ILPB1/415-78/13-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

* w części dotyczącej ustalenia skutków podatkowych z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej podstawy prawnej ustalenia przychodu z tytułu użytkowania samochodów służbowych w celach prywatnych użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej podstawy prawnej ustalenia przychodu z tytułu użytkowania samochodów służbowych w celach prywatnych stanowiących własność Wnioskodawcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) posiada samochody firmowe (dalej: samochody służbowe). Samochody służbowe stanowią własność Spółki lub są użytkowane na podstawie zawartych umów leasingu. Wnioskodawca udostępnia pracownikom Spółki samochody służbowe w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych.

Zasady udostępniania pracownikom Spółki samochodów służbowych określa porozumienie o przekazaniu samochodu, zawarte z konkretnym pracownikiem. Dokument ten precyzuje podstawowe reguły użytkowania samochodu służbowego. Wnioskodawca, w związku z zakresem obowiązków wykonywanych przez pracowników, planuje dokonać rozszerzenia zawartych porozumień (poprzez ich stosowne aneksowanie). Na podstawie zmienionego porozumienia, pracownicy będą między innymi zobowiązani do parkowania samochodu w bezpiecznym miejscu, np. na parkingu strzeżonym, bądź we własnym garażu.

Zgodnie ze zmienionym porozumieniem możliwe będzie również korzystanie przez pracownika Spółki z samochodu służbowego do celów prywatnych. Pracownik będzie wówczas zobowiązany do prowadzenia ewidencji czasu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych, obejmującą rozpoczęcie i zakończenie takiego korzystania w systemie godzinowym w konkretnych datach, jak również ewidencji stanu kilometrów. Zgodnie z rozszerzonym porozumieniem, przychód zwiększający podstawę opodatkowania pracownika, stanowić będzie iloczyn stawki za jeden kilometr oraz liczby przejechanych w danym miesiącu kilometrów dla celów prywatnych.

W przypadku, gdy Pracownik będzie korzystał z samochodu służbowego, który jest użytkowany przez Spółkę na podstawie umowy leasingu, stawka za jeden kilometr jazdy dla celów prywatnych w danym miesiącu będzie obliczana poprzez podzielenie raty leasingowej wraz z dodatkowymi opłatami (kosztami), które poniesie Spółka w danym miesiącu (tekst jedn.: w szczególności: uśredniony koszt zużytego paliwa, ubezpieczenie, myjnia itp.), przez liczbę kilometrów, jakie pojazd przejedzie w danym miesiącu, zarówno do celów służbowych jak i prywatnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 1, w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki samochodów służbowych w celach prywatnych, przychodem tych pracowników, ustalonym przez Spółkę, będzie kwota obliczona w oparciu o stawkę za jeden kilometr użytkowania samochodu służbowego na cele prywatne, określona na podstawie ponoszonych przez Spółkę kosztów: opłat leasingowych, uśrednionego kosztu zużytego paliwa, ubezpieczenia samochodu, myjni oraz opłat za przeglądy techniczne samochodów.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Powyższa definicja przychodu skonkretyzowana została w odniesieniu do przychodu ze stosunku pracy w art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., zgodnie z którym za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent, a w szczególności, różnego rodzaju dodatki do wynagrodzenia, a ponadto wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Regulacje art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o p.d.o.f. określają sposób ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników. Zgodnie z tymi regulacjami, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów, ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. Z kolei wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f., wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest - zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o p.d.o.f. - różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustalona według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przypadku użytkowania samochodów służbowych w celach prywatnych przez pracowników Spółki, po stronie tych pracowników dojdzie do powstania przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń. Z uwagi na fakt, że taka forma nieodpłatnego świadczenia Spółki nie stanowi świadczenia w naturze przysługującego pracownikom na podstawie odrębnych przepisów, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia należy ustalić w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f.

Biorąc pod uwagę, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy nie jest wynajem samochodów ani inna działalność o podobnym charakterze, a przedmiotem świadczeń na rzecz pracowników nie będzie udostępnienie lokalu lub budynku, zastosowanie w przedmiotowej sytuacji powinna znaleźć regulacja art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o p.d.o.f.

W opinii Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia, polegającego na udostępnianiu pracownikom Spółki samochodów służbowych do celów prywatnych w przypadku samochodów leasingowanych przez Spółkę, powinna więc zostać określona zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o p.d.o.f., tj. według cen zakupu usług, będących przedmiotem świadczenia. Przedmiotem świadczenia w przedstawionym zdarzeniu przyszłym są bowiem zakupione przez Spółkę usługi, które - w związku z użytkowaniem samochodu służbowego w celach prywatnych pracownika - będą w istocie przekazywane temu pracownikowi przez Spółkę. Na usługi te składa się: usługa podstawowa (udostępnienie samochodu na podstawie umowy leasingu) oraz usługi poboczne (paliwo, ubezpieczenie, myjnia, przeglądy techniczne samochodu).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu udostępniania przez Wnioskodawcę pracownikom Spółki leasingowanych samochodów służbowych do celów prywatnych, powinna zostać określona według cen zakupu wskazanych powyżej usług, za które należy uznać ponoszone przez Wnioskodawcę: opłaty leasingowe za użytkowanie przez leasingobiorcę danego samochodu, uśrednione koszty zużytego paliwa, opłaty z tytułu ubezpieczenia tego samochodu oraz opłaty za jego przeglądy techniczne.

Z uwagi na fakt, że umowa o korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych będzie przewidywała obowiązek prowadzenia ewidencji czasu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych, obejmującą rozpoczęcie i zakończenie takiego korzystania w systemie godzinowym w konkretnych datach, jak również ewidencji stanu kilometrów, Spółka powinna określać wysokość przychodów z tzw. nieodpłatnych świadczeń poszczególnych pracowników, w oparciu o stawkę za jeden kilometr użytkowania samochodu służbowego w celach prywatnych (określona na podstawie ponoszonych przez Spółkę kosztów: opłat leasingowych, uśrednionego kosztu zużytego paliwa, ubezpieczenia samochodu, myjni oraz opłat za przeglądy techniczne samochodów).

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki samochodów służbowych w celach prywatnych, przychodem tych pracowników ustalonym przez Spółkę będzie kwota obliczona na podstawie stawki za jeden kilometr użytkowania samochodu służbowego na cele prywatne, określona w oparciu o ponoszone przez Spółkę koszty: opłat leasingowych, uśrednionego kosztu zużytego paliwa, ubezpieczenia samochodu, myjni oraz opłat za przeglądy techniczne samochodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 2, przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, będące konsekwencją zawarcia porozumienia o przekazaniu samochodu służbowego, nie spowodują powstania po stronie pracownika przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń z uwagi na fakt, że przejazdy te wynikają z obowiązku zapewnienia bezpiecznych warunków przechowywania samochodu służbowego przez pracownika Spółki.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent, a w szczególności różnego rodzaju dodatki do wynagrodzenia, a ponadto wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy podatkowej nie zawierają definicji ustawowej "nieodpłatnych świadczeń". W celu zdefiniowania pojęcia "nieodpłatnych świadczeń" należy posłużyć się więc definicją wypracowaną w tym zakresie przez orzecznictwo sądowe.

Zdaniem przykładowo judykatury (zob. np. uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02), nieodpłatne świadczenia występują wówczas, gdy spełnione są następujące przesłanki:

* skutkiem danego działania jest korzyść tylko dla jednej ze stron, tj. brak jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tytułu uzyskanego przez tę stronę świadczenia,

* skutkiem danego działania jest koszt tylko dla jednej ze stron,

* dane świadczenie ma konkretny wymiar finansowy (skutkuje powstaniem określonego przysporzenia majątkowego).

W związku z powyższym, zasadniczo użytkowanie samochodu służbowego na prywatne cele pracownika stanowi nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika, jako że dochodzi wówczas do powstania konkretnego przysporzenia majątkowego po stronie pracownika.

Co do zasady, za nieodpłatne świadczenie należy uznać takie przejazdy pracownika z miejsca jego zamieszkania do miejsca pracy (i z powrotem), ponieważ generalnie odbywanie tego typu przejazdów nie stanowi wykonywania obowiązków służbowych pracownika.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym, przejazdy pracowników samochodem służbowym, będące konsekwencją zawartego z konkretnym pracownikiem porozumienia o przekazaniu samochodu służbowego, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. W świetle bowiem wskazanego wyżej przepisu, pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (jako miejsca parkowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują oni wówczas obowiązki służbowe nałożone na nich przez Spółkę (jako pracodawcę).

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników Spółki, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie Spółki. Regulacja art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) stanowi bowiem, że "pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się". W konsekwencji, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika Spółki nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, z uwagi na zawierane porozumienie z pracownikiem, przejazdy pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika (w pobliżu którego pracownik będzie przechowywał samochód służbowy zgodnie z porozumieniem zawartym ze Spółką) do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, będą stanowić bowiem realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu. Z kolei parkowanie samochodu w wyznaczonym w umownie miejscu, gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Mając na uwadze przedstawione powyżej regulacje prawne, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku przejazdy pracownika Spółki z miejsca jego zamieszkania do miejsca jego pracy i z powrotem, nie będą powodować powstania po stronie pracownika przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (w pobliżu miejsca ich zamieszkania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji obowiązków służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. W konsekwencji, wartości przejazdów nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie będzie obowiązana (jako płatnik podatku dochodowego) do zwiększania wysokości przychodów pracowników Spółki w związku z dojazdami tych pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Stanowisko Spółki zostało podzielone m.in. w poniższych interpretacjach organów podatkowych:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2011 r., nr ILPB1/415-130/11-2/AMN,

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r., nr IPPB2/415-168/10-2/AS,

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2009 r., nr IPPB2/415-361/09-4/MK,

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r., nr IBPBII/1/415-89/09/HK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika:

* w części dotyczącej ustalenia skutków podatkowych z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - uznaje się za prawidłowe,

* w części dotyczącej podstawy prawnej ustalenia przychodu z tytułu użytkowania samochodów służbowych w celach prywatnych użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu - uznaje się za prawidłowe,

* w części dotyczącej podstawy prawnej ustalenia przychodu z tytułu użytkowania samochodów służbowych w celach prywatnych stanowiących własność Wnioskodawcy - uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, w przypadku wykorzystywania samochodu w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Tym samym Spółka nie będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych.

Z uwagi na powyższe, przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, będące konsekwencją zawarcia porozumienia o przekazaniu samochodu, nie będą powodować powstanie po stronie pracownika przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego w celach prywatnych, należy stwierdzić, iż wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę osobom świadczącymi pracę na podstawie umów o pracę do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pozostaje przy tym kwestia sposobu ustalenia wartości tego świadczenia.

Zauważyć należy, iż stosownie do postanowień art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), usługa leasingowa, to umowa, w której jedna ze stron (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie, oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Wnioskodawca, zawierając umowę leasingu, zakupuje u innego podmiotu usługi w niej wymienione i co za tym idzie, zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych.

Zatem, w przypadku samochodów użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg cen zakupu. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika będą bowiem usługi zakupione u innego podmiotu.

Tak więc stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wartości analizowanych świadczeń - Spółka (Zainteresowany) jako pracodawca, który dokonuje zakupu usług, o których mowa we wniosku, powinien ustalać według cen zakupu tych usług, na które składa się usługa podstawowa (udostępnienie samochodu na podstawie umowy leasingu) oraz usługi poboczne (paliwo, ubezpieczenie, myjnia, przeglądy techniczne samochodu).

Tym samym Spółka będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnianiem pracownikom w celach prywatnych samochodów służbowych użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu.

W takim zatem przypadku stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę, iż w przedmiotowej sprawie przy ustalaniu przychodu pracowników z tytułu udostępniania im w celach prywatnych samochodów służbowych użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu znajdzie zastosowanie norma prawna określona w art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.

Natomiast w przypadku gdy samochody służbowe stanowią własność Spółki znajdzie zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie świadczy usług najmu samochodów, to w celu ustalenia wartości świadczenia w postaci udostępniania zakupionego przez Spółkę samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika - Spółka jako pracodawca - powinna uwzględnić ceny rynkowe stosowane przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Tym samym stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę, iż w przedmiotowej sprawie przy ustalaniu przychodu pracowników z tytułu udostępniania im w celach prywatnych samochodów służbowych stanowiących własność Spółki znajdzie zastosowanie norma prawna określona w art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

Z kolei odnosząc się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji przychodu z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodów służbowych.

Zagadnienie dotyczące tego, czy stawka za 1 kilometr użycia samochodu służbowego leasingowanego przez Spółkę jest ustalona w prawidłowy sposób, nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej. Przedmiotem interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie może być wyłącznie wskazanie przepisu, na podstawie którego należy ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników, a nie prawidłowość ich wyliczania, bowiem kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego.

Tut. Organ zauważa, iż rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy i czy spełnia kryteria art. 11 ust. 2a pkt 2 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

W konsekwencji tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji wartości przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Tut. Organ wskazuje, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcie zapadło bowiem w indywidualnej sprawie i nie ma mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.