ILPB1/415-934/11-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 28 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 28 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 1 stycznia 2004 r. jako osoba fizyczna w zakresie usług handlowo-budowlano-transportowych. Przeważający rodzaj działalności Wnioskodawcy to wykonywanie robót ogólnobudowlanych związanych ze wznoszeniem budynków PKD 41.20.Z. Wnioskodawca jest zarejestrowanym płatnikiem podatku VAT (VATUE), jest małym podatnikiem z uwagi na nieprzekroczenie ubiegłorocznej wartości sprzedaży 1 mln 200 tyś. euro.

W 2011 r. Zainteresowany nie korzystał z pomocy de minimis jako mały podatnik, w związku z czym nie wykorzystał limitu 50 tys. euro czyli 197 tys. zł. Zakupił do celów prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług budowlanych samochód ciężarowy (faktura VAT marża 15/2011 z dnia 27.06 2011 r.) za kwotę 122.000 zł.

Samochód ciężarowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w m-cu lipcu 2011 r.

Pojazd ten ma następujące parametry:

* rodzaj pojazdu - samochód ciężarowy marka "a",

* rok produkcji 2007,

* data rejestracji 28 czerwca 2011 r.,

* dopuszczalna ładowność 660 kg,

* pojemność silnika 2.993 cm ^3, 173,00 KW,

* dopuszczalna masa całkowita 2.740,

* dopuszczalna masa całkowita na przyczepę 2.700/750,

* liczba miejsc 2,

* liczba osi 2,

* masa własna 2.080 kg,

* nr ideat. V (...).

W dniu 12 lipca 2011 r. zostało przeprowadzone dodatkowe badanie techniczne pojazdu NR 2840/2011, na podstawie którego stwierdzono, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym dla wymagań określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca mógł zastosować przepis art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym i jednorazowo zamortyzować środek trwały w miesiącu lipcu.

Zdaniem Wnioskodawcy, można skorzystać z jednorazowej amortyzacji samochodu ciężarowego, gdyż pojazd ten mieści się w grupie 3-8 KŚT i nie jest samochodem osobowym. Zainteresowany spełnia kryteria wynikające z definicji małego podatnika. Samochód został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej w zakresie usług budowlanych. Wnioskodawca nie przekroczył kwoty jednorazowego odpisu 50 tyś. euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 (ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) i art. 3 jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Natomiast w myśl art. 7 ust. 2 ustawy zmieniającej, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Od 2007 r. niektórzy podatnicy mogą skorzystać ze szczególnych preferencji w zakresie amortyzacji środków trwałych, tj. z tzw. amortyzacji jednorazowej. Szczegółowe zasady jej stosowania określają przepisy art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3 - 8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. W 2011 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień ww. ustawy wynosi 197.000 zł.

W myśl przepisu art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

* mali podatnicy lub

* podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

Określenie "mały podatnik" zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Zatem, w 2011 r. za "małego podatnika" można uznać tego, którego przychód ze sprzedaży wraz z podatkiem od towarów i usług za 2010 rok nie przekroczył 4.736.000 zł. Limit ustalony zgodnie ze średnim kursem NBP 1€ = 3,9465 zł (tabela A kursów średnich NBP nr 192/A/NBP/2010 z dnia 1 października 2010 r.).

Jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 ww. ustawy - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE l 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

Ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego, zatem możliwe jest stosowanie jej również w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Aby móc dokonać jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, samochód powinien posiadać dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz odpowiednią adnotację w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 1 stycznia 2004 r. w zakresie usług handlowo-budowlano-transportowych. Wnioskodawca jest zarejestrowanym płatnikiem podatku VAT (VATUE) i małym podatnikiem z uwag na nieprzekroczenie ubiegłorocznej wartości sprzedaży 1 mln 200 tyś. euro. W 2011 r. Zainteresowany nie korzystał z pomocy de minimis jako mały podatnik, w związku z czym nie wykorzystał limitu 50 tyś. euro czyli 197 tyś. zł. Zakupił do celów prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług budowlanych samochód ciężarowy - mieszczący się w grupie 3-8 KŚT - za kwotę 122.000 zł, samochód ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w m-cu lipcu 2011 r. W dniu 12 lipca 2011 r. zostało przeprowadzone dodatkowe badanie techniczne pojazdu, na podstawie którego stwierdzono, że pojazd odpowiada dodatkowym warunkom technicznym dla wymagań określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652)

Mając zatem powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, zgodnie z powołanym art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej ww. samochodu, o ile w dacie dokonania tego odpisu przedmiotowy samochód spełniał wymagania, o których mowa w art. 7 ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, a Wnioskodawca uzyskał zaświadczenie oraz stosowny wpis w dowodzie rejestracyjnym, o których mowa w cyt. powyżej przepisach.

Posiadanie zaświadczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 3 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, potwierdzającego spełnienie wymagań, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, nie może rodzić dla Wnioskodawcy negatywnych konsekwencji, skoro przepisy powyższe odpowiadają odpowiednio przepisom art. 7 ust. 1 i art. 7 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław / w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.