ILPB1/415-85/08-2/RP - Obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych pracowników spółki korzystających z usługi transportowej finansowanej przez spółkę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2008 r. (data wpływu 29 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w związku z trudnościami jakie mają jego pracownicy zamieszkujący poza miastem z dojazdem do zakładu pracy oraz powrotem do miejsca zamieszkania (spowodowanych brakiem odpowiednich połączeń środkami komunikacji publicznej), zamierza sfinansować koszty związane z dojazdem tych osób. Świadczenie na rzecz tych pracowników będzie polegało na zawarciu umowy z zewnętrznym dostawcą (firmą transportową) o wykonanie usługi transportu osób, należącymi do tego dostawcy środkami transportu, na trasach pomiędzy siedzibą Wnioskodawcy a wskazanymi przez niego miejscowościami (docelowymi oraz pośrednimi) oraz w określonych przez Wnioskodawcę godzinach.

Z tytułu nabycia powyższej usługi transportowej Wnioskodawca zapłaci zewnętrznemu dostawcy wynagrodzenie miesięczne, którego wysokość jest niezależna od rzeczywistego wykorzystania ilości miejsc w środkach transportu dostawcy usługi, przez pracowników Wnioskodawcy.

Prawo wejścia do takiego środka transportu i skorzystania z przewozu do i z zakładu pracy, będą miały osoby zatrudnione u Wnioskodawcy (po okazaniu dokumentu potwierdzającego zatrudnienie w Spółce). Wnioskodawca nie będzie przy tym miał możliwości określenia którzy konkretnie pracownicy w danym dniu skorzystają z zakupionej usługi transportowej oraz w jakim zakresie (na jakiej dokładnie trasie), bowiem wymagałoby to wprowadzenia ewidencji pracowników korzystających ze środka transportu na danej trasie każdego dnia w przyjętym okresie rozliczeniowym, co byłoby związane zarówno ze znacznymi trudnościami technicznymi jak też znacznym wzrostem kosztów obsługi administracyjnej tego świadczenia. Bez takiej szczegółowej ewidencji (której Wnioskodawca nie chce wprowadzać ze względu na znaczne podwyższenie kosztów świadczenia) nie jest możliwe uzyskanie przez Wnioskodawcę wiedzy o korzystaniu z usługi przez poszczególnych pracowników. Z jednej bowiem strony nie wszyscy pracownicy będą zawsze korzystać z transportu, np. ze względu na chorobę, urlop wypoczynkowy, korzystanie z własnego transportu itp., z drugiej natomiast strony poszczególni pracownicy będą wsiadali i wysiadali na różnych przystankach przewidzianej trasy transportu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownicy Spółki korzystający z usługi transportowej finansowanej przez Spółkę, powinni zostać z tego tytułu obciążani podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy w niniejszym przypadku - z uwagi na brak możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika - pracownicy Wnioskodawcy korzystający z finansowanego przez Wnioskodawcę transportu nie powinni być z tego tytułu obciążani podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Jakkolwiek przy tym z powyższych przepisów wynika, iż wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to podkreślenia wymaga, iż przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika. Tym samym sfinansowanie przez Wnioskodawcę transportu pracowników nie spowoduje powstania u nich przychodu i konieczności opodatkowania do podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, że takie stanowiska wyrażone zostały m.in. w informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 listopada 2007 r., sygn. ILPB2/415-92/07-2/PW, informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 29 listopada 2004 r., sygn. PB I-3/4150/44/04/PM oraz postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanego przez Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w dniu 26 kwietnia 2007 r. sugn. ŁUS-II-2-415/10/07/AG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z wyrażającym zasadę powszechności opodatkowania art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 2 ww. ustawy). W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Zatem, w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, w tym także usług transportowych - wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się wg ceny ich zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy).

Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca zamierza zawrzeć z przewoźnikiem umowę, na mocy której opłata za świadczone przez niego usługi transportu pracowników związane z ich przejazdem do i z miejsca pracy, ustalona będzie w sposób ryczałtowy. Jak wyjaśnia Wnioskodawca, brak jest możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika w związku z tym, że wartość usługi transportowej nie jest w żaden sposób uzależniona od ilości przewożonych pracowników.

W przedmiotowej sprawie nie ma trudności z ustaleniem wartości świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników. Istnieje bowiem możliwość zindywidualizowania wartości otrzymanego świadczenia. Pracodawca wykupując usługę u przewoźnika zakontraktował określoną liczbę miejsc w środkach transportu firmy przewozowej, wyłącznie dla określonej grupy pracowników tj. mieszkających poza Poznaniem, czyli znanych z imienia i nazwiska. Pracodawca zatem doskonale wie komu udziela świadczenia w postaci dowozu do oraz z pracy. W konsekwencji znana jest pracodawcy opłata jaką ponosi za konkretnego pracownika.

Jednocześnie wskazać należy, iż o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie pracownika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z wykupionej u przewoźnika usługi. Nie ma zatem problemu z ustaleniem wartości przychodu przypadającego imiennie na pracownika.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że kwota finansowania przez Wnioskodawcę kosztów dojazdu pracowników do pracy stanowi u nich podlegający opodatkowaniu przychód w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism administracji skarbowej, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.