ILPB1/415-931/12-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2012 r. (data wpływu 24 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 24 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Polsce. Przedmiotem działalności są usługi pomocy społecznej bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych. Z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawczyni opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Miejscem interesów życiowych jest Polska. Siedzibą firmy jest miasto Z. Zainteresowana świadczy wyżej wymienione usługi w przeważającej części na terenie Niemiec. Ze względu na znajomość dwóch języków (polskiego i niemieckiego), klienci niemieccy zlecają również kontrole osób zatrudnionych jako opiekunki, pomoc w tłumaczeniu (przy słabej znajomości języka lub nieznajomości przepisów), tłumaczeniu dokumentów oraz spraw urzędowych, związanych z legalną pracą w Niemczech itp.

Z tego względu Wnioskodawczyni współpracuje również z kancelarią gospodarczo-prawną w V, którzy na bieżąco informują ją o zmianach prawno-gospodarczych danych państw - co Zainteresowana przekazuje naturalnie swoim niemieckim kontrahentom, zatrudniającym polskich przedsiębiorców.

Świadcząc powyższe usługi, Wnioskodawczyni bardzo często przebywa poza granicami Polski. Z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej, wyjazdy poza granicę mają charakter podróży służbowej w celu wykonania konkretnego zlecenia na rzecz kontrahenta zagranicznego i w ten sposób uzyskania przychodu. Podróże służbowe odbywane są w sposób systematyczny i często długotrwały. Są to wyjazdy związane ze świadczeniem usług w ramach wcześniej zawartych zleceń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu krajowej i zagranicznej podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą za czas jej trwania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu krajowej i zagranicznej podróży służbowej w ramach wykonywanych usług transportowych.

Podróżą służbową jest każda podróż przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą, która pozostaje w związku z tą działalnością i ma na celu osiągnięcie przychodu.

Podróże przedsiębiorcy są podróżami służbowymi i stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - diety za każdą dobę z tytułu tych podróży (krajowych i zagranicznych), niezależnie od okresu jej trwania, stanowią koszty uzyskania przychodów w wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej poza granicami kraju. Podróże służbowe mogą być stałym elementem prowadzonej działalności gospodarczej, mogącym wpłynąć na zwiększenie kosztów utrzymania w stosunku do innych podatników, szczególnie w działalności transportowej. Artykuł 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie daje podstaw do ograniczenia zwiększenia kosztów uzyskania przychodów osób prowadzących działalność jedynie o diety związane z podróżami mającymi charakter incydentalny. Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników:

* w przypadku podróży krajowych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

* a w przypadku podróży zagranicznych, w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z treści wniosku wynika m.in., że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawczyni jest świadczenie usług pomocy społecznej bez zakwaterowania dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych. Ze względu na znajomość dwóch języków klienci niemieccy zlecają również Zainteresowanej kontrole osób zatrudnionych jako opiekunki, pomoc w tłumaczeniu dokumentów oraz spraw urzędowych związanych z legalną pracą w Niemczech. Świadcząc powyższe usługi Wnioskodawczyni bardzo często przebywa poza granicami Polski. Z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej wyjazdy mają charakter podróży służbowej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej może zaliczyć wartość diet z tytułu krajowej i zagranicznej podróży służbowej do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.