ILPB1/415-771/11-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2011 r. (data wpływu 10 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 30 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 19 sierpnia 2011 r. nr ILPB1/415-771/11-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 19 sierpnia 2011 r. (skutecznie doręczono w dniu 22 sierpnia 2011 r.), natomiast w dniu 30 sierpnia 2011 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 29 sierpnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Płatnik zatrudnia pracownika, który uległ wypadkowi. W wyniku wypadku pracownik stracił nogę. Wypadek nie powstał z winy płatnika. W zaistniałej sytuacji płatnik zakupił za granicą (kraj Unii Europejskiej) na prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą (zatrudnionych X pracowników) protezę nogi i przeznaczył ją do użytkowania poszkodowanemu pracownikowi, aby mógł on dalej świadczyć pracę na rzecz płatnika. Zakupioną protezę płatnik zamierza amortyzować jako środek trwały. Płatnik zawarł z pracownikiem umowę cywilnoprawną, w której określił sposób korzystania z protezy.

Umowa ta określa, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiona proteza pozwala świadczyć pracę pracownikowi na rzecz płatnika, a tym samym jednoznacznie wpływa na uzyskiwany przez płatnika przychód.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż Jego zdaniem:

* zakupioną protezę może amortyzować jako środek trwały,

* wydatki poniesione na zakup protezy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających kryteria, o których mowa powyżej, nie można zaliczyć wydatków o charakterze osobistym poniesionych przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą. Dotyczy to również sytuacji, gdy wydatki są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez ich odpisy amortyzacyjne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił protezę nogi i przeznaczył ją do użytkowania swojemu pracownikowi, który uległ wypadkowi.

Wprawdzie wydatki na zakup protezy nogi nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawia art. 23 ww. ustawy, jednakże nie upoważnia to podatnika do zaliczenia ich do kosztów podatkowych, bowiem między tym kosztem a przychodem musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zaspokojenie własnych potrzeb Jego pracownika, a do takich bezsprzecznie należy zaliczyć wydatki związane z zakupem protezy kończyny dolnej, takiego związku z przychodem nie wykazują. Są to wydatki osobiste, ułatwiające osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w społeczeństwie i wykonywanie codziennych czynności życiowych, niezależne od tego, czy wykonuje ona czynności na podstawie stosunku pracy, czy też nie. Tak więc, bezpośrednim celem, jaki jest związany z ponoszeniem tego rodzaju wydatków, jest umożliwienie realizacji funkcji życiowych pracownika Wnioskodawcy, a nie osiągnięcie przez Wnioskodawcę przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Powyższy zakup jest uwarunkowany stanem zdrowia pracownika Zainteresowanego, a więc jest wydatkiem o charakterze osobistym, niezależnym od prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można zatem stwierdzić, że zakup protezy nogi nastąpił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, wskazać należy, że Wnioskodawca nie może amortyzować zakupionej protezy nogi, ani też zaliczyć wydatków poniesionych na jej zakup do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.