ILPB1/415-727/09-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2009 r. (data wpływu 29 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 29 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 2 listopada 2005 r. polegającą na świadczeniu usług spedycyjnych i transportowych, sklasyfikowaną przez Główny Urząd Statystyczny jako "transport lądowy pasażerski, pozostały" według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 6023Z obecnie 4939Z. Zainteresowany w latach 2005-2008 zajmował się wyłącznie usługami spedycyjnymi, natomiast od roku 2009 rozpoczął wykonywanie usług transportu drogowego polegającego na przewozie różnych towarów na trasach krajowych i zagranicznych.

W marcu 2009 Wnioskodawca nabył samochód ciężarowy marki X, zatrudnił również dwóch pracowników na stanowiska kierowców. W związku ze wzrostem popytu na wykonywane przez Zainteresowanego usługi transportowe w maju 2009 nabył kolejny samochód ciężarowy marki X.

Zatrudnieni kierowcy mają podpisane umowy o pracę na czas określony ze stałym wynagrodzeniem podstawowym. Ponadto podróże służbowe dokumentowane są poleceniem wyjazdu służbowego. Wnioskodawca wypłaca pracownikom diety i zwraca koszty noclegów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia z tytułu podróży służbowych na rzecz zatrudnionych kierowców Wnioskodawca prawidłowo zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, które łącznie spełniają następujące warunki:

* pozostają w związku przyczynowym z przychodem i są poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdują się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie są wymienione w art. 23 ust. 1ustawy,

* i ponadto są właściwie udokumentowane.

Diety i inne należności za czas podróży służbowej wypłacane pracownikom Wnioskodawcy do wysokości określonej w odrębnych przepisach, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 77 ⁵ § 1 Kodeksu Pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W związku z powyższym, zdaniem Zainteresowanego, pojęcie "podróży służbowej pracownika" należy do zakresu prawa pracy, co w konsekwencji powoduje, że rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku czy zasadność wypłacania przez Wnioskodawcę jako pracodawcę diet i innych należności przysługujących pracownikowi z tytułu odbywania podróży służbowej nie leży po stronie prawa podatkowego.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że w ciężar kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej może zaliczyć należności wypłacane pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju (przysługujące na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.) przy spełnieniu przesłanek art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.