ILPB1/415-783/09-4/AG
Pismo z dnia 8 października 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-783/09-4/AG
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu 15 lipca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 28 sierpnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 15 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13 sierpnia 2009 r. znak ILPP1/443-832/09-2/AK, ILPB1/415-783/09-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.
Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 sierpnia 2009 r., a w dniu 28 sierpnia 2009 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 25 sierpnia 2009 r.).
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Dnia xx kwietnia 2008 r. Wnioskodawca nabył samochód marki X, który stanowi środek trwały w firmie Wnioskodawcy. W rozliczeniu podatku VAT naliczonego z faktury dokumentującej nabycie danego pojazdu został zastosowany art. 88 ust. 1 pkt 3 oraz art. 86 ust. 3-7 ustawy o VAT (zarówno w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., jak i w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.). Został odliczony podatek VAT w wysokości 60% podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze.
Na podstawie wydanego w dniu 22 grudnia 2008 r. wyroku ETS, będącego odpowiedzią na pytanie prejudycjalne WSA w Krakowie, Wnioskodawca ustalił, iż zakupiony samochód spełnia warunki dające możliwość pełnego odliczenia podatku VAT. Ładowność pojazdu przekracza 500 kg, a samochód spełnia "wzór Lisaka", gdyż dopuszczalna ładowność to 666 kg.
Wyliczenie dopuszczalnej ładowności pojazdu przedstawia się następująco:
Dł = 357 kg + 4*68 kg = 629 kg (wzór Lisaka)
Dł = 2501 kg - 1835 kg = 666 kg (wyliczenie na podstawie dowodu rejestracyjnego pojazdu = różnica dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu).
W uzupełnieniu wskazano, iż przedmiotowy samochód posiada świadectwo homologacji, w którym rodzaj samochodu określono jako osobowy, natomiast ładowność samochodu wynosi 666 kg, tym samym samochód spełnia wzór Lisaka.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Czy w związku z tym, że samochód Wnioskodawcy jest uznawany według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za samochód osobowy, a jego wartość jest wyższa niż 20.000 euro, wówczas odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia tego samochodu, w części przekraczającej równowartość 20.000 euro nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy samochód jest dla celów podatku dochodowego traktowany jako samochód osobowy, a odpisy amortyzacyjne w części przewyższającej 20.000 euro nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
W myśl art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług,
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.
Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:
* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
* być właściwie udokumentowany.
Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.
Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż przedmiotowy samochód uznawany jest według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za samochód osobowy, posiada świadectwo homologacji, w którym rodzaj samochodu określono jako osobowy.
Reasumując, w związku z tym, że samochód Wnioskodawcy jest uznawany według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za samochód osobowy, a jego wartość jest wyższa niż 20.000 euro, odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia tego samochodu, w części przekraczającej równowartość 20.000 euro nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Tut. Organ informuje, że w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 8 października 2009 r. nr ILPP1/443-832/09-4/AK.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.