ILPB1/415-731/09-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2009 r. (data wpływu 30 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości wycieczki dofinansowanej dla pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości wycieczki dofinansowanej dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółdzielnia zamierza zorganizować wycieczkę dla swoich pracowników. Część kosztów wycieczki będzie opłacona przez pracowników, a część sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, zgodnie z obowiązującym w Spółdzielni regulaminem ZFŚS.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

a jeśli tak, to który z ww. sposobów jest właściwy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółdzielnię na zorganizowanie wycieczki dla pracowników, a sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych będą miały charakter świadczenia rzeczowego, tym samym będą zwolnione z podatku do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 380,00 zł, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie powinien mieć tu znaczenia żaden ze sposobów sfinansowania wycieczki opisany w pytaniu, ponieważ pracownicy de facto nie otrzymają świadczenia w pieniądzu.

W związku z powyższym wartość dofinansowania do wycieczki dla pracownika będzie świadczeniem rzeczowym i nie będzie stanowić przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu przychodów ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z wyżej wymienionych przepisów, jednoznacznie wynika, że do przychodów ze stosunku pracy zalicza się praktycznie wszystkie świadczenia otrzymane przez pracownika, w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą.

Nie przesądza to jednak o tym, że wszystkie z nich podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, bowiem w świetle art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych oraz pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię.

W świetle powyższego nie można uznać, iż wartość wycieczki finansowanej przez zakład pracy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest świadczeniem rzeczowym lub pieniężnym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym ani pieniędzy. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna, a nie rzecz czy pieniądze.

Wartość dofinansowania do wycieczki dla pracownika stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów ze stosunku pracy. Wartość takiego świadczenia płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nieistotny jest ponadto sposób sfinansowania wycieczki, tzn. to czy 100% kosztów wycieczki opłaci pracodawca ze środków ZFŚS, a pracownicy zwrócą na konto ZFŚS tę część kosztów, którą muszą opłacić z własnych środków, czy pracodawca opłaci tylko tę część kosztów, która ma być sfinansowana z ZFŚS, a pozostałą część opłacą pracownicy we własnym zakresie. Pracownicy nie otrzymują ani świadczenia rzeczowego ani pieniężnego, mają bowiem prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę.

Reasumując, należy stwierdzić, iż wycieczka organizowana przez Spółdzielnię na rzecz pracowników nie będzie świadczeniem rzeczowym. Wydatki poniesione na zorganizowanie wycieczki, sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie korzystają ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bez względu na sposób sfinansowania wycieczki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.