ILPB1/415-73/08-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2008 r. (data wpływu 25 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach Spółki jawnej. Przedmiotem działalności jest handel hurtowy artykułami spożywczymi mrożonymi (lody i mrożonki warzywne i kulinarne).

Udziałowcami ww. Spółki są trzej wspólnicy mający nierówne udziały: dwaj po 45%, jeden 10%.

Wspólnicy od 2004 r. do chwili obecnej, w sposób ciągły wpłacają zaliczki na podatek dochodowy w formie uproszczonej, zgodnie z art. 44 pkt 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Forma ta uniemożliwia m.in. zastosowanie przez wspólników w rozliczeniach rocznych wspólnego opodatkowania dochodów małżonków oraz skorzystania z większości ustawowych ulg podatkowych.

Spółka zatrudniła na stanowisku samodzielnej księgowej ds. rozrachunków z kontrahentami, na umowę o pracę w pełnym wymiarze godzinowym, małżonkę jednego ze wspólników. Do kosztów uzyskania przychodów Spółki, a tym samym i przychodów wspólników, nie zaliczono wynagrodzenia brutto zatrudnionej małżonki jednego ze wspólników.

Wnioskodawca podał, że żaden ze wspólników nie prowadzi wspólnego gospodarstwa ze wspólnikiem, którego małżonka została zatrudniona w Spółce, nie zamieszkują pod wspólnym adresem i nie ciążą na nich żadne prawne obowiązki zapewnienia sobie wzajemnie środków utrzymania (tzw. środków do życia)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość brutto wynagrodzenia za świadczoną pracę, wypłacanego zatrudnionemu przez Spółkę jawną małżonkowi jednego ze wspólników, jest kosztem uzyskania przychodów z tej działalności dla pozostałych wspólników, w takiej wysokości w jakiej jest ich procentowy udział w Spółce.

Zdaniem Wnioskodawcy, wspólnik Spółki jawnej jest samodzielnym podatnikiem i ma prawo wykazać jako koszt uzyskania przychodu z prowadzonej działalności, część wynagrodzenia brutto zatrudnionej na umowę o pracę osoby nie będącej jego małżonkiem, ani niepełnoletnim dzieckiem. Kwota jaką może wykazać jako koszt uzyskania przychodu nie może być wyższa od wartości procentowej jego udziału w Spółce.

Wnioskodawca podaje, że zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, stanowi iż nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

W przekonaniu Wnioskodawcy przepis ten formułuje zakaz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości własnej pracy małżonka podatnika bez względu na formę świadczenia przez niego pracy.

Zatem, jak podaje Wnioskodawca, należy uznać, że w rozumieniu tego przepisu, wynagrodzenie za pracę zatrudnionego przez Spółkę małżonka jednego ze wspólników, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej tylko w stosunku do tego wspólnika, którego małżonek pobiera to wynagrodzenie. Natomiast będzie kosztem uzyskania przychodów w stosunku do pozostałych wspólników w takim procencie, w jakim pozostaje ich udział w Spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Skoro powyższy przepis wyraźnie mówi o "wspólnikach" w liczbie mnogiej, nie zaś o "wspólniku", należy uznać, że wyłączenie z możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wartości pracy współmałżonka jednego ze wspólników, dotyczy wszystkich wspólników Spółki.

Ustawodawca w powołanym przepisie posłużył się wyrażeniem "wartość własnej pracy", które nie zostało zdefiniowane dla potrzeb podatku dochodowego. Użyte pojęcie wskazuje, że chodzi tu o wartość wszelkiego rodzaju pracy świadczonej przez ściśle określone osoby na rzecz zatrudniających je podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Natomiast zakres tego pojęcia nie obejmuje innych należności, które obciążają pracodawcę w związku z zatrudnieniem wskazanych osób. Wartość pracy świadczonej przez małżonka wspólnika będzie wyznaczać wysokość przyznanego mu wynagrodzenia.

W świetle powyższego wartość wynagrodzenia małżonka jednego ze wspólników Spółki jawnej, nie jest kosztem uzyskania przychodu zarówno dla tego wspólnika, którego małżonek otrzymuje to wynagrodzenie, ale również dla pozostałych wspólników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.