ILPB1/415-769/11/15-S/AG - Obowiązki płatnika w części dotyczącej braku powstania dla pracownika przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1790/11 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1736/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2011 r. (data wpływu 9 czerwca 2011 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej braku powstania dla pracownika przychodu w przypadku:

* przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia trasy do następnego miejsca rozpoczęcia pracy - jest prawidłowe,

* ponoszenia przez Spółkę kosztów noclegu w hotelu, gdy konieczność noclegu wynika z harmonogramu prac, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł - jest prawidłowe,

* przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zamieszkania do konkretnej lokomotywy - jest nieprawidłowe,

* przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia pracy do hotelu i z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności Sp. z o.o. jest towarowy transport kolejowy. W ramach realizacji umów w zakresie towarowego transportu kolejowego Spółka przewozi ładunki z konkretnych miejsc do miejsc docelowych w zależności od przyjętych przez Spółkę zleceń i zawartych umów. W tym celu zawozi maszynistów i ich pomocników (drużyna trakcyjna) do miejsca rozpoczęcia transportu, tj. pociągu znajdującego się na terenie sieci "A", skąd pracownicy dokonują transportu towarów do wyznaczonego miejsca.

Jeżeli podczas realizacji przewozu zachodzi konieczność zapewnienia pracownikom odpowiedniego wypoczynku to wówczas Spółka finansuje korzystanie przez pracowników z hotelu oraz z przejazdu z miejsca zakończenia transportu do hotelu i następnego dnia przejazdu pracowników z hotelu do miejsca rozpoczęcia transportu.

Jeżeli organizacja nie wymusza odpoczynku ale wymusza przemieszczenie się pracowników z miejsca zakończenia jednego przewozu do miejsca rozpoczęcia innego przewozu towarów Spółka pokrywa koszty przejazdu pracowników, które odbywają się taksówkami.

Zarówno maszyniści jak i ich pomocnicy do końca marca 2011 r. mieli określone miejsce pracy jako poszczególne wydziały eksploatacji kolejowej znajdujące się w L. i G. i wykonując pracę na terenie sieci "A" znajdowali się w podróży służbowej.

W związku z tym powyższe świadczenia korzystały ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Obecnie pracodawca zmienił miejsce pracy na sieć "A" i w związku z tym ww. pracownicy nie przebywają w podróży służbowej, a w dalszym ciągu korzystają z bezpłatnych świadczeń tj.:

* przewozów z miejsca zamieszkania do miejsca rozpoczęcia wykonywania przewozu towarowego,

* przewozów taksówkami z miejsca zakończenia przewozu do hotelu i z powrotem,

* noclegów w hotelu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty związane z przewiezieniem drużyny trakcyjnej z miejsca zamieszkania do konkretnej lokomotywy, (znajdującej się na terenie sieci "A") i w określonym czasie w celu prowadzenia konkretnego pociągu na konkretnej trasie, generują po stronie pracownika przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

2. Czy przewóz drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia trasy do następnego miejsca rozpoczęcia pracy oraz z miejsca zakończenia pracy do hotelu i z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy stanowi nieodpłatne świadczenie.

3. Czy koszty noclegu w hotelu ponoszone przez Spółkę, gdy konieczność noclegu wynika z harmonogramu prac, stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie i stanowi przychód pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ponosi koszty z tytułu usług transportu osób wynikające z ilości przejechanych kilometrów razy stawka za k.m. Pracownicy są dowożeni z miejsca zamieszkania do konkretnej lokomotywy znajdującej się na terenie sieci "A". Sieć "A" przebiega przeważnie przez miejscowości, w których mieszkają maszyniści i pomocnicy maszynistów (drużyna trakcyjna), ale specyfika realizowanych usług transportu kolejowego powoduje konieczność przewożenia pracowników do lokomotywy znajdującej się nawet kilkaset k.m. od jego miejsca zamieszkania.

Dowiezienie pracowników do konkretnej lokomotywy w czasie wymuszonym przez termin realizacji przewozów kolejowych oraz rozkład jazdy "B" stanowi według Spółki transport o charakterze technologicznym.

Nie jest to nieodpłatne świadczenia dla pracownika ponieważ nie stanowi ono świadczenia na cele osobiste.

Zarówno zapewnienie noclegów, jak również dojazdy do miejsca noclegu z miejsca zakończenia wykonywania obowiązków służbowych (z terenu sieci "A") oraz z hotelu do lokomotywy dnia kolejnego, nie stanowi świadczenia otrzymanego przez pracownika na cele osobiste, ale mają one bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Jedynym celem takiej organizacji noclegów i przejazdów jest realizacja czasu wypoczynku pracowników tak, aby mogli oni podjąć w tym konkretnym miejscu swoje obowiązki kolejnego dnia zgodnie z przyjętym harmonogramem.

Zatem noclegi i dojazdy nie mają służyć w żaden sposób pracownikom i ich celom osobistym, a jedynie zapewnić ciągłość pracy i wykonanie przez Spółkę zadań.

W związku z tym, że nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy przedmiot tego świadczenia nie może służyć celom osobistym otrzymującego świadczenie i nie może być wykorzystywany przez niego w sposób dowolny, dlatego tytuły ujęte w przedmiotowym wniosku nie stanowią przychodu pracownika.

W dniu 7 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-769/11-2/AG stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 26 września 2011 r. Tut. Organ nie udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie.

W dniu 28 listopada 2011 r. wpłynęła do tut. Organu skarga (adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu) na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

W związku z faktem, że w dniu 21 listopada 2011 r. pismem nr DD3/033/114/IMD/11/PK-1216 Minister Finansów dokonał zmiany przedmiotowej interpretacji, ponieważ stwierdził jej nieprawidłowość, tut. Organ w dniu 27 grudnia 2011 r. wniósł o odrzucenie skargi lub umorzenie postępowania.

Wyrokiem z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 11790/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 24 maja 2012 r. tut. Organ złożył skargę kasacyjną od ww. wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1736/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że słusznie wywnioskował sąd pierwszej instancji, że pełnomocnik Strony powinien być honorowany również w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Minister Finansów nie dokonał skutecznej zmiany interpretacji indywidualnej.

Ponadto NSA uznał, że decydujące znaczenie ma data doręczenia interpretacji wydanej przez Ministra Finansów w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Doręczenie interpretacji jest elementem konstytutywnym pojęcia "wydanie". Sąd uznał, że zmieniona interpretacja nie weszła do obrotu i stwierdził, że wyrok Wojewódzkiego Sądu administracyjnego we Wrocławiu nie narusza prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w swym wyroku uznał natomiast, że nie ma podstaw do odrzucenia skargi. Sad uznał, że termin do wniesienia skargi został dochowany. Natomiast odnośnie drugiego wniosku tut. Organu, tj. umorzenia postępowania, Sąd uznał ten wniosek za bezzasadny. Uznano, że decydujące znaczenie dla uznania ważności interpretacji ma data jej doręczenia Stronie. Ponadto wskazano, że nie dokonano skutecznej zmiany interpretacji ze względu na fakt, że nie została ona doręczona ustanowionemu na etapie postępowania administracyjnego pełnomocnikowi.

Wskazano także, że tut. Organ w zaskarżonej interpretacji nie wyjaśnił w sposób dostateczny przesłanek, jakimi kierował się przy jej wydawaniu. Organ nie dokonał wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uwzględniającej wszystkie zdarzenia z wniosku.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wpłynął do tut. Organu w dniu 22 października 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1790/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1736/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej braku powstania dla pracownika przychodu w przypadku:

* przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia trasy do następnego miejsca rozpoczęcia pracy - uznaje się za prawidłowe,

* ponoszenia przez Spółkę kosztów noclegu w hotelu, gdy konieczność noclegu wynika z harmonogramu prac, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł - uznaje się za prawidłowe,

* przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zamieszkania do konkretnej lokomotywy - uznaje się za nieprawidłowe,

* przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia pracy do hotelu i z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy - uznaje się za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W art. 10 wyżej cytowanej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 - są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Określony powyżej katalog jest zatem katalogiem bardzo szerokim i na jego podstawie można uznać, że podatkowym przychodem pracownika są w zasadzie wszystkie świadczenia otrzymane od pracodawcy.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, ze wymienione w art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty.

Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka - w ramach realizacji umów w zakresie towarowego transportu kolejowego - przewozi ładunki z konkretnych miejsc do miejsc docelowych. W tym celu zawozi maszynistów i ich pomocników (drużyna trakcyjna) do miejsca rozpoczęcia transportu, tj. pociągu znajdującego na terenie sieci, skąd pracownicy dokonują transportu towarów do wyznaczonego miejsca.

Jeżeli podczas realizacji przewozu zachodzi konieczność zapewnienia pracownikom odpowiedniego wypoczynku to wówczas Spółka finansuje korzystanie przez pracowników z hotelu oraz z przejazdu z miejsca zakończenia transportu do hotelu i następnego dnia przejazdu pracowników z hotelu do miejsca rozpoczęcia transportu.

Jeżeli organizacja nie wymusza odpoczynku, ale wymusza przemieszczenie się pracowników z miejsca zakończenia jednego przewozu do miejsca rozpoczęcia innego przewozu towarów, Spółka pokrywa koszty przejazdu pracowników, które odbywają się taksówkami.

Specyfika omawianej działalności Wnioskodawcy wymaga od pracownika wykonywania pracy (zadań) w różnych miejscowościach. W trakcie wykonywania zadań służbowych pracownik przemieszcza się i w konsekwencji nie zawsze możliwy jest powrót pracownika do domu, tak aby pracownik następnego dnia przystąpił do wykonywania obowiązków służbowych w danym miejscu. W takim przypadku Wnioskodawca pokrywa koszty noclegu i dowozi pracownika do nowego miejsca pracy.

Istotne jest, że z końcem marca 2011 r. pracodawca zmienił miejsce pracy na sieć i w związku z tym pracownicy nie przebywają w podróży służbowej. W konsekwencji do świadczeń otrzymywanych przez pracowników nie może mieć zastosowania zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednakże pamiętać, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zatem świadczenia związane z zapewnieniem noclegu przez Wnioskodawcę korzystają ze zwolnienia w granicach określonych w powołanym powyżej przepisie.

Ponadto Spółka pokrywa koszty przejazdu pracowników z miejsca zakończenia jednego przewozu do miejsca rozpoczęcia innego przewozu towarów. Świadczenia te - zdaniem tut. Organu - nie stanowią przychodu, o którym nowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są stricte związane z wykonaniem konkretnego polecenia pracodawcy w ramach obowiązków służbowych pracownika i nie służą jego celom prywatnym.

Zatem, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie pracownika w sytuacji przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia trasy do następnego miejsca rozpoczęcia pracy oraz w sytuacji ponoszenia przez Spółkę kosztów noclegu w hotelu, gdy konieczność noclegu wynika z harmonogramu prac, jednak tylko do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Jednocześnie uznać należy, że świadczenia polegające na przewiezieniu pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca pracy oraz z miejsca zakończenia pracy do hotelu i z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy, stanowią nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu, a to z poniższych przyczyn.

Z brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę, chyba, że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ww. ustawy. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem, skoro ustawodawca umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika - opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodów pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach (np. katalog zwolnień podatkowych nie zawierałby zwrotu wydatków z tytułu podróży służbowych, czy wartości otrzymanego ubioru służbowego, gdyż takie zwolnienia byłyby niepotrzebne). Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie.

W przedmiotowej sprawie - zdaniem tut. Organu - spełnione zostały kryteria uprawniające do zaliczenia ww. świadczeń do świadczeń nieodpłatnych stanowiących przychód pracownika. Nie ma wątpliwości, że świadczenia dowozu pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca zakończenia pracy do hotelu, a także z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy, zostały spełnione za zgodą pracownika i stanowią wymierną oraz przypisaną indywidualnemu pracownikowi korzyść.

Tut. Organ jest zdania, że nie można uznać, że pracownik w opisanej sytuacji nie osiąga żadnych korzyści majątkowych. Pracodawca nie ma bowiem obowiązku zapewnienia tego rodzaju świadczeń pracownikom. Obowiązkiem pracownika jest stawienie się w miejscu wykonywania pracy o wyznaczonej godzinie jej rozpoczęcia, wskazanej przez pracodawcę. Pracodawca nie ma obowiązku po zakończeniu wykonywania czynności służbowych zapewnienia pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy oraz z miejsca zakończenia pracy do hotelu i z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy. Dlatego też zapewnienie pracownikom ww. dowozu jest realnym przysporzeniem majątkowym pracownika, gdyż sam pracownik nie musi z tego tytułu ponosić wydatków. Nie powinno budzić wątpliwości, że na pracodawcy nie ciąży obowiązek zapewnienia pracownikowi ww. dojazdów. Poza obszarem zainteresowania pracodawcy powinno być to jak pracownik dotrze do miejsca świadczenia pracy, a powinno być jedynie to, czy pracownik stawił się na czas w miejscu wykonywania pracy.

Ponadto, zdaniem tut. Organu, nie można przyjąć w przedmiotowej sprawie, że wskazane świadczenia korzystają ze zwolnienia przedmiotowego, których katalog został enumeratywnie wymieniony w przepisie art. 21 ust. 1 powołanej ustawy. Świadczenia te nie będą więc korzystały ze zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem stosownie do tego przepisu zwolnieniem są objęte m.in. diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy). Stąd też, mając na uwadze zawarte we wniosku informacje wskazujące, że pracownicy nie przebywają w podróży służbowej, zwolnienie wskazane w ww. przepisie nie znajdzie zastosowania.

Wskazać przy tym należy na podobne stanowisko co do interpretacji treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które przedstawił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 13 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Po 219/13. W wyroku tym czytamy: "(...) spółka we wniosku zaznaczyła, że nie planuje traktować wyjazdów, jako podróży służbowych. W związku z tym zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.f. nie znajdzie w sprawie zastosowania, ponieważ w ramach tego przepisu mieszczą się wydatki (...), ale tylko w ramach odbytej podróży służbowej".

Zatem, nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie pracownika w sytuacji przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zamieszkania do konkretnej lokomotywy oraz w sytuacji przewiezienia drużyny trakcyjnej z miejsca zakończenia pracy do hotelu i z hotelu do miejsca rozpoczęcia pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.