ILPB1/415-734/13-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 21 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W czerwcu 2006 r. Wnioskodawca zakupił działkę wraz z posadowionymi na niej budowlami biologicznej oczyszczalni ścieków. Oczyszczalnia ścieków została wprowadzona na środki trwałe we wrześniu 2006 r. Po otrzymaniu pozwolenia wodno-prawnego Wnioskodawca odbierał ścieki od wszystkich firm z terenu (...). Oczyszczalnia wymagała modernizacji czyli dużych nakładów finansowych (zły stan techniczny), ponadto generowała wysokie koszty utrzymania. Wymagała prowadzenia dodatkowego rozliczania się z wydziałem ochrony środowiska, prowadzenia dodatkowych badań laboratoryjnych oraz obciążania użytkowników oczyszczalni kosztami. Wobec powyższego firma postanowiła wyłączyć z eksploatacji oczyszczalnię ścieków, natomiast w celu odbioru ścieków (do czego byli zobowiązani przez XXX) wybudować przepompownię ścieków i połączyć ją z miejską siecią kanalizacyjną. Przepompownia została sfinansowana ze środków wspólnych firm korzystających. Przyłącze do kanalizacji miejskiej zostało wykonane przez XXX i jest jej własnością. Firma XXX nadzorowała tę inwestycję, a aktualnie obsługuje ją i serwisuje pobierając stosowne opłaty za tę usługę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W grudniu 2009 r. Wnioskodawca wstrzymał amortyzację oczyszczalni. Ze względu na brak środków finansowych, likwidacja fizyczna (jej rozbiórka) oraz wycofanie z ewidencji nastąpiło w lutym 2013 r. Zgodę na rozbiórkę Wnioskodawca otrzymał w listopadzie 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy stratę w wysokości niezamortyzowanej wartości likwidowanej oczyszczalni można zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów, uważając że likwidacja tych środków trwałych była spowodowana względami ekonomicznymi oraz złym stanem technicznym, a nie zmianą rodzaju działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, firma wyburzyła własne nie w pełni zamortyzowane środki trwałe, które były wykorzystywane w jednym z rodzajów prowadzonej działalności gospodarczej. Przepompownia, która została wybudowana, przejęła pracę oczyszczalni. Zakres prac związanych z przyłączem zmniejszył się ale nadal prowadzą nadzór techniczny i obsługę przyłącza. Podjęli wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, które polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione. Nastąpiła jedynie zmiana urządzeń, natomiast charakter działalności pozostał ten sam, dlatego zdaniem Wnioskodawcy art. 23.1. pkt 6 u.p.d.o.f. nie dotyczy opisanej sytuacji. Zdaniem Zainteresowanego z punktu widzenia podatkowego nieumorzoną wartość oczyszczalni można uznać za koszt podatkowy w dacie likwidacji budowli. Na miejscu zlikwidowanych składników majątku ma powstać zupełnie inny, nowy środek trwały, który będzie wykorzystany w działalności gospodarczej.

W sprawie opisanej powyżej nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed sądem administracyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 oraz strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca zakupił działkę wraz z posadowionymi na niej budowlami biologicznej oczyszczalni ścieków. Oczyszczalnia ścieków została wprowadzona na środki trwałe we wrześniu 2006 r. Oczyszczalnia wymagała modernizacji czyli dużych nakładów finansowych (zły stan techniczny), ponadto generowała wysokie koszty utrzymania. Wymagała prowadzenia dodatkowego rozliczania się z wydziałem ochrony środowiska, prowadzenia dodatkowych badań laboratoryjnych oraz obciążania użytkowników oczyszczalni kosztami. W grudniu 2009 r. Wnioskodawca wstrzymał amortyzację oczyszczalni. Ze względu na brak środków finansowych, likwidacja fizyczna (jej rozbiórka) oraz wycofanie z ewidencji nastąpiło w lutym 2013 r. Zgodę na rozbiórkę Wnioskodawca otrzymał w listopadzie 2012 r.

Mając na uwadze powołane przepisy, należy stwierdzić, że straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, mogą być uznane #8722; stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; jednorazowo za koszty uzyskania przychodów w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Wnioskodawca może zatem stratę w wysokości niezamortyzowanej wartości likwidowanej oczyszczalni zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji gdy likwidacja tych środków trwałych była spowodowana względami ekonomicznymi oraz złym stanem technicznym, a nie zmianą rodzaju działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo tut. Organ informuje, że udzielając niniejszej interpretacji dokonał oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy tylko w odniesieniu do zadanego we wniosku pytania dotyczącego możliwości zaliczenia jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości niezamortyzowanej wartości likwidowanej oczyszczalni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.