ILPB1/415-811/14-4/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 listopada 2014 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-811/14-4/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2014 r. (data wpływu 12 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 28 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej nieruchomości - jest prawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości i w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i w art. 14f § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 października 2014 r. znak ILPB1/415-811/14-2/TW na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 października 2014 r., a w dniu 28 października 2014 r. wniosek uzupełniono.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 30 czerwca 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem kupiła ze środków wspólnych (małżeńska wspólność majątkowa) mieszkanie dla którego Sąd Rejonowy prowadzi Księgę Wieczystą. Budynek został wybudowany w latach 2002-2004 (Wnioskodawczyni wraz z mężem czeka na podanie dokładnej informacji z Spółdzielni Mieszkaniowej).

Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęła wynajem wyżej wymienionej nieruchomości od sierpnia 2014 r. W związku z powyższym osiągnęli (i spodziewają się dalej osiągać) przychody z najmu prywatnego (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.f.). Ani Wnioskodawczyni ani jej mąż nie prowadzą działalności gospodarczej; jest to także jedyna posiadana przez nich nieruchomość, będąca źródłem przychodów z najmu).

Wnioskodawczyni wraz z mężem zdecydowała się na opodatkowanie przychodów z najmu zgodnie ze skalą podatkową (na zasadach ogólnych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.f.).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że ani ona, ani jej mąż nie prowadzą działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie są czynnymi podatnikami VAT. Nie przysługiwało im zatem odliczenie podatku od towarów i usług od opłat wskazanych w akcie notarialnym.

Nieruchomość wskazana we wniosku była wykorzystywana przez okres co najmniej 60 miesięcy zanim Wnioskodawczyni nabyła ją z mężem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy amortyzacja wyżej wymienionej nieruchomości jest kosztem uzyskania przychodu z jej najmu.

2.

1. Czy przy ustalaniu wartości początkowej wyżej wymienionej nieruchomości w celu ustalenia podstawy do dokonywania odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawczyni wraz z mężem może do ceny zakupu podanej w akcie notarialnym (odpowiadającej cenie rynkowej) doliczyć opłaty wskazane w akcie notarialnym tj.:

a.

podatek od czynności cywilnoprawnych;

b.

wynagrodzenie notariusza;

c.

opłatę sądową.

2. Jeżeli odpowiedź na którekolwiek z pytań a) - c) zawartych w punkcie 2) I. jest twierdząca; czy wskazane tam opłaty Wnioskodawczyni wraz z mężem może powiększyć o podatek od towarów i usług w wysokości naliczonej w akcie notarialnym.

3. Czy w odniesieniu do wyżej wymienionej nieruchomości Wnioskodawczyni wraz z mężem może zastosować stawkę indywidualną amortyzacji na poziomie nieprzekraczającym 10% np. 6%.

Zdaniem Wnioskodawczyni - w odniesieniu do pytania 1 - tak, w przypadku wyboru prywatnego najmu opodatkowanego według skali Wnioskodawczyni wraz z mężem ma możliwość rozliczać koszty uzyskania przychodów z najmu. W tym zakresie kosztem mogą być m.in. odpisy amortyzacyjne związane z zakupem mieszkania.

Z definicji kosztu podatkowego zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. wynika, że kosztami uzyskania przychodu z danego źródła są wszelkie wydatki poniesione w celu jego osiągnięcia, jak również zabezpieczenia lub zachowania źródła jego powstawania, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o p.d.o.f. wśród wydatków niestanowiących kosztów.

Przedmiot najmu jest środkiem trwałym. Stąd możliwość zaliczenia do kosztów najmu odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o p.d.o.f. amortyzacji podlegają co do zasady stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (...) lokale będące odrębną własnością (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok (...) oddane do używania na podstawie umowy najmu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania 2. I. a), b), c), zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o opłaty notarialne, skarbowe i inne (art. 22g ust. 3 ustawy o p.d.o.f.).

Zdaniem Wnioskodawczyni - w odniesieniu do pytania 2. II. - tak, Wnioskodawczyni wraz z mężem nie prowadzi działalności gospodarczej, stąd nie mogli odliczyć podatku VAT. Jest on dla Wnioskodawczyni i jej męża wydatkiem koniecznym dla dokonania transakcji zakupu mieszkania.

Zdaniem Wnioskodawczyni - w odniesieniu do pytania 3 - tak, mieszkanie było wcześniej używane przez co najmniej 5 lat (budynek z lat 2002-2004), może więc być amortyzowane przez okres nie krótszy niż 10 lat. Tym samym możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% rocznie od wartości początkowej lokalu. Mieszkanie zostało nabyte w czerwcu 2014 r., więc do ewidencji środków trwałych zostaje wprowadzone po raz pierwszy w lipcu 2014 r.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o p.d.o.f. Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ustawy o p.d.o.f., środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Budynek został oddany do użytku w latach 2002-2004 stąd poprzedni właściciele lub/i użytkownicy wykorzystywali dany lokal przez więcej niż 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej nieruchomości - jest prawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodu jest m.in. najem i dzierżawa, jako odrębne źródło przychodu. Zgodnie bowiem z tym przepisem źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

* grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;

* budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona na wynajem, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania.

Na kanwie omówionej definicji środków trwałych stwierdzić należy, że warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać.

Ponadto zaznacza się, że zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w treści art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - podatek od towarów i usług, czy to zawarty w cenie nabywanych towarów (podatek naliczony), czy też ten, którego obowiązek uiszczenia ciąży na przedsiębiorcy z powodu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu (podatek należny) - nie jest uznawany za koszt uzyskania przychodów.

Stosownie jednak do treści art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ww. ustawy jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Wyżej powołany przepis dopuszcza możliwość powiększania wartości środka trwałego o podatek od towarów i usług w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy tego podatku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawczyni nie przysługiwało odliczenie podatku od towarów i usług od opłat wskazanych w akcie notarialnym.

Tak więc w opinii tut. Organu zasadnym jest aby wydatki wskazane w akcie notarialnym (powiększone o podatek od towarów i usług), poniesione do dnia przekazania środka trwałego do używania, wchodziły w skład wartości początkowej środka trwałego (ustalonej wg ceny jego nabycia) i poprzez odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku mieszania, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),

* amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

* tzw. "amortyzację metodą degresywną" (art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),

* amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).

Jednakże w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a.

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b.

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środku trwałe o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni - stosownie do uregulowań zawartych w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, ma prawo do naliczania przyspieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 6% wartości mieszkania, tj. w wysokości nieprzekraczającej stawki 10%, określonej w tym przepisie.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy jak również wskazany sposób co do prawidłowego postępowania Zainteresowanej na kanwie rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od nieruchomości, o której mowa we wniosku są kosztem uzyskania przychodu z tytułu jej najmu.

Wnioskodawczyni także prawidłowo ustaliła wartość początkową mieszkania w oparciu o dyspozycję art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do której zaliczyła opłaty wskazane w akcie notarialnym, tj. podatek od czynności cywilnoprawnych, wynagrodzenie notariusza i opłatę sądową. Opłaty te zasadnym było powiększyć o podatek od towarów i usług w wysokości naliczonej w tym akcie.

Ponadto, w sytuacji gdy przy wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji środków trwałych (mieszkania) Wnioskodawczyni ustali indywidualną stawkę amortyzacyjną w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo amortyzować mieszkanie dokonując odpisów amortyzacyjnych na poziomie nieprzekraczającym 10%, np. według stawki 6%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl