ILPB1/415-828/09-5/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 5 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 25 września 2009 r., znak ILPB1/415-828/09-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 września 2009 r., a w dniu 5 października 2009 r. wniosek uzupełniono.

W dniu 5 października 2009 r. wysłano ponownie tożsame wezwanie na adres pełnomocnika z uwagi na fakt, że do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono pełnomocnictwo do reprezentowania Zainteresowanego przed tut. Organem.

Tut. Organ uznał, że wniosek został prawidłowo uzupełniony w dniu 5 października 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo działające w branży budowlanej, zajmujące się m.in. produkcją i montażem stolarki budowlanej. W okresie od czerwca do sierpnia 2009 r. Zainteresowany wysłał grupę pracowników w podróż służbową w celu wykonania prac budowlanych (jako firma podwykonawcza). Pracownicy przebywają na budowie przez okres 2 tygodni, zjeżdżają na weekend do domów i wracają na budowę na kolejny okres 2-tygodniowy. Wnioskodawca nie zapewnia pracownikom całodziennego wyżywienia. Jednakże na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia wypłacana jest dieta w wysokości zgodnej z obowiązującymi przepisami. Dodatkowo zapewniany jest pracownikom obiad, który kupowany jest i dostarczany na budowę w zewnętrznej firmie cateringowej. Fakt ten udokumentowany jest stosowną fakturą VAT.

Zainteresowany podał, że zapewniany pracownikom obiad nie wynika z przepisów o BHP (nie jest to posiłek profilaktyczny). Ustalając zasady jego przyznawania Wnioskodawca kierował się zapisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (został zaliczony do kategorii innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb). Posiłkowano się też paragrafem 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Na potwierdzenie swojego stanowiska Zainteresowany powołuje się na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 stycznia 2009 r. nr IPPB2/415-1513/08-2/AK.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość przedmiotowego wyżywienia (obiad) stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu i czy w związku z powyższym Wnioskodawca musi pobrać i odprowadzić podatek dochodowy spełniając obowiązki płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zapisem zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość wyżej wymienionego wyżywienia jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Treść art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych.

Z kolei na pokrycie kosztów wyżywienia przysługuje pracownikowi dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Natomiast z § 4 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia wynika, że dieta nie przysługuje pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Zainteresowany wysyła grupę pracowników w podróż służbową, nie zapewnia swoim pracownikom całodziennego wyżywienia. Jednakże na pokrycie kosztów wyżywienia wypłacana jest tym osobom dieta. Dodatkowo Wnioskodawca zapewnia pracownikom obiad, którego przyznanie nie wynika z przepisów BHP.

Z kolei w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić mu dietę na pokrycie kosztów wyżywienia. Zatem w przypadku, gdy mimo wypłaty przysługujących diet następuje dodatkowo zakup wyżywienia (do którego zakupu pracodawca nie jest zobowiązany), stanowi ono nieodpłatne świadczenie ze strony pracodawcy dla pracownika, które nie korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w przypadku zakupu przez pracodawcę usług gastronomicznych, których przyznanie nie wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy - ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość takiego świadczenia opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Reasumując, wartość wyżywienia przyznanego pracownikom stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu, od którego Wnioskodawca zobowiązany jest pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, spełniając tym samym obowiązki płatnika.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/415-1513/08-2/AK co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.