ILPB1/415-842/11-2/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 30 września 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-842/11-2/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2011 r. (data wpływu 1 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 380 zł - jest prawidłowe,

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada status instytutu badawczego. Podstawą jego działania jest ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2010 r. Nr 96, poz. 618). W dniu 28 czerwca 2011 r. Zainteresowany zorganizował imprezę dla swoich pracowników wraz z rodzinami z okazji Dnia Dziecka. Organizacja imprezy została zlecona zewnętrznemu wykonawcy. Zgodnie z ofertą wykonawcy oraz umową, uczestnikom imprezy został udostępniony zamknięty teren, na którym został rozstawiony sprzęt rekreacyjny m.in. urządzenia rozrywkowe, stoiska do gier i zabaw ruchowych oraz plastycznych, zjeżdżalnie dmuchane, trampoliny. Każdy z uczestników imprezy mógł korzystać z ww. atrakcji w dowolnym zakresie i dowolnym czasie, w godzinach od 10-16. Koszt imprezy w całości został sfinansowany przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Komisja Socjalna przyznała środki na organizację imprezy, w wysokości określonej na podstawie szacunków uwzględniających krąg uprawnionych do otrzymania świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz wartości podobnych imprez w latach ubiegłych. Nie tworzono listy obecności podczas imprezy. Żadne osoby nie były zmuszane do obecności, bądź do obecności przez cały czas trwania imprezy. Nie wszyscy uczestnicy imprezy byli obecni przez cały czas imprezy i nie wszystkie dzieci z racji wieku korzystały ze sprzętu zabawowego. Na imprezie nie rejestrowano wejść na teren imprezy oraz korzystania ze sprzętu. Ewidencja powyższych zdarzeń przez Wnioskodawcę nie była możliwa nawet przy zachowaniu należytej staranności. Celem imprezy jest zintegrowanie pracowników zakładu pracy wraz z rodzinami do czego dobrą okazją jest zorganizowanie Dnia Dziecka w formie rodzinnego pikniku. Dzieci mogą korzystać z licznych atrakcji, natomiast pracownicy mogą w tym samym czasie rekreacyjnie spędzać czas i integrować się z kolegami z pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań rekreacyjno-integracyjnych i okolicznościowych na rzecz swoich pracowników i ich rodzin finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Wnioskodawca powinien uznać za przychód pracowników w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym powinien naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wydatków związanych z organizacją spotkań szkoleniowo-integracyjnych i okolicznościowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), zwanej dalej u.p.d.o.f., przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach innych niż świadczenia w naturze. Przedmiotem tych świadczeń nie są więc rzeczy, lecz usługi. Innymi nieodpłatnymi świadczeniami będą przede wszystkim świadczenie nieodpłatnie usług na rzecz podatnika. Według regulacji zawartej w przytoczonym art. 11 u.p.d.o.f., ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one pozostawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. I SA/Sz 862/09).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Sposób obliczania wartości dla innych nieodpłatnych świadczeń określa się zgodnie z art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. Art. 11 ust. 2a pkt 2 stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu. pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Należy zatem podkreślić, że w przedmiotowym stanie faktycznym z przychodem będziemy mieli do czynienia tylko wówczas, gdy podatnik faktycznie otrzyma świadczenie. Należy ponadto wskazać, że pojęcie "świadczenia" zakłada działanie aktywne po stronie kontrahenta podatnika, w wyniku którego podatnik uzyskuje określoną korzyść. Nie stanowi jeszcze o powstaniu przychodu samo umożliwienie skorzystania (pozostawienie do dyspozycji) świadczenia. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2009 r. sygn. III SA/Wa 3521/08).

Wnioskodawca zakupił usługę organizacji Dnia Dziecka, która zawierała między innymi świadczenia wykonawcy polegające na instalacji i udostępnieniu uczestnikom imprezy sprzętu do rekreacji. Zainteresowany, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, nie jest w stanie wskazać w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy skorzystali z zakupionych usług. Nie jest możliwe zastosowanie przepisów art. 12 u.p.d.o.f. do określenia wielkości przychodu. W konsekwencji powyższego, nie można przyporządkować do świadczeń uzyskanych przez konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez Wnioskodawcę kosztów organizowanych imprez.

Podsumowując powyższe, Zainteresowany stoi na stanowisku, że na podstawie przedstawionego stanu faktycznego wydatki ponoszone przez Instytut na organizację imprez o charakterze integracyjnym, szkoleniowym, okolicznościowym bądź rekreacyjnym na rzecz swoich pracowników nie będą stanowić przychodu pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do obowiązków wynikających z art. 31 u.p.d.o.f., tj. do obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części dotyczącej:

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 380 zł - za prawidłowe,

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł - za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze rekreacyjno-integracyjnym i okolicznościowymi, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

2.

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

3.

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

4.

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe, wartość ww. świadczeń Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunków pracy.

Jednocześnie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 cyt. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

* wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają świadczenia o charakterze rzeczowym lub pieniężnym, finansowane w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Należy podkreślić, iż użyte w tym przepisie sformułowanie "sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych" oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

W świetle powyższego można uznać, iż spotkania pracownicze (integracyjne), finansowane przez zakład pracy w całości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, korzystają ze wspomnianego zwolnienia.

W przypadku imprezy, o której mowa we wniosku, przychód powstaje u tych osób, które w tym spotkaniu uczestniczyły.

Jeśli w imprezie brała udział osoba towarzysząca pracownikowi, świadczenie nieodpłatne dla tej osoby zostało przyznane z powodu łączącego pracownika z Wnioskodawcą stosunku pracy, dlatego też sfinansowanie imprezy dla pracownika, jak i osoby towarzyszącej, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem łącznie z innymi przychodami, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić również należy, że w przedmiotowej sprawie pracownik otrzymuje świadczenie o określonej wartości w związku z wzięciem udziału w uroczystości, o której mowa we wniosku bez względu na to, w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje i korzystał z atrakcji. Okoliczność, że podczas uroczystości pracownik np. nie zjadł całego dania lub nie wypił napoju, nie zmienia przecież faktu, że świadczenie otrzymał i pozostaje bez wpływu na cenę jaką zapłacił pracodawca. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania przez pracowników poszczególnych atrakcji jak również tego, że organizacja imprezy opłacona jest ryczałtowo, bowiem trudno wyobrazić sobie sytuację, w której organizując imprezę pracodawca nie kalkuluje kosztu jednostkowego.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne, na które Wnioskodawca się powołuje, nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość zapłaconej kwoty przypadać będzie na danego pracownika. To w interesie Zainteresowanego - jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika - leży, aby takich problemów technicznych unikać.

Należy zatem uznać, iż uczestnictwo pracownika oraz członków jego rodziny w imprezach organizowanych przez Wnioskodawcę (tj. spotkań rekreacyjno-integracyjnych i okolicznościowych), zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powoduje powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Przychód ten jednak, w przypadku gdy jego wartość nie przekracza w roku podatkowym łącznie 380 zł, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku gdy wartość świadczenia przekroczy ww. kwotę, od nadwyżki płatnik zobowiązany jest naliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu, jak również teza odmiennego rozstrzygnięcia, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu sygn. akt I SA/Po 623/10.

Końcowo należy wskazać, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. organ nie odniósł się do opodatkowania przychodów z tytułu uczestnictwa pracowników w spotkaniach o charakterze szkoleniowo-integracyjnym albowiem analiza treści przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jednoznacznie wskazywała, iż w przedmiotowej sprawie pracownicy uczestniczyli w spotkaniu rekreacyjno-integracyjnym o charakterze okolicznościowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl