ILPB1/415-839/13-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 11 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 4 października 2013 r. znak ILPB1/415-839/13-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 października 2013 r., a w dniu 11 października 2013 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 17 listopada 2012 r. Wnioskodawca otrzymał fakturę na zakup ciągnika siodłowego w wysokości 23.000 EUR z Wielkiej Brytanii, NIP firmy został sprawdzony i był aktywny jako NIP UE. W dniu 20 listopada 2012 r. wpłacono na konto zaliczkę za poczet samochodu w wysokości 6.900 EUR, w dniu 30 listopada 2012 r. wpłacono 16.000 EUR.

Dnia 4 grudnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał ofertę oraz fakturę na kolejne dwa ciągniki siodłowe w wysokości 21.000 EUR pierwszy oraz 26.000 EUR drugi. Właściciel oświadczył, że pierwszy samochód dostarczy do portu w Z. 10 grudnia 2012 r. Pracownik Wnioskodawcy pojechał, aby go odebrać. Pan X oświadczył, że ma problemy z Urzędem Celnym i nie może go dostarczyć do Belgii. Strony umówiły się na spotkanie w siedzibie firmy w B., na początek stycznia, ze względu na Święta Bożego Narodzenia i rzekomy wyjazd sprzedającego. Na początku stycznia ustalono termin spotkania na 14 stycznia 2013 r. w okolicach Y, ponieważ samochód miał być na kołach przewieziony do Belgii i tam miał być dostępny do obejrzenia.

Wnioskodawca poleciał na spotkanie do Y. Właściciel nie stawił się tłumacząc to tym, że nie ma czasu i może się spotkać 15 stycznia 2013 r. Dnia 15 stycznia 2013 r. skontaktował się i powiedział, że samochody stoją w M. i żeby je zobaczyć Wnioskodawca musi wpłacić 9.000 EUR na poczet drugiej faktury, ponieważ obawia się, że Wnioskodawca zabierze tylko samochód z pierwszej faktury a dwóch kolejnych nie zakupi, a sprzedający zakupił je dla Wnioskodawcy.

Dnia 16 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wysłał sprzedającemu na konto 9.000 EUR. Po wpłacie kolejnych pieniędzy, sprzedający nadal nie chciał pokazać samochodów ani się spotkać, pomimo tego, że Wnioskodawca pojechał do M. Zainteresowany udał się na policję w M. zgłosić sprawę. Łączna kwota jaką Wnioskodawca wpłacił panu X na konto to: 31.900 EUR, a kwota na fakturach to 70.000 EUR.

Z drugiej faktury Wnioskodawca chciał zakupić tylko jeden ciągnik siodłowy. Sprawa jest zgłoszona na policji w M. oraz w Polsce. Wnioskodawca otrzymał pismo z Prokuratury Rejonowej o wszczęciu śledztwa. Wnioskodawca posiada faktury tylko przesłane drogą mailową z pieczątką i podpisem.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, że zakup ciągnika siodłowego miał zostać dokonany w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na handlu samochodami ciężarowymi. Działalność gospodarcza prowadzona jest w formie jednoosobowej, a Wnioskodawca jest właścicielem firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy stanowisko Wnioskodawcy w sprawie jest poprawne, tj. jak powstałą sytuację należało poprawnie ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

2. Kiedy Wnioskodawca może ująć wydatki jako stratę i w jakiej kwocie.

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien ująć w księdze kwotę jaką wysłał na konto, a nie kwotę z faktur i może ująć w straty 50% wpłaconej kwoty po otrzymaniu pisma z Prokuratury o zakończeniu postępowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* wydatek został właściwie udokumentowany,

* wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednak nie każdy koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jest to warunek konieczny, jednak niewystarczający do zaliczenia kosztu do kosztów podatkowych. Nie może on być również wymieniony przez ustawodawcę wśród tych kosztów, które nawet jeśli są poniesione w celu osiągnięcia przychodu nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii.

Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog wydatków niestanowiących z mocy ustawy kosztów uzyskania przychodów.

Wśród wymienionych w tym artykule wydatków mieszczą się straty (koszty) powstałe w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy - art. 23 ust. 1 pkt 54 cytowanej ustawy.

Zatem utrata wpłaconej przedpłaty (zaliczki, zadatku) powoduje, że powstała w ten sposób strata nie będzie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca wpłacił tytułem zaliczek na rzecz sprzedawcy pojazdów łączną kwotę w wysokości 31.900 euro. Sprzedawca okazał się jednak niesłowny i nie doszło do planowanej transakcji. Sprawa została zgłoszona policji.

Należy zwrócić uwagę, że każdy przypadek obciążenia kosztów działalności musi być rozpatrywany indywidualnie, z uwzględnieniem przesłanek związanych z całokształtem prowadzonej przez podatnika działalności, oraz okoliczności, stanowiących przyczynę powstania kosztu, a także sposobu udokumentowania zdarzenia uznanego za koszt uzyskania przychodu. Poniesienie wydatku, by mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi mieć charakter trwały. Nie mają charakteru trwałego - w momencie ich poniesienia - wpłaty dokonane przez kupującego towar/usługę tytułem zaliczki itp. Wpłaty te, stanowią bowiem wyłącznie formę zabezpieczenia majątkowego, potwierdzenia realizacji umowy itp., mają na tym etapie zdarzenia ekonomicznego charakter zwrotny i jako takie są obojętne podatkowo w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Nie można bowiem w momencie dokonania wpłaty zaliczki/zadatku przewidzieć ostatecznych skutków transakcji jaka ma być sfinalizowana w innym okresie rozliczeniowym i jednoznacznie przyjąć, że usługa faktycznie zostanie wykonana, a w związku z tym należność za usługę jest bezsporna i wymagalna z chwilą wpłaty zaliczki.

Wartość transakcji stanowiłaby natomiast koszt uzyskania przychodów w momencie faktycznego jej zrealizowania i wystawienia dokumentu potwierdzającego ostatecznie wartość wydatku, a fakt wpłacenia zaliczek stanowił jedynie o konieczności dokonania przez kupującego dopłaty kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy wartością zakupu, a dokonanymi wpłatami zaliczek.

Reasumując, mając na uwadze literalne brzmienie treści powołanego art. 23 ust. 1 pkt 54 ww. ustawy należy stwierdzić, że niemożliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku utraty zaliczki w związku z niewykonaniem umowy.

Wnioskodawca błędnie uznaje, że w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinien ująć 50% kwoty wpłaconej tytułem zaliczki za zakup, a czynności tej może dokonać po otrzymaniu pisma z prokuratury o zakończeniu postępowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.