ILPB1/415-902/10-4/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2010 r. (data wpływu 9 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 21 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 października 2010 r. nr ILPB1/415-902/10-2/AO wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 15 października 2010 r., natomiast w dniu 21 października 2010 r. uzupełniono ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 października 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym ze wspólników spółki jawnej, która posiada budynek administracyjny wraz z salonem sprzedaży samochodów osobowych oraz przylegającym serwisem, w którym dokonuje się wszelkich napraw samochodów osobowych.

Konstrukcja budynku serwisowego jest murowana, zamknięta czterema dwuskrzydłowymi drzwiami z blachy. W dachu budynku natomiast zamontowane są dwa naświetla wykonane z przezroczystego poliwęglanu. Dach oraz 4 pary drzwi wykonane były w 1996 r.. Dach w latach 2002-2003 naprawiany był w związku z przeciekami. Obecnie naświetla te nadają się tylko do wymiany, są ciągłe przecieki, których uszczelnianie nie przynosi efektów. W związku z powyższym, spółka zamierza dokonać wymiany dwóch cieknących naświetli. Obecne naświetla będą wymienione również na naświetla technologicznie nowocześniejsze, odpowiadające obowiązującym standardom i wymogom technicznym. Według wstępnych ustaleń z firmą, która dokona tej wymiany, kosztować to będzie w granicach 35.000 zł. Podobnie sytuacja wygląda z drzwiami. Konieczna jest wymiana wszystkich 4 par. Blacha w drzwiach jest powyginana, popękane są zawiasy, drzwi są wypaczone, nieszczelne, nie domykają się, co szczególnie uciążliwe jest zimą, gdyż powoduje duże utraty ciepła. Koszt wymiany 1 pary drzwi wynosi około 5.500 zł, co łącznie daje kwotę 22.000 zł. Przy czym wiadomo, że drzwi również będą technologicznie nowocześniejsze. Obecny zły stan techniczny naświetli i drzwi spowodowany jest upływem czasu.

Zainteresowany zastanawia się jak potraktować powyższą wymianę naświetli oraz drzwi: czy jako inwestycję podwyższającą wartość środka trwałego, czy jako koszt podatkowy w dacie poniesienia. Opinie na ten temat są podzielone zarówno wśród organów podatkowych jak i księgowych. Dodać należy, że budynek jest amortyzowany. Problem rozróżnienia remontu i ulepszenia nie został jednoznacznie rozstrzygnięty w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a łączna kwota wymiany naświetli i drzwi to około 57.000 zł.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że księgowość prowadzona jest w formie ksiąg handlowych, a poniesione nakłady spełniają, Jego zdaniem, definicję remontu z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - art. 3 pkt 8.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jak należy postąpić z powyższą wymianą cieknących naświetli i drzwi na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wymianę dwóch cieknących naświetli oraz 4 par drzwi w budynku serwisowym należy potraktować jako remont, mimo wysokiej wartości i zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe. Zainteresowany nie uważa powyższej wymiany jako ulepszenie, unowocześnienie. Jest ona konieczna z uwagi na bardzo zły stan techniczny obecnych naświetli oraz wypaczonych, niedomykających się drzwi. Jeśli natomiast prace remontowe zostały przeprowadzone w trakcie eksploatacji środka trwałego, wówczas wydatki są kosztem podatkowym w dacie poniesienia. Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego utraconego na skutek upływu czasu. Konsekwencją wymiany ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym. Ponadto, budynek będzie nadal wykorzystywany w celach pierwotnego przeznaczenia, nie będzie spełniał żadnych nowych funkcji. Ma jedynie na celu odtworzenie wartości użytkowej. Wnioskodawca uważa więc, że powyższa wymiana naświetli i drzwi stanowi koszt podatkowy w dacie poniesienia.

Poniesione nakłady spełniają, zdaniem Zainteresowanego, definicję remontu z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - art. 3 pkt 8. Mianowicie:

* są wykonane w istniejącym obiekcie,

* mają na celu odtworzenie stanu pierwotnego, z zastosowaniem materiałów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym, jednak o tym samym przeznaczeniu i funkcjonalności,

* jeżeli natomiast pod pojęciem bieżąca konserwacja rozumiemy najprostsze prace, mające na celu opóźnienie zużycia obiektu np. malowanie, to w tym przypadku nie jest to bieżąca konserwacja. Prace te polegają na demontażu dwóch naświetli i 4 par drzwi i zamontowaniu dwóch naświetli i 4 par drzwi nowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Zainteresowany zamierza dokonać wymiany dwóch cieknących naświetli oraz 4 par drzwi w budynku serwisowym wykorzystywanym do prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione nakłady spełniają definicję remontu z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - art. 3 pkt 8, bowiem są wykonane w istniejącym obiekcie oraz mają na celu odtworzenie stanu pierwotnego, z zastosowaniem materiałów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym, jednak o tym samym przeznaczeniu i funkcjonalności. Wnioskodawca wskazał, że księgowość prowadzona jest w formie ksiąg handlowych.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 22 ust. 5d cyt. ustawy, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, wydatki poniesione na wymianą cieknących naświetli i drzwi - jako tzw. koszty pośrednie - stosownie do cyt. powyżej art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej w dacie ich poniesienia, tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki jawnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.