ILPB1/415-762/09-3/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2009 r. (data wpływu 8 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 8 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Zainteresowany opłaca podatek na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest podatnikiem podatku VAT. W 2006 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną kupił budynek dwupiętrowy niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą z zamiarem odsprzedaży po upływie 5 lat. Wnioskodawca uznał jednak, że nie będzie sprzedawał tego budynku i wprowadzi go do ewidencji środków trwałych z przeznaczeniem pod wynajem.

W momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu sprzedaży, tj. w marcu 2009 r. Zainteresowany zaczął zbierać faktury dotyczące remontu tego budynku i odliczył od nich VAT. W okresie od grudnia 2006 r. do marca 2009 r. Wnioskodawca nie zbierał faktur zakupu i nie odliczał podatku VAT, ponieważ był to prywatny zakup. W marcu 2009 r. Zainteresowany stwierdził, że budynek ten nie będzie przeznaczony na sprzedaż, lecz będzie chciał go wykorzystać w działalności. Wnioskodawca podjął prace remontowe przystosowując go pod lokale użytkowe. Zbierał faktury zakupu i odliczał VAT naliczony w działalności. Po zakończeniu remontu chce wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i amortyzować.

Amortyzacja będzie dotyczyć oddanego do użytku parteru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości.

Czy Podatnik może skorzystać z możliwości określonej w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i określić wartość początkową środka trwałego korzystając z wyceny dokonanej przez biegłego.

Zdaniem Wnioskodawcy, może skorzystać z możliwości wyceny budynku przez biegłego w celu ustalenia wartości początkowej środka trwałego z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych z grudnia roku poprzedzającego na podstawie art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W trakcie remontu do marca 2009 r. Zainteresowany nie zbierał faktur zakupu, a ponosił koszty. W związku z tym, że niemożliwe jest udokumentowanie całości poniesionych wydatków, nie można ustalić prawidłowej wartości, Wnioskodawca uważa za stosowne skorzystanie z wyceny przez biegłego rzeczoznawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia, zaś w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez biegłego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Natomiast w myśl przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Również w sytuacji przewidzianej w art. 22g ust. 8 ww. ustawy podatnik może, przy dokonywaniu wyceny nabytego środka trwałego, posłużyć się opinią biegłego rzeczoznawcy.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego środka trwałego.

Odnieść to należy między innymi do przypadku, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku nabyty uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Wobec tego wskazany sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w treści art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną nabył na cele prywatne nieruchomość z zamiarem sprzedaży po upływie pięciu lat. Wnioskodawca uznał jednak, że nie będzie sprzedawał tego budynku i wprowadzi go do ewidencji środków trwałych z przeznaczeniem pod wynajem. W okresie od momentu zakupu do podjęcia decyzji o przeznaczeniu nieruchomości pod wynajem Zainteresowany nie zbierał dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z przedmiotowym budynkiem.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca nabywając przedmiotową nieruchomość na cele prywatne nie był - co do zasady - obowiązany do posiadania i gromadzenia dokumentów potwierdzających wysokość wydatków. Dopiero bowiem w późniejszym okresie podjęto decyzję, że przedmiotowa nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej. Zatem wartość początkową tego budynku można ustalić na podstawie przeprowadzonej wyceny biegłego rzeczoznawcy, zgodnie z zasadami określonymi w ww. art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia podstawy amortyzacji w dniu 1 października 2009 r. została wydana odrębna interpretacja indywidualna nr ILPB1/415-762/09-2/TW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.