ILPB1/415-938/13-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2013 r. (data wpływu 21 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie możliwości rozliczenia straty.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik prowadzi działalność ogrodniczą polegającą na szklarniowej produkcji chryzantem oraz sadzonek chryzantem, opodatkowaną na podstawie norm szacunkowych z działów specjalnych produkcji rolnej. Przy wykonywaniu działalności ogrodniczej Podatnik korzysta z własnych budynków i budowli (szklarnie, budynki biurowe, chłodnie itp.) oraz maszyn i urządzeń będących jego własnością lub wydzierżawionych od podmiotów trzecich.

Ponadto, ponieważ Podatnik nie wykorzystuje w całości posiadanych powierzchni szklarni, innych budynków oraz maszyn i urządzeń, wydzierżawia je innemu podmiotowi do prowadzenia produkcji ogrodniczej. W tym zakresie Podatnik prowadzi od sierpnia 2008 r. indywidualną działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych podatkiem liniowym 19%. Działalność ta polega w głównej mierze na dzierżawie obiektów szklarniowych wraz z ich całkowitym wyposażeniem i sprzętem. Podatnik wydzierżawia także pomieszczenia biur, toalet, stołówki pracowniczej, chłodni, ciągów komunikacyjnych oraz wszelkich innych pomieszczeń koniecznych do prowadzenia produkcji ogrodniczej, wraz z ich wyposażeniem, w części niezbędnej do prowadzenia przez dzierżawcę produkcji ogrodniczej. Podatnik uzyskuje czynsz dzierżawny za wynajętą powierzchnię szklarni, w wysokości 1,50 zł za 1 m² rocznie. Stawka czynszu nawiązuje do rocznej normy szacunkowej dochodu dla produkcji roślin ozdobnych w szklarniach ogrzewanych, uwzględniając fakt, że czynsz jest tylko jednym z elementów kosztowych tej produkcji (zasadnicze koszty to ogrzewanie i nawodnienie oraz materiały do produkcji w tym, sadzonki, nawozy i koszty pracy).

Poza czynszem dzierżawcę obciążają koszty eksploatacyjne za zużytą energię elektryczną, gaz, wodę, wywóz nieczystości oraz wszelkie inne koszty dodatkowe związane z przedmiotem dzierżawy. Obciążenie za powyższe media i koszty następuje w stosunku do wydzierżawionej powierzchni na podstawie faktur wystawionych przez dostawców mediów lub innych kontrahentów.

Ponadto Podatnik wydzierżawia maszyny i urządzenia niezbędne dzierżawcy do prowadzenia produkcji ogrodniczej. Z tytułu prowadzonej działalności Podatnik uzyskuje przychody oraz ustala koszty uzyskania przychodów w zakresie poniesionych nakładów na wydzierżawione składniki, głównie w postaci odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. W kosztach uzyskania przychodu z działalności gospodarczej uwzględnione są jedynie koszty amortyzacji przypadające proporcjonalnie na powierzchnię wydzierżawionej szklarni. Do kosztów zaliczane są także koszty mediów oraz inne koszty w części, w jakiej obciążają dzierżawcę. W wyniku tych rozliczeń z indywidualnej działalności gospodarczej powstaje strata, wynikająca zasadniczo z uwzględniania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, w sytuacji gdy czynsz najmu nawiązujący do zyskowności działów specjalnych produkcji rolnej nie jest w stanie zrekompensować tych kosztów. Kompensata tych kosztów musiałaby bowiem prowadzić do ustalenia czynszu na poziomie wyższym, co w połączeniu z innymi kosztami produkcji ogrodniczej doprowadziłoby do obciążenia dzierżawcy kosztami wyższymi niż norma szacunkowa dochodu dla produkcji roślin ozdobnych w szklarniach ogrzewanych. Podatnik uzyskuje także od lutego 2011 r. dochody z uczestnictwa w spółce osobowej, opodatkowane jak dochody z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych stawką liniową 19%. W rozliczeniu podatkowym Podatnika następuje więc skumulowanie dochodu z uczestnictwa w spółce osobowej ze stratą uzyskiwaną z indywidualnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w stanie faktycznym sprawy Podatnik ma prawo uwzględnić, w celu dokonania miesięcznego lub rocznego rozliczenia dochodu z działalności gospodarczej, w ogólnej sumie kosztów z wszelkich form działalności (skumulowanych przychodów i kosztów z udziału w zysku spółki osobowej oraz indywidualnej działalności gospodarczej) #8722; kosztów związanych z indywidualną działalnością gospodarczą, w tym w szczególności odpisów amortyzacyjnych do wydzierżawionych środków trwałych.

2. Czy w stanie faktycznym sprawy Podatnik ma prawo do odliczenia od dochodu z bieżącej działalności gospodarczej straty powstałej w latach poprzednich z indywidualnej działalności gospodarczej, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w zakresie pytania dotyczącego możliwości rozliczenia straty, wniosek został rozstrzygnięty interpretacją z dnia 14 listopada 2013 r. nr ILPB1/415-938/13-3/AMN.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: z dnia 17 stycznia 2012 r. Dz. U. z 2012 r. poz. 361), za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uznaje się działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Na podstawie przepisu art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami w przypadku, gdy osoba fizyczna prowadzi indywidualną działalność gospodarczą a jednocześnie uzyskuje przychody z udziału w spółce niemającej osobowości prawnej, obydwa źródła przychodu traktowane są tożsamo jako działalność gospodarcza zdefiniowana w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Potwierdza to także przepis art. 9a ust. 5 ww. ustawy stanowiący, że jeżeli podatnik:

- wybór sposobu opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, dotyczy wszystkich form prowadzenia tej działalności, do których mają zastosowanie przepisy ustawy.

Koszty dla tych źródeł przychodu ustalane są odpowiednio zgodnie z art. 22 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2 stwierdzającym, że zasady proporcjonalnego rozliczania prawa do udziału w zysku stosuje się odpowiednio do:

Zgodnie natomiast z przepisem art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem zgodnie z przytoczonymi przepisami oraz przepisem art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ponieważ Podatnik prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie dzierżawy obiektów szklarniowych wraz z ich całkowitym wyposażeniem i sprzętem oraz dzierżawy pomieszczenia biur, toalet stołówki pracowniczej, chłodni, ciągów komunikacyjnych oraz wszelkich innych pomieszczeń koniecznych do prowadzenia produkcji ogrodniczej, wraz z ich wyposażeniem, w części niezbędnej do prowadzenia przez dzierżawcę produkcji ogrodniczej #8722; ma prawo zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 ww. ustawy dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wydzierżawionych środków trwałych. W kosztach uzyskania przychodu z działalności gospodarczej uwzględnione są jedynie koszty amortyzacji przypadające proporcjonalnie na powierzchnię wydzierżawionych szklarni i innych obiektów. Uzyskując czynsz dzierżawny za wynajętą powierzchnię szklarni, w wysokości 1,50 zł za 1 m² rocznie, który to czynsz nawiązuje do rocznej normy szacunkowej dochodu dla produkcji roślin ozdobnych w szklarniach ogrzewanych, uwzględniając fakt, że czynsz jest tylko jednym z elementów kosztowych tej produkcji (zasadnicze koszty to ogrzewanie i nawodnienie oraz materiały do produkcji w tym, sadzonki, nawozy i koszty pracy) #8722; Podatnik z indywidualnej działalność gospodarczej uzyskuje stratę. Strata ta wynika zasadniczo z uwzględniania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, w sytuacji gdy czynsz najmu nawiązujący do zyskowności działów specjalnych produkcji rolnej i nie jest w stanie zrekompensować tych kosztów. Kompensata tych kosztów musiałaby bowiem prowadzić do ustalenia czynszu na poziomie wyższym, co w połączeniu z innymi kosztami produkcji ogrodniczej doprowadziłoby do obciążenia dzierżawcy kosztami wyższymi niż norma szacunkowa dochodu dla produkcji roślin ozdobnych w szklarniach ogrzewanych.

Natomiast jak przedstawiono to w stanie faktycznym sprawy, Podatnik uzyskuje dochody z udziału w zysku ze spółki niemającej osobowości prawnej, co w rezultacie, ze względu na zrównanie obydwu źródeł przychodów prowadzi do skumulowania w miesięcznym lub rocznym rozliczeniu podatkowym kosztów uzyskania przychodów wynikających z indywidualnej działalności gospodarczej w postaci odpisów amortyzacyjnych od wydzierżawionych środków trwałych z pozostałymi kosztami z tytułu udziału w zysku spółki niemającej osobowości prawnej. Rozwiązanie takie jest w pełni zgodne z normatywną koncepcją dochodów będącego przedmiotem opodatkowania jako nadwyżką sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Tym samym należy twierdząco odpowiedzieć na postawione pytanie, że Podatnik ma prawo uwzględnić, w celu dokonania miesięcznego lub rocznego rozliczenia dochodów z działalności gospodarczej, w ogólnej sumie kosztów z wszelkich form działalności (skumulowanych przychodów i kosztów z udziału w zysku spółki osobowej oraz indywidualnej działalności gospodarczej) #8722; kosztów związanych z indywidualną działalnością gospodarczą, w tym w szczególności odpisów amortyzacyjnych do wydzierżawionych środków trwałych.

W zakresie pytania drugiego stwierdzić należy, że zgodnie z powyżej przytoczonymi przepisami oraz przepisem art. 9 ust. 2 zdanie drugie ww. ustawy, jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Natomiast na podstawie przepisu art. 9 ust. 3 ww. ustawy, o wysokości straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Tym samy, jeśli Podatnik prowadząc indywidualną działalność gospodarczą od sierpnia 2008 r. i z działalności tej uzyskał stratę, może tę stratę uwzględnić w sposobie ustania dochodu z bieżącej działalności gospodarczej, na który składa się suma przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów z działalność gospodarczej prowadzonej indywidualnie oraz udziału w zysku spółki osobowej. Strata ta może być uwzględniona w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Należy zatem pozytywnie odpowiedzieć na pytanie drugie, że Podatnik w stanie faktycznym sprawy ma prawo do odliczenia od dochodu z bieżącej działalności gospodarczej straty powstałej w latach poprzednich z indywidualnej działalności gospodarczej, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 3 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego. Podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej spółki. W zależności od tego, czy wspólnicy są osobami fizycznymi, czy prawnymi, podlegają opodatkowaniu albo podatkiem dochodowym od osób fizycznych albo podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego Podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu wg skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. W braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, iż prawa do udziału w zysku są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Zastrzeżenie zawarte w art. 8 ust. 1a cytowanej ustawy stanowi, że przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4 powołanej wyżej ustawy, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że przychody osoby fizycznej - wspólnika spółki niebędącej osobą prawną - zaliczane są do źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przepis art. 5a pkt 6 ww. ustawy, definiuje pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej, które oznacza działalność zarobkową, m.in. handlową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, z której przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 5a pkt 6 tej ustawy, prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Działalność gospodarcza może być prowadzona w formie jednoosobowej, bądź w formie spółki osobowej.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 9 ust. 1a ww. ustawy stanowi, że jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 cytowanej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 9a ust. 2 cytowanej ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem ust. 3, mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku podatnicy są zobowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego do dnia 20 stycznia roku podatkowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania, a jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego - do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia tej działalności, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu.

Dodatkowo wyjaśnić należy, iż opodatkowanie tzw. "podatkiem liniowym", o którym mowa w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziane jest wyłącznie dla przychodów ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z przepisem art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą polegającą w głównej mierze na dzierżawie obiektów szklarniowych wraz z ich całkowitym wyposażeniem i sprzętem, opodatkowaną na zasadach ogólnych podatkiem liniowym 19%. Zainteresowany uzyskuje czynsz dzierżawny za wynajętą powierzchnię szklarni. Stawka czynszu nawiązuje do rocznej normy szacunkowej dochodu dla produkcji roślin ozdobnych w szklarniach ogrzewanych. Z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawca uzyskuje przychody oraz ustala koszty uzyskania przychodów w zakresie poniesionych nakładów na wydzierżawione składniki, głównie w postaci odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. W kosztach uzyskania przychodu z działalności gospodarczej uwzględnione są jedynie koszty amortyzacji przypadające proporcjonalnie na powierzchnię wydzierżawionej szklarni. Do kosztów zaliczane są także koszty mediów oraz inne koszty w części, w jakiej obciążają dzierżawcę.

Ponadto Wnioskodawca od lutego 2011 r. uzyskuje także dochody z uczestnictwa w spółce osobowej, opodatkowane jak dochody z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych stawką liniową 19%.

Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca dla celów ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej winien wszelkie przychody oraz koszty uzyskania przychodów z jednoosobowej działalności gospodarczej połączyć z przychodami i kosztami związanymi z uczestnictwem Wnioskodawcy w spółce osobowej, ustalonymi proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy w udziale w zysku, albowiem ww. działalności stanowią jedno źródło przychodów. Tym samym przychody oraz koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej w formie jednoosobowej jak i w formie spółki osobowej, Wnioskodawca zobowiązany jest rozliczać łącznie, jako pochodzące z jednego źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem należy uznać, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca ma prawo uwzględnić w celu dokonania miesięcznego lub rocznego rozliczenia dochodu z działalności gospodarczej w ogólnej sumie kosztów z wszelkich form działalności (skumulowanych przychodów i kosztów z udziału w zysku spółki osobowej oraz indywidualnej działalności gospodarczej), koszty związane z indywidualną działalnością gospodarczą, w tym w szczególności odpisy amortyzacyjne do wydzierżawionych środków trwałych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.