczonego podatku naliczonego w związku z przekwalifikowaniem samochodu z towaru handlowego na auto demonstracyjne stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f.

Tut. Organ informuje, że stanowisko Wnioskodawcy wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca, posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu", przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

We wniosku wskazano, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, będącej dealerem samochodowym. Podstawą działalności spółki jest sprzedaż samochodów nowych i używanych. Na podstawie umów z importerem spółka jest zobowiązana posiadać w swoim parku maszyn samochody demonstracyjne. W tym celu część samochodów zakupionych jako towar handlowy jest rejestrowana, a następnie wykorzystywana do jazd testowych. W związku z tym w momencie nabycia samochodów spółka traktuje je jako towar handlowy i odlicza 100% podatku VAT naliczonego. W miesiącu przekwalifikowania samochodu na auto demonstracyjne spółka dokonuje korekty odliczonego podatku VAT in minus. Kwota nieodliczonego podatku VAT jest ujmowana jako koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy kwota podatku naliczonego VAT, wykazanego na fakturze nabycia samochodu, nieodliczonego na podstawie art. 86a ust. 1 w zw. z art. 90b ustawy o podatku od towarów i usług ze względu na zmianę przeznaczenia z towaru handlowego na auto demonstracyjne, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Tut. Organ zauważa, że w art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Wyjaśnić należy, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika m.in. przy nabyciu towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zgodnie z którym, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie zaś z ust. 1 ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Przy czym powoływany przez Wnioskodawcę art. 90b ustawy o podatku od towarów i usług odnosi się do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu.

Mając na uwadze przywołane regulacje, należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie będzie miał zastosowanie zacytowany przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów naliczony podatek od towarów i usług w tej części, która nie podlega odliczeniu na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym kwota naliczonego podatku od towarów i usług, wykazanego na fakturze nabycia samochodu, nieodliczonego na podstawie art. 86a ust. 1 w zw. z art. 90b ustawy o podatku od towarów i usług ze względu na zmianę przeznaczenia z towaru handlowego na auto demonstracyjne, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na względzie należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo tut. Organ informuje, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.