ILPB1/415-763/10-4/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 2 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniach 10 i 13 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

* w części dotyczącej kosztów przedpłaty, kwoty głównej oraz odsetek - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej kosztów procesów - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 września 2010 r. nr ILPP2/443-1011/10-2/JK i ILPB1/415-763/10-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 września 2010 r., natomiast w dniu 13 września 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek. Brakującą opłatę uzupełniono w dniu 10 września 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych. Prowadzi księgi rachunkowe. Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 14 czerwca 2007 r. zawarł umowę z "A" Sp. z o.o. (dalej: Spółka) na wykonanie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz z źródłem chłodu oraz kotłowni wraz z instalacją kominową na obiekcie, którego był generalnym wykonawcą.

Zakres umowy obejmował dostawę, montaż i uruchomienie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz z źródłem odprowadzania chłodu oraz dostawę, montaż i uruchomienie kompletnej kotłowni wraz z systemem spalin ze stali kwasoodpornej. Spółka zobowiązana była m.in. do dostarczenia i montażu materiałów, koniecznych do wykonania przedmiotu umowy, uruchomienia urządzeń i przeprowadzania prób ciśnieniowych, wykonania dokumentacji powykonawczej oraz udzielenie gwarancji na wykonane prace. Termin realizacji określono od 16 lipca 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r., natomiast ostateczny termin zakończenia i uruchomienia do 30 września.

Za wykonanie zakresu przedmiotowego umowy określono wynagrodzenie w wysokości 676.495 zł + VAT za wykonanie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz ze źródłem chłodu oraz 192.300 zł + VAT za wykonanie kotłowni wraz z instalacją kominową.

W myśl umowy, Wnioskodawca był zobowiązany do dokonania przedpłaty w wysokości 35% wartości kontraktu na podstawie wystawionej przez Spółkę faktury przed przystąpieniem do prac, po dostawie na plac budowy zaplecza socjalno biurowego i części materiałów i urządzeń. Pozostałe płatności miały być regulowane na podstawie comiesięcznie wystawionych faktur z trzydziestodniowym terminem płatności. Podstawą wystawienia faktury miał być sporządzany protokół odbioru.

W dniu 29 czerwca 2007 r. Spółka wystawiła Zainteresowanemu fakturę VAT na kwotę 370.975,16 zł brutto tytułem montażu instalacji wentylacyjno-grzewczej część I. Kwotę wynikającą z faktury zapłacono przelewem bankowym w dniu 11 lipca 2007 r.

W sierpniu 2007 r. powstał między Wnioskodawcą a Spółką spór co do przeznaczenia zapłaconej w dniu 11 lipca 2007 r. kwoty.

Zgodnie z uzgodnieniami przed podpisaniem umowy, przedpłata miała zostać przeznaczona na zakup agregatów wody lodowej, natomiast Spółka uzależniła ich dostarczenie od zapłacenia kolejnej kwoty, która miałaby być zapłatą za przedmiotowe urządzenia.

Spółka zamówiła agregaty wody lodowej u importera tych urządzeń w dniu 24 lipca 2007 r., natomiast nigdy nie dokonała za nie zapłaty. W dniu 1 października 2007 r. przedmiotowe agregaty zostały dostarczone na teren budowy, a ich odbioru dokonał syn Wnioskodawcy. W dniu 26 listopada 2007 r. importer wezwał Zainteresowanego do wydania dostarczonych agregatów. Wnioskodawca odmówił wydania przedmiotowych urządzeń, gdyż były one zamontowane w obiekcie, który był przez Niego budowany oraz ze względu na fakt dokonania w dniu 11 lipca 2007 r. przedpłaty na rzecz Spółki.

Pismem z dnia 25 listopada 2008 r. importer wezwał Wnioskodawcę do zapłaty kwoty 361.639 zł wraz z odsetkami, tytułem bezpodstawnego wzbogacenia z tytułu posiadania przedmiotowych agregatów, na co Zainteresowany odmówił dokonania takiej płatności. Importer wniósł do Sądu Okręgowego pozew przeciwko Wnioskodawcy o zapłatę kwoty 361.638,63 zł oraz odsetek, z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

W dniu 18 września 2009 r. Sąd wydał wyrok nakazujący zapłatę kwoty głównej, odsetek oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wyroku Sąd dowiódł, że przedpłata dokonana przez Wnioskodawcę w dniu 11 lipca 2007 r. na rzecz Spółki nie dotyczyła przedmiotowych agregatów, natomiast została przeznaczona na zorganizowanie przez Spółkę zaplecza budowy, dostarczenie urządzeń niezbędnych do montażu rur, zakup rur niezbędnych do wykonania instalacji, zakup armatury przemysłowej do tej instalacji. Według ustaleń Sądu, Spółka wykonywała na budowie roboty w okresie od 2 lipca 2007 r. do końca września 2007 r.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Sądu, Zainteresowany wniósł apelację od wydanego wyroku do Sądu Apelacyjnego. Sąd Apelacyjny oddalił apelację, uznając ją za bezzasadną oraz nakazał Wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zasądzoną kwotę Zainteresowany zapłacił importerowi w 2 ratach: w dniu 29 stycznia 2010 r. oraz w dniu 3 marca 2010 r., na potwierdzenie czego wystawił faktury VAT w dniach dokonania zapłaty oraz fakturę VAT na agregaty wody lodowej, w której rozliczono wpłacone kwoty.

Faktura VAT wystawiona na potwierdzenie zapłaty z dnia 29 stycznia 2010 r. wpłynęła w lutym 2010 r., natomiast faktura VAT potwierdzająca dokonanie wpłaty z dnia 3 marca 2010 r. oraz faktura VAT na agregaty wpłynęły w marcu 2010 r.

W 2010 r. Wnioskodawca zapłacił również zasądzone odsetki oraz koszty procesu na podstawie not obciążeniowych wystawionych przez importera.

W dniu 12 grudnia 2007 r. dokonano odbioru prac na przedmiotowym obiekcie, w którym były prowadzone prace i zamontowano agregaty oraz Zainteresowany wystawił fakturę VAT końcową za wykonanie prac. Transakcja ta podlegała podatkowi od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku, Zainteresowany wskazał, iż faktury VAT wystawione przez importera w dniach 29 stycznia 2010 r. oraz 3 marca 2010 r. dokumentują wpłaty, dokonane przez Niego w dniach wystawienia tychże faktur, tytułem zasądzonej wyrokiem sądu kwoty 361.638,63 zł. Faktura z dnia 29 stycznia 2010 r. została wystawiona na kwotę 180.819,50 zł brutto, jako częściowa wpłata zasądzonej kwoty (50%), natomiast faktura z dnia 3 marca 2010 r. została wystawiona na kwotę 180.819,14 zł, jako końcowa wpłata zasądzonej kwoty.

Importer wystawił także w dniu 3 marca 2010 r. fakturę VAT zwierającą 3 pozycje: pierwsza dotyczy 3 szt. agregatów wody lodowej, o których mowa w wyroku sądu, na kwotę łączną 361.638,63 zł brutto, dwie kolejne pozycje dotyczą rozliczenia wpłaconych kwot, udokumentowanych poprzednio wystawionymi dwiema fakturami, na łączną kwotę minus 361.638,63 zł brutto. Łączna suma tej faktury VAT wynosi 0 zł Różnica 1 grosz pomiędzy sumą dwóch pierwszych faktur a fakturą trzecią, w której rozlicza się dwie poprzednie faktury, wynika z zaokrąglenia podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ze stwierdzonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego wynika, iż Spółka wykonywała na budowie obiektu, którego Wnioskodawca był generalnym wykonawcą, roboty w okresie od 2 lipca 2007 r. do końca września 2007 r. Według ustaleń Sądu, Spółka przeznaczyła otrzymaną zapłatę na zorganizowanie zaplecza budowy, dostarczenie urządzeń niezbędnych do montażu rur, zakup rur niezbędnych do wykonania instalacji, zakup armatury przemysłowej do tej instalacji. Przychody z tytułu wykonania przedmiotowego obiektu Zainteresowany uzyskał w 2007 r..

W myśl art. 194 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dowodem takim jest niewątpliwie wyrok sądu. W związku z powyższym kwota wydatkowana w dniu 11 lipca 2007 r. na rzecz Spółki, na podstawie faktury VAT z dnia 29 czerwca 2007 r. stanowi koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. Przychód z tytułu wykonania prac w obiekcie klienta został osiągnięty w 2007 r., tak więc koszt poniesiony na rzecz Spółki stanowi koszt uzyskania w 2007 r..

Kwota zasądzona przez Sąd na rzecz importera, stanowi de facto zapłatę za przedmiotowe agregaty, które zostały zamontowane w obiekcie, który Wnioskodawca budował dla swojego klienta. W związku z tym, kwota ta stanowi bezsprzecznie koszt uzyskania przychodu bezpośrednio związany z osiągniętymi przychodami. W myśl art. 22 ust. 5a, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Zgodnie z art. 22 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Wydatki na rzecz importera nastąpiły w 2010 r., natomiast przychody bezpośrednio związane z tymi wydatkami zostały osiągnięte w 2007 r.. W związku z faktem, iż wydatek dokonywano w 2010 r., czyli po sporządzeniu sprawozdania finansowego oraz złożeniu zeznania podatkowego za 2007 rok, koszt ten podlega potrąceniu w 2010 r..

Analogicznie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2009 r. sygn. IBPBI/1/415-95/09/KB, w której stwierdził: "Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy iż, co do zasady, w przypadku podatników dokonujących ewidencji zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych, koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu potrącane są w momencie osiągnięcia odpowiadającego im przychodu. Jeżeli jednak wydatki zostały poniesione po dniu, w którym wnioskodawca sporządził sprawozdanie finansowe bądź złożył zeznanie podatkowe za rok, w którym osiągnął przychód, którego dotyczą, to podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w momencie uzyskania pełnej dokumentacji potwierdzającej ich poniesienie."

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Zasądzone przez Sąd odsetki ustawowe stanowią więc koszt uzyskania przychodów w momencie zapłaty, czego potwierdzeniem może być również powyżej przytoczona interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w której stwierdza się: "Natomiast odsetki od ww. należności głównej, jako świadczenie uboczne w stosunku do świadczenia głównego, stanowią koszt uzyskania przychodu zawsze w momencie zapłaty."

Odnosząc się do kwestii kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego, należy stwierdzić, że wydatki te stanowią koszt uzyskania przychodu w dniu ich zapłaty, na podstawie wydanego wyroku sądu. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych z art. 23.

Z tego przepisu wynika, iż koszt musi być związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów oraz nie jest wymieniony w negatywnym katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Bezspornie działania Wnioskodawcy były ukierunkowane na zabezpieczenie źródeł przychodów, jakim niewątpliwie są środki pieniężne, które w przypadku ich zachowania w majątku Zainteresowanego służyłyby do osiągnięcia przychodów.

Na potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska Zainteresowany przytoczył stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji indywidualnej z dnia 4 listopada 2009 r. sygn. IPPB5/423-452/09-4/DG, stwierdził: "Zatem, należy uznać, iż z uwagi na to, że działania Spółki zmierzają do obrony majątku i zabezpieczenia źródeł przychodu to koszty sądowe i procesowe ponoszone przez Spółkę (jako wierzyciel/dłużnik), bądź zwracane na rzecz strony przeciwnej w wyniku przegranego sporu sądowego, stanowią koszty uzyskania przychodu."

Koszty te nie pozostają w związku z konkretnymi przychodami, natomiast dotyczą całokształtu prowadzonej działalności, tak więc są potrącane w dniu ich poniesienia na podstawie art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe - w części dotyczącej kosztów przedpłaty, kwoty głównej oraz odsetek,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej kosztów procesów.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Artykuł 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi ogólną zasadę potrącalności kosztów w czasie. W myśl tej regulacji koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Jednakże w przypadku podatników prowadzących ewidencje księgowe w formie ksiąg rachunkowych zastosowanie znajdują przepisy art. 22 ust. 5-5d ww. ustawy. W myśl tych regulacji koszty uzyskania przychodu dzielą się na koszty bezpośrednio oraz pośrednio związane z uzyskanym przychodem.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie z art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b cyt. ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych. Prowadzi księgi rachunkowe.

W dniu 14 czerwca 2007 r. zawarł umowę ze Spółką na wykonanie instalacji wentylacyjno-grzewczej wraz z źródłem chłodu oraz kotłowni wraz z instalacją kominową na obiekcie, którego był generalnym wykonawcą. W myśl umowy, Wnioskodawca był zobowiązany do dokonania przedpłaty w wysokości 35% wartości kontraktu na podstawie wystawionej przez Spółkę faktury przed przystąpieniem do prac. W dniu 29 czerwca 2007 r. Spółka wystawiła Zainteresowanemu fakturę VAT tytułem montażu instalacji wentylacyjno-grzewczej część I. Kwotę wynikającą z faktury zapłacił w dniu 11 lipca 2007 r.

W sierpniu 2007 r. powstał między Wnioskodawcą a Spółką spór co do przeznaczenia zapłaconej kwoty. Przedpłata miała zostać przeznaczona na zakup agregatów wody lodowej, natomiast Spółka uzależniła ich dostarczenie od zapłacenia kolejnej kwoty, która miałaby być zapłatą za przedmiotowe urządzenia.

Spółka zamówiła agregaty wody lodowej u importera, natomiast nigdy nie dokonała za nie zapłaty. W dniu 1 października 2007 r. przedmiotowe agregaty zostały dostarczone na teren budowy, a ich odbioru dokonał syn Wnioskodawcy. W dniu 26 listopada 2007 r. importer wezwał Zainteresowanego do wydania dostarczonych agregatów. Wnioskodawca odmówił wydania przedmiotowych urządzeń, gdyż były one zamontowane w obiekcie, który był przez Niego budowany oraz ze względu na fakt dokonania w dniu 11 lipca 2007 r. przedpłaty na rzecz Spółki. Importer wniósł do Sądu Okręgowego pozew przeciwko Wnioskodawcy. W dniu 18 września 2009 r. Sąd wydał wyrok nakazujący zapłatę kwoty głównej, odsetek oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Sądu, Zainteresowany wniósł apelację od wydanego wyroku. Sąd Apelacyjny oddalił apelację, uznając ją za bezzasadną oraz nakazał Wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W 2010 r. Wnioskodawca zapłacił również zasądzone odsetki oraz koszty procesu na podstawie not obciążeniowych wystawionych przez importera.

W dniu 12 grudnia 2007 r. dokonano odbioru prac na przedmiotowym obiekcie, w którym były prowadzone prace oraz zamontowano agregaty oraz Zainteresowany wystawił fakturę VAT końcową za wykonanie prac.

Biorąc pod uwagę cyt. przepisy oraz informacje zawarte we wniosku, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w dniu 11 lipca 2007 r., wynikający z zawartej w dniu 14 czerwca 2007 r. umowy ze Spółką, w myśl której, Zainteresowany był zobowiązany do dokonania przedpłaty w wysokości 35% wartości kontraktu na podstawie wystawionej przez Spółkę faktury przed przystąpieniem do prac, uznać należy stosownie do przepisu art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt bezpośrednio związany z przychodami, potrącalny w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające mu przychody.

Również kwotę główną, zasądzoną i wydatkowaną na rzecz importera, która zdaniem Wnioskodawcy, stanowi zapłatę za przedmiotowe agregaty, zamontowane w obiekcie, który Zainteresowany budował dla swojego klienta, uznać należy zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem zasądzone przez Sąd odsetki ustawowe na rzecz importera, jako świadczenie uboczne w stosunku do świadczenia głównego, stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie zapłaty przez Wnioskodawcę.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej kosztów przedpłaty, kwoty głównej oraz odsetek jest prawidłowe.

Natomiast możliwość zaliczenia ponoszonych wydatków związanych z procesami sądowymi w ciężar kosztów uzyskania przychodów należy rozpatrywać pod kątem, czy były one poniesione w celu obrony przed bezpodstawnie kierowanymi roszczeniami oraz w związku z funkcjonowaniem podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w związku z niewykonaniem zobowiązań. Każdy przypadek ponoszonych kosztów sądowych należy rozpatrywać indywidualnie pod kątem możliwości zaliczenia wydatku z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

W analizowanej sytuacji skoro Zainteresowany nie zapłacił za przedmiotowe agregaty, zamontowane w obiekcie, który budował dla swojego klienta i których odbioru dokonał syn Wnioskodawcy, to nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań wobec importera. Zatem, należy uznać, iż koszty sądowe poniesione przez Wnioskodawcę nie pozostawały w związku z uzyskiwanymi przychodami i nie miały na celu zachowania źródła przychodów. Poniesione wydatki jakimi są koszty sądowe obejmujące zwrot kosztów sądowych oraz zastępstwa procesowego nie przyczyniły się w żaden sposób do uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Zasądzone koszty były efektem niewykonania zobowiązań wobec importera. Wydatki te nie spełniają więc warunku kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy, należy uznać, iż koszty procesów - w tym zastępstwa procesowego - nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej kosztów procesów należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii momentu, w którym kwota główna zasądzona i wydatkowana na rzecz importera stanowi koszt uzyskania przychodu albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały ona wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto podaje się, iż wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną z dnia 24 września 2010 r. nr ILPP2/443-1011/10-4/JK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.