ILPB1/415-753/09-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2009 r. (wg daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W maju 2009 r. Wnioskodawca dostał z Urzędu Podatkowego Okręgu Helsinki (Finlandia) zawiadomienie dotyczące opodatkowania działalności gospodarczej w Finlandii, wg którego znajdował się w fińskim rejestrze podatkowym od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. gdzie zgodnie z informacją podatkową prowadził działalność gospodarczą w Finlandii przez prawie cały ten okres.

W związku z czym - zgodnie z umową między Polską a Finlandią w sprawie opodatkowania - art. 5 punkt g - Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty w Finlandii podatku od dochodu, jeżeli posiada tam "zakład" - budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Zgodnie z interpretacją indywidualną z dnia 23 marca 2009 r. nr ILPB1/415-24/09-2/TW opartą na przepisach prawnych oraz przedstawionymi przez Zainteresowanego wcześniej we wniosku informacjami takowy zakład posiada w Polsce, wobec tego dochód osiągnięty z działalności gospodarczej w Finlandii zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w Polsce. Zatem Wnioskodawca nie powinien odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy w Finlandii.

Dlatego też wszelkie należności związane z podatkiem dochodowym od fińskich i polskich dochodów Zainteresowany uregulował w Urzędzie Skarbowym w Polsce.

Zainteresowany podaje, że Urząd Fiński mimo przedstawienia mu przetłumaczonej kopii ww. interpretacji upiera się aby podatek dochodowy od dochodów fińskich Wnioskodawca odprowadził w Finlandii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Gdzie faktycznie Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z pracy w Finlandii.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiadał "zakładu" w Finlandii i w związku z tym cały podatek dochodowy zapłacił w Polsce. Zainteresowany uważa tak, ponieważ pojecie "zakładu" zawsze oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa (art. 5 umowy polsko-fińskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania). Umowa ta nie definiuje pojęcia "przedsiębiorstwo" odsyłając do definicji zawartej w polskim prawie podatkowym (art. 3 ust. 2 umowy polsko-fińskiej). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nadaje pojęciu "przedsiębiorstwo" taki sens jak w rozumieniu Kodeksu cywilnego (art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem prowadząc jednoosobowo działalność gospodarczą lub zawodową Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który tę działalność prowadzi za pośrednictwem przedsiębiorstwa. Wszelką działalność w Finlandii wykonywał w siedzibie fińskiego przedsiębiorcy wobec tego, zdaniem Zainteresowanego nie może być opodatkowany fińskim podatkiem dochodowym lub majątkowym, a co za tym idzie nie mogą być pobierane żadne zaliczki na taki podatek. Stała siedziba firmy Wnioskodawcy jest w Polsce, jednocześnie jego firma nie posiadała żadnego fińskiego adresu. Zainteresowany nie miał żadnej umowy najmu lokalu oraz nie ponosił żadnych kosztów związanych z wykonywaniem przez Niego usług we wskazanym do tego celu miejscu w Finlandii. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że podatek dochodowy powinien odprowadzić w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego - art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Od dnia 1 stycznia 2007 r. definicja zagranicznego zakładu zawarta jest w przepisach art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą definicją "zagraniczny zakład" oznacza:

Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku została podpisana w Helsinkach dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84 z późn. zm.).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinna być interpretowana na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin "przedsiębiorstwo" należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Definicja działalności gospodarczej w polskim ustawodawstwie zawarta jest m.in., zarówno w ustawie regulującej swobodę gospodarczą, jak i w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza - oznacza to działalność zarobkową:

Jednocześnie art. 5b ust. 1 ustawy stanowi, że za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Natomiast, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, określenie zakład oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. Umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Przepis art. 5 ust. 3 ww. Umowy stanowi natomiast, że określenie "zakład" nie obejmuje:

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wszelką działalność w Finlandii wykonuje w siedzibie fińskiego przedsiębiorcy. Jego firma nie posiada fińskiego adresu, nie ma On umowy najmu lokalu, ani nie ponosi żadnych kosztów związanych z wykonywaniem usług we wskazanym do tego celu miejscu w Finlandii. Ponadto stała siedziba Wnioskodawcy jest w Polsce.

Wobec powyższego, dochód osiągnięty z działalności gospodarczej prowadzonej w Finlandii, zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.