ILPB1/415-866/09-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2009 r. (data wpływu 13 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniach: 2 października 2009 r. i 5 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 25 września 2009 r., znak ILPP2/443-1048/09-2/EN, ILPB1/415-886/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 września 2009 r., a w dniach 2 października 2009 r. i 5 października 2009 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca podaje, że zgodnie z wyrokiem ETS, do samochodów ciężarowych zaliczamy tzw. samochody z kratką posiadające odpowiednią homologację.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, jest małym podatnikiem. Zamierza zakupić, jako środek trwały do swojej firmy samochód z kratką, posiadający homologację samochodu ciężarowego. Cena zakupu ww. środka trwałego nie przekroczy 150.000,00 zł netto. Do chwili obecnej Wnioskodawca nie korzystał z pomocy de minimis.

Ponadto Zainteresowany podaje, że opisany powyżej samochód nie będzie posiadał dodatkowych badań technicznych przeprowadzonych przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonych zaświadczeniem wydanym przez tę stację.

Dowód rejestracyjny nie będzie zawierał adnotacji o spełnieniu tych wymagań, zgodnie z art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy można dokonać jednorazowej amortyzacji ww. środka trwałego w ramach pomocy de minimis.

Zdaniem Wnioskodawcy, może dokonać jednorazowej amortyzacji wartości początkowej ww. środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22k ust. 7 powołanej ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Jednakże zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 69, poz. 587) w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r. kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynosi 100 000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Przepis art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników - nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Określenie "mały podatnik" zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy i oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Określenie "samochód osobowy" zawarte w art. 22k ust. 7 ww. ustawy należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym, chyba, że spełnia warunki wyłączenia określone w art. 5a pkt 19 lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, jeżeli zakupiony samochód nie będzie posiadał cech wskazanych w przytoczonym przepisie, wyłączających go spod tak określonej definicji wówczas - w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - będzie samochodem osobowym.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza zakupić samochód posiadający kratkę oraz homologację na samochód ciężarowy, który nie będzie posiadał dodatkowych badań technicznych, a dowód rejestracyjny nie będzie zawierał adnotacji o spełnieniu wymagań zgodnie z art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, iż od samochodu, który Wnioskodawca zamierza zakupić nie będzie możliwe dokonanie amortyzacji na warunkach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż fakt, że samochód posiada tzw. kratkę i homologację na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niewystarczający.

Ustawodawca określa, iż pojazd samochodowy nie jest zaliczany do samochodów osobowych, gdy jednocześnie spełnia warunki wyłączenia określone w art. 5a pkt 19 lit. a) - e) ww. ustawy, oraz w art. 5c ust. 1 powołanej ustawy, tzn. Wnioskodawca posiada dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, zaświadczenie wydane i potwierdzone przez tę stację, oraz dowód rejestracyjny pojazdu, zawierający właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż samochód, który Wnioskodawca zamierza kupić, nie będzie posiadał zaświadczenia wydanego i potwierdzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzeniu dodatkowych badań technicznych, o których mowa w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem należy stwierdzić, iż nie zostanie spełniony warunek o którym mowa w ww. przepisie, aby uznać przedmiotowy samochód za samochód ciężarowy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w dniu 9 października 2009 r. wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPP2/443-1048/09-4/EN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.