ILPB1/415-864/10-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2010 r. (data wpływu 30 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów i kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 30 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest radcą prawnym prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest działalność prawnicza. W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej z drugim radcą prawnym zawiązał spółkę cywilną, w której posiada 50% udziałów. Przedmiotem działalności spółki cywilnej zgodnie z ustawą o radcach prawnych jest tylko działalność prawniczą. Spółka zajmuje się świadczeniem szeroko rozumianego doradztwa prawnego na rzecz pozyskanych klientów. W ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej zamierza zawrzeć ze spółką umowę współpracy i na jej podstawie świadczyć na rzecz spółki usługi prawnicze. Współpraca ta miałaby polegać na realizowaniu na rzecz spółki zleceń, które spółka pozyska od swoich klientów. Z tytułu wykonywanych na rzecz spółki usług Wnioskodawca będzie wystawiał spółce co miesiąc faktury VAT. Natomiast spółka będzie wystawiała faktury VAT swoim klientom, z tytułu świadczonych przez spółkę na ich rzecz usług prawniczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym wartość usług, które Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz spółki cywilnej, w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej będzie dla Niego przychodem w pełnej wysokości i jednocześnie w pełnej wysokości kosztem uzyskania przychodu dla spółki cywilnej (obu wspólników), czyli również dla Niego proporcjonalnie do posiadanych udziałów w spółce (50%).

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki które byłyby ponoszone przez spółkę cywilną na uregulowanie należności wynikających z wykonywanych przez Zainteresowanego na rzecz spółki usług - w ramach prowadzonej przez Niego indywidualnej działalności gospodarczej - stanowiłby w całości koszt uzyskania przychodu dla spółki cywilnej, jeżeli wydatki te zostałby poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów spółki, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z całą pewnością wydatki poniesione przez spółkę na Jego usługi mieściłby się w definicji kosztów uzyskania przychodu dla spółki.

Podkreślić ponadto należy, że według prawa podatkowego spółka cywilna i osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą to dwa odrębne podmioty gospodarcze. Zatem wykonywanie usług na rzecz spółki następowałoby na podstawie umowy - stosunku prawnego łączącego dwa zupełnie odrębne podmioty gospodarcze. W związku z tym Zainteresowany uważa, że czynności (usługi) jakie będzie wykonywał na rzecz spółki, jako przedsiębiorca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, nie będą stanowiły pracy własnej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też uważa, że koszty poniesione przez spółkę z tytułu wykonywania przez Wnioskodawcę czynności (usług) - w ramach prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej - będą stanowiły dla spółki w pełnej wysokości koszt uzyskania przychodu, czyli również dla Zainteresowanego, jako wspólnika spółki proporcjonalnie do Jego udziałów (50%).

Ponadto Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenie należne od spółki, z tytułu świadczonych na jej rzecz przez Niego w ramach działalności gospodarczej usług, stanowić będzie w całości przychód z prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Z przedstawionych informacji wynika, że wykonywanie wskazanych we wniosku usług następuje w oparciu o stosunek prawny, łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, tj. spółkę cywilną i osobę fizyczną, prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą. Zatem, w przedmiotowej sprawie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania. Nie należy bowiem kwalifikować jako pracy własnej, w rozumieniu tego artykułu, czynności wykonanych przez wspólnika spółki osobowej w przypadku, gdy jako przedsiębiorca, wykonuje na rzecz tej spółki usługi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka cywilna jest spółką osobową nieposiadającą osobowości prawnej. Podatnikiem, z punktu widzenia prawa podatkowego są zatem poszczególni wspólnicy spółki a nie spółka. W konsekwencji, tylko wspólnicy spółki mogą dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodów ze wspólnego źródła przychodów.

Zatem usługa wykonana przez wspólnika będzie kosztem dla wszystkich wspólników spółki (również dla niego samego), proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w spółce. Jednocześnie kwota otrzymana z tytułu wykonania tej usługi (w całości) jest przychodem dla tego wspólnika z samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wydatki ponoszone przez spółkę na uregulowanie należności wynikających z faktur wystawionych przez jej wspólnika - w ramach prowadzonej przez Niego indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tej spółki.

Reasumując, wartość świadczonych przez Wnioskodawcę usług w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej będzie dla Niego przychodem w pełnej wysokości i jednocześnie kosztem uzyskania przychodów dla spółki cywilnej, czyli również dla Wnioskodawcy, proporcjonalnie do posiadanych przez Niego udziałów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.