ILPB1/415-884/11-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2011 r. (data wpływu 11 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zawarła z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji, podczas trwania stosunku pracy. Na podstawie umowy były pracownik jest zobowiązany do nie prowadzenia działalności konkurencyjnej w okresie 6 miesięcy po ustaniu stosunku pracy. Po zwolnieniu pracownika, pracodawca zgodnie z umową jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji w wysokości 25% wynagrodzenia podstawowego brutto w miesięcznych ratach przez okres 6 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po ustaniu zatrudnienia, byłemu pracownikowi należy uwzględnić przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy koszty uzyskania przychodu przy wypłacaniu comiesięcznej raty odszkodowania przyznanego na podstawie zawartej w czasie stosunku pracy umowy o zakazie konkurencji.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie należy uwzględniać przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy kosztów uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy wypłacaniu miesięcznych rat odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji po ustaniu zatrudnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku służbowego zalicza się wszystkie świadczenia, które pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Do przychodów ze stosunku służbowego zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze treść cytowanego przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że przychodami ze stosunku pracy są wszystkie świadczenia które pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Z powyższego wynika, że przyznane byłemu pracownikowi odszkodowanie z tytułu zakazu prowadzenia działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy, w związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest objęte zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przepis art. 31 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl postanowień art. 32 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy, zaliczki o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy potrąca się co do zasady według miesięcznych zryczałtowanych kwot określonych w treści art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Zgodnie z ogólną zasadą stosowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy, wyrażoną w powyższych przepisach, zakład pracy obowiązany jest odliczyć miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, w sytuacji, gdy wypłaca przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego, aby dokonać rozstrzygnięcia, czy przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy w odniesieniu do określonych wypłat i świadczeń stosuje się koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy należy ustalić, czy przychody te stanowią przychód ze stosunku pracy. Decydującym warunkiem zakwalifikowania określonego przychodu do przychodów ze stosunku pracy, jest osiągnięcie przychodu z tytułu istniejącego stosunku pracy. Natomiast nie ma przy tym znaczenia faktyczne świadczenie pracy. Tym samym, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które podatnik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Ponadto, z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika wprost, iż do tych przychodów zalicza się wszelkie wypłaty i świadczenia uzyskane od pracodawcy bez względu na źródło ich finansowania, o ile źródłem przekazania tegoż świadczenia jest stosunek pracy. Jednocześnie bez znaczenia dla ich kwalifikacji pozostaje fakt, iż zostały one wypłacone pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł z pracownikiem - podczas trwania stosunku pracy - umowę o zakazie konkurencji. Po zwolnieniu pracownika, pracodawca zgodnie z umową jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji w wysokości 25% wynagrodzenia podstawowego brutto w miesięcznych ratach przez okres 6 miesięcy.

Zatem, odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji należy traktować jako przychody byłego pracownika ze stosunku pracy - gdyż wynika wprost z istniejącego w przeszłości stosunku pracy - w odniesieniu do których zakład pracy jako płatnik (Wnioskodawca) ma obowiązek poboru zaliczki (zaliczek) na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wg zasad określonych w art. 32 ww. ustawy.

Reasumując, Spółka jako płatnik, po ustaniu zatrudnienia obowiązana jest uwzględnić zryczałtowane koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy obliczaniu byłemu pracownikowi zaliczki na podatek dochodowy przy wypłacaniu comiesięcznej raty odszkodowania przyznanego na podstawie zawartej w czasie stosunku pracy umowy o zakazie konkurencji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.