ILPB1/415-891/11-4/TW - Ustalenie przychodu u pracownika biorącego udział w imprezie integracyjnej zorganizowanej z ZFŚS pracodawcy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 13 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 6 października 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów w części dotyczącej:

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 380 zł - jest prawidłowe,

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 21 września 2011 r., znak ILPB1/415-891/11-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 września 2011 r., a w dniu 6 października 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 października 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zorganizował spotkanie integracyjne pracowników. Impreza odbyła się poza miastem i miała charakter plenerowy. W imprezie brali udział chętni pracownicy. Na imprezę część pracowników dowieziona i odwieziona była wynajętym autokarem. W związku z organizacją imprezy poniesiono koszty usługi gastronomicznej, wynajmu autokaru i oprawy muzycznej. Osoby deklarujące chęć uczestnictwa w spotkaniu składały oświadczenia pozwalające ustalić kryteria dochodowe pracowników, w związku z czym za część pracowników koszt pokryto w całości, pozostali pracownicy dokonali wpłaty na konto funduszu w kwocie 10 zł i 20 zł. Opłata za usługę gastronomiczną uiszczona została ryczałtowo, a posiłki serwowane były w formie tzw. "szwedzkiego stołu". Impreza finansowana była ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i dopłat pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udział pracownika w imprezie integracyjnej sfinansowanej ze środków zakładowego funduszu Świadczeń Socjalnych stanowi jego przychód i powoduje po stronie pracodawcy obowiązek poboru podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt imprezy integracyjnej sfinansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie powoduje po stronie pracownika powstania przychodu podatkowego. W związku z tym, iż kosztu przychodu nie można przyporządkować do konkretnego pracownika, pracownik nie uzyskuje opodatkowanego przychodu.

Artykuł 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. W przypadku więc świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Wnioskodawca nie jest bowiem w stanie wskazać w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych towarów i usług korzystali.

Należy stwierdzić, że o przychodzie pracownika mówić można wyłącznie w takiej sytuacji, gdy korzysta on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie wysokość ponoszonych wydatków nie może być przypisana do konkretnego pracownika bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku, transportu oraz czy słuchał muzyki, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez Zainteresowanego imprezy integracyjnej.

Zainteresowany podał, że wyrokiem z dnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1531/09) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że do opodatkowania przychodu z tytułu imprezy integracyjnej może dojść tylko wówczas, gdy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części dotyczącej:

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 380 zł - za prawidłowe,

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł - za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe, wartość ww. świadczeń Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunków pracy.

Jednocześnie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 cyt. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają świadczenia o charakterze rzeczowym lub pieniężnym, finansowane w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Należy podkreślić, iż użyte w tym przepisie sformułowanie "sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych" oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

W świetle powyższego można uznać, iż spotkania pracownicze (integracyjne), finansowane przez zakład pracy w całości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, korzystają ze wspomnianego zwolnienia, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W przypadku imprezy, o której mowa we wniosku, przychód powstaje u tych osób, które w tym spotkaniu uczestniczyły.

Podkreślić również należy, że w przedmiotowej sprawie pracownik otrzymuje świadczenie o określonej wartości w związku z wzięciem udziału w spotkaniu, o którym mowa we wniosku bez względu na to, w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje i korzystał z atrakcji. Okoliczność, że podczas uroczystości pracownik np. nie zjadł całego dania lub nie wypił napoju, nie zmienia faktu, że świadczenie otrzymał i pozostaje bez wpływu na wysokość wydatków jakie poniósł Wnioskodawca w związku ze zorganizowaniem imprezy integracyjnej. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania przez pracowników poszczególnych atrakcji.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne, na które Wnioskodawca się powołuje, nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość zapłaconej kwoty przypadać będzie na danego pracownika. To w interesie Zainteresowanego - jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika - leży, aby takich problemów technicznych unikać.

Należy zatem uznać, iż uczestnictwo pracownika w spotkaniu zorganizowanym przez Wnioskodawcę (tj. imprezie integracyjnej), zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spowoduje powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Przychód ten jednak, w przypadku gdy jego wartość nie przekracza w roku podatkowym łącznie 380 zł, korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku gdy wartość świadczenia przekroczy ww. kwotę, od nadwyżki płatnik zobowiązany będzie naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.