ILPB1/415-950/08-4/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sądu Rejonowego, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 20 listopada 2008 r.), uzupełnionym w dniu 30 grudnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 października 2008 r. Sąd Rejonowy złożył do Izby Skarbowej w Warszawie wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodów. Pismem z dnia 17 listopada 2008 r. nr IPPB2/071-46/08-2/MG Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego - przekazał wniosek Sądu Rejonowego do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 16 grudnia 2008 r. nr ILPB1/415-950/08-2/AMN, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 19 grudnia 2008 r., dnia 24 grudnia 2008 r. nadano w polskiej placówce pocztowej uzupełnienie wniosku, które wpłynęło do tut. Organu w dniu 30 grudnia 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sąd wydaje postanowienie o ustaleniu i przyznaniu wynagrodzenia biegłego sądowego z danego zakresu za wykonaną pracę w ogólnej sumie zgodnej z przedłożonym przez biegłego rachunkiem.

Rachunek ten wyszczególnia kwoty:

* wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę,

* kosztów zużytych materiałów (z załączonymi oryginałami faktur potwierdzających poniesienie tych kosztów),

* innych wydatków niezbędnych do wydania opinii.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie rachunku biegłego należy wyliczyć zgodnie z art. 22 pkt 9 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) 20% kosztów uzyskania przychodów od kwoty brutto rachunku (jeśli nie udokumentuje on kosztów uzyskania przychodów w wysokości wyższej niż wynikające z zastosowania normy procentowej w myśl art. 22 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) i od tak wyliczonej podstawy opodatkowania ustalić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Jeżeli natomiast biegły przedłoży dokumenty (oryginały faktur potwierdzających poniesienie kosztów zużytych materiałów i innych wydatków niezbędnych do wydania opinii) potwierdzające, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej w myśl art. 22 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), wówczas koszty uzyskania przychodów należy przyjąć w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Podstawą opodatkowania będzie kwota brutto rachunku pomniejszona o koszty uzyskania przychodów w kwocie faktycznie poniesionej, udokumentowanej przez biegłego sądowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Powyższy przepis jasno wskazuje, że czynności wykonywane przez osoby fizyczne będące biegłymi sądowymi, którym sąd lub prokurator zlecił wykonanie czynności z urzędu należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę zwrotu "wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu" oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wydatków bezpośrednio związanych z danym źródłem przychodów i poniesionych w celu osiągnięcia przychodu z tego źródła.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Kwalifikacja należności wypłacanych biegłym sądowym za zlecone im czynności do przychodów z działalności wykonywanej osobiście powoduje, iż na sądach, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zatem, w przypadku, gdy biegły sądowy nie udokumentuje kosztów uzyskania przychodów w wyższej wysokości, niż wynikające z zastosowania normy procentowej, koszty uzyskania przychodów należy wyliczyć na podstawie rachunku brutto wystawionego przez biegłego sądowego zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w sytuacji, gdy biegły sądowy przedłoży dokumenty, z których wynika, iż poniesione koszty zużytych materiałów i inne wydatki niezbędne do wydania opinii były wyższe, niż wynikające z zastosowania normy procentowej, wówczas koszty te stanowią koszty uzyskania przychodów i uwzględnia się je w wysokości faktycznie poniesionej. Podstawę opodatkowania stanowić będzie kwota brutto rachunku wystawionego przez biegłego sądowego, pomniejszona o udokumentowane koszty uzyskania przychodów w wysokości faktycznie poniesionej.

Końcowo podkreśla się, że ww. koszty oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.