ILPB1/4511-1-1597/15-2/AK - Obowiązki płatnika w podatku dochodowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 1 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z o.o., w której chce uregulować sprawę wynagrodzenia Prezesa w ten sposób, że Uchwała Walnego Zgromadzenia Wspólników przyzna Prezesowi miesięczne wynagrodzenie niepieniężne w postaci wynajmu od spółki mieszkania. Prezes, zarówno obecnie jak i w momencie, w którym otrzyma od spółki świadczenie niepieniężne, jest i będzie zatrudniony w spółce na podstawie umowy o pracę z wynagrodzeniem najniższym. Od umowy o pracę spółka potrąca zaliczkę na podatek dochodowy, natomiast od świadczenia niepieniężnego spółka nie będzie potrącała zaliczki na podatek dochodowy, ponieważ brak jest takiej możliwości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od wynagrodzenia niepieniężnego powinien być pobierany przez spółkę podatek PIT-4, a jeśli tak to w jakiej formie, skoro nie ma z czego go potrącić.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku opisanym powyżej spółka jako płatnik nie będzie miała obowiązku potrącenia podatku, ponieważ faktycznie nie ma "fizycznie" takiej możliwości z uwagi na brak świadczenia pieniężnego, z którego można potrącić zaliczkę na podatek.

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 20 lipca 2012 r., DD3/033/67/IMD/12/PK-1270, w której czytamy, że z (przepisów u.p.d.o.f.) jednoznacznie zatem wynika, iż płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od (podatnika). Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów (u.p.d.o.f, które nie zobowiązują też podatnika) do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa - podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) za przychód pracownika podlegający opodatkowaniu, winny być uznane te świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie - czyli bez żadnego przymusu),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Należy więc zauważyć, że przychodami pracownika są nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody otrzymane, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Tym samym, wartość wynagrodzenia niepieniężnego w postaci wynajmu mieszkania będzie stanowić dla Prezesa, zatrudnionego w spółce na postawie umowy o pracę, przychód ze stosunku pracy.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Stosownie do treści art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że spółka uchwałą Walnego Zgromadzenia Wspólników przyzna Prezesowi miesięczne wynagrodzenie niepieniężne w postaci wynajmu mieszkania. Prezes, zarówno obecnie jak i w momencie, w którym otrzyma od spółki świadczenie niepieniężne, jest i będzie zatrudniony w spółce na postawie umowy o pracę z najniższym wynagrodzeniem.

Mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca, jako płatnik, w związku ze świadczeniem w postaci wynajmu mieszkania, będzie miał obowiązek potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ponieważ Prezes jest i będzie zatrudniony w Spółce na umowę o pracę oraz otrzymuje i będzie otrzymywał - poza ww. świadczeniem - wynagrodzenie, od którego Wnioskodawca pobiera zaliczkę na podatek dochodowy. Ponadto korzystanie przez Prezesa z mieszkania przekazanego przez Wnioskodawcę będzie stanowić dla tego pracownika wymierną korzyść - przysporzenie majątkowe, które należy kwalifikować do przychodu ze stosunku pracy. Korzyść ta będzie przypisana konkretnemu pracownikowi. Tym samym na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika z ww. tytułu.

Oznacza to, że Wnioskodawca, działając jako płatnik, będzie miał obowiązek doliczyć wartość świadczenia w postaci najmu mieszkania do wynagrodzenia ze stosunku pracy wypłacanego pracownikowi (Prezesowi) w danym miesiącu i od łącznej wartości dochodu ze stosunku pracy obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych w art. 31, 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, w myśl powołanych przepisów, Wnioskodawca - działając jako płatnik - zobowiązany jest do naliczenia, pobrania i odprowadzenia należnej zaliczki na podatek dochodowy od dochodów ze stosunku pracy.

Tut. Organ zgadza się z Wnioskodawcą, że jeżeli nie ma faktycznej możliwości pobrania podatku w wyliczonej przez płatnika wartości, np. z tej przyczyny, że w danym miesiącu podatnik (pracownik) nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, to nie będzie miał obowiązku potrącenia podatku. Zgodzić się należy, że w takim przypadku ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obliguje płatnika do zapłacenia zaliczki z własnych środków.

Jednakże należy zauważyć, że z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że pracownik (Prezes) otrzymuje i będzie otrzymywać wynagrodzenie również w formie pieniężnej, od którego Wnioskodawca potrąca zaliczkę na podatek dochodowy. W związku z tym Wnioskodawca, działając jako płatnik, będzie miał fizyczną możliwość pobrania zaliczki, która - w zależności od wysokości świadczenia pieniężnego - pokryje w całości bądź w części zaliczkę na podatek dochodowy wyliczoną od łącznej wartości świadczeń (pieniężnych i niepieniężnych). Dopiero w przypadku, gdyby wysokość należnego świadczenia pieniężnego nie pokrywała zaliczki na podatek dochodowy, Wnioskodawca nie byłby zobligowany do zapłacenia pozostałej części zaliczki z własnych środków.

Z tego względu nie można było podzielić stanowiska Wnioskodawcy, w myśl którego w przypadku opisanym we wniosku Spółka nie będzie miała obowiązku potracenia podatku, ponieważ fizycznie nie ma takiej możliwości. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, możliwość taka wystąpi, co opisano powyżej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo tut. Organ zauważa, że w treści zapytania Wnioskodawca odniósł się do PIT-4. W związku z tym należy wyjaśnić, że na formularzu PIT-4 składano deklarację na zaliczkę miesięczną na podatek dochodowy od łącznej kwoty dokonanych wypłat, przy czym druk ten obowiązywał do końca 2006 r. Natomiast począwszy od roku 2007 nie ma już obowiązku wystawiania comiesięcznych deklaracji o pobranych i odprowadzanych do urzędu skarbowego zaliczkach składanych na formularzu PIT-4. W stanie prawnym obowiązującym od 2007 r. istnieje natomiast obowiązek składania deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy na formularzu PIT-4R, stanowiącym zbiorczą roczną formę dawnej miesięcznej deklaracji PIT-4.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę pisma organu podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.