ILPB1/415-706/14-2/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 10 października 2014 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-706/14-2/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nie wyklucza rozpoczęcia świadczenia usług polegających na montażu i demontażu konstrukcji stalowych (rusztowań). W ramach prowadzonych przez siebie przyszłych usług Wnioskodawca zawierać będzie z osobami fizycznymi umowy zlecenia. Miejscem lokalizacji zlecenia będzie jednocześnie Polska, Belgia bądź Holandia inne niż miejsce zamieszkania bądź siedziba Wnioskodawcy.

Z uwagi na fakt, iż umowa zlecenia będzie wykonywana poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy oraz poza miejscem siedziby zleceniodawcy (firma Wnioskodawcy), w umowach zlecenia zawieranych ze zleceniobiorcami oprócz zasadniczego wynagrodzenia zleceniobiorcy, za każdy dzień świadczenia usług poza granicami kraju będzie przyznana dieta. Co kluczowe dla przedmiotowej sprawy dieta ta nie będzie powiązana z wyżywieniem i zakwaterowaniem, ale z faktycznym wykonywaniem pracy na terenie innego niż Polska kraju.

Powyższe diety Wnioskodawca zamierza wypłacać do wysokości, ale nie na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r. - dalej: rozporządzeniu o podróżach służbowych), lecz na zasadach określonych w umowie bądź Ogólnych Warunkach Umownych (dalej: OWU) stanowiący wiążący załącznik do umowy zlecenia bądź samej umowy zlecenia. Zatem przepisy OWU bądź samej umowy zlecenia będą wiązały możliwość naliczenia diet z faktycznymi dniami pracy poza granicami kraju, a nie tylko samą gotowością do wykonania zleconej usługi. Z tym zastrzeżeniem, że za cały dzień wykonania zadania poza granicami kraju Zleceniobiorca nie otrzyma diety wyższej niż określonej w rozporządzeniu. W przypadku zaś niewykonywania fizycznie pracy Zleceniobiorca nie otrzyma żadnej diety.

Zarazem otrzymane przez Zleceniobiorców świadczenia nie zostaną przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i są ponoszone przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów (umowy zlecenia są związane z realizacją przez Wnioskodawcę kontraktów na terenie wskazanych powyżej państw UE).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z powyższym Wnioskodawca pragnie zadać poniższe pytanie. Mianowicie czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez Zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o p.d.o.f. i tym samym Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń. Warunki zastosowania zwolnienia określone w tym przepisie dotyczą, co należy podkreślić ze względu na okoliczności wynikające ze stanu faktycznego sprawy, podróży osoby niebędącej pracownikiem.

Przywołany przepis brzmi: Wolne od podatku dochodowego są: 16) diety i inne należności za czas: b) podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Ust. 13 z kolei mówi: Przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1.

w celu osiągnięcia przychodów lub

2.

w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub

3.

przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub

4.

przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

W przedmiotowym stanie faktycznym zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że warunki określone w ust. 13 artykułu 21 ustawy o p.d.o.f. są spełnione, bowiem świadczenia otrzymane z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycie kosztów zleceniobiorców nie są przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodu i są jednocześnie związane z przychodem Wnioskodawcy (realizacją kontraktu na terenie Belgii i Holandii).

Zdaniem Wnioskodawcy nie powinno również budzić wątpliwości, iż warunki określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o p.d.o.f. zostały w niniejszej sprawie spełnione, bowiem zgodnie z tym przepisem zwolnienie stosuje się w przypadku osoby "niebędącej pracownikiem". Analizy tego pojęcia należy dokonać w świetle definicji wynikającej z art. 2 Kodeksu Pracy, który wskazuje, że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Zleceniobiorca nie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę lecz wykonuje czynności zlecone na podstawie umowy cywilnoprawnej, wobec czego nie jest zaliczany do żadnej z kategorii wymienionych w poprzednim akapicie - ergo nie jest pracownikiem. Dlatego też zleceniobiorca powinien być uznany za osobę niebędącą pracownikiem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. Potwierdza to również liczne orzecznictwo organów podatkowych, np. Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 grudnia 2011 r. (sygn. IPPB4/415-693/11-4/JK3); Pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lipca 2011 r. (sygn. IPPB4/415-337/11-4/SP) jak też inne.

Biorąc pod uwagę fakt, że świadczenia należne zleceniobiorcom z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia są pokrywane do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r.) w celu określenia możliwości zastosowania zwolnienia należy zweryfikować czy w przedmiotowym stanie faktycznym mamy do czynienia z podróżą w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy odpowiedź na to pytanie jest twierdząca mimo tego, że świadczenia pokrywane przez Wnioskodawcę nie mogą być uznane za związane z podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu Pracy, gdyż nie jest spełniona jedna z przesłanek podróży służbowej, tj. wyjazd poza stałe miejsce pracy (określona lokalizacja w Holandii, Belgii gdzie realizowany jest kontrakt) w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie to wpływać na możliwość zastosowania zwolnienia. Warunkiem zastosowania zwolnienia jest bowiem fakt, że diety i inne należności są związane z "podróżą" a nie "podróżą służbową" w rozumieniu Kodeksu Pracy. Wykładnia językowa art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o p.d.o.f. wyraźnie wskazuje na konieczność rozróżnienia tych pojęć. Jednocześnie pomimo, że brak jest legalnej definicji podróży pojęcie to zdefiniowane jest na gruncie orzecznictwa sądowego. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 28 października 2009 r. (sygn. I SA/Op 296/09, LEX nr 532843) stwierdzono, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o p.d.o.f. prawodawca posłużył się terminem podróż bez określenia służbowa, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki z art. 21 ust. 13 ww. ustawy, tj. wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Artykuł 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o p.d.o.f. wprost wskazuje, że zwolnienie określone w tym przepisie odnosi się zarówno do pracowników (lit. a) jak i do osób niebędących pracownikami (lit. b). Zatem dla obu wyszczególnionych grup zastosowanie mają rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 238, poz. 1991 z późn. zm.). Obecnie, czego Wnioskodawca jest świadom, obowiązuje wprawdzie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r.) jednak zdaniem Wnioskodawcy na zasadzie analogii będącej uprawnionym i powszechnie stosowanym sposobem wnioskowania prawniczego konkluzje wynikające z przywołanego orzeczenia można również stosować w niniejszej sprawie.

Co więcej obok orzecznictwa sądowego na poparcie postawionej przez Wnioskodawcę tezy sięgnąć można również do wielokrotnie wyrażanego stanowiska organów podatkowych. Celem zilustrowania przywołać można pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów z dnia 10 lutego 2006 r., (sygn. 1433/NL/LF/II/4154111-132/05/MK), gdzie organ stwierdził, iż dla osób niebędących pracownikami, podróż w związku z którą otrzymują diety nie musi wiązać się z wykonywaniem zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podmiotu wypłacającego świadczenie. Zatem jeżeli wykonywanie umów-zlecenia wiąże się z odbyciem podróży, wykonawca ponoszący związane z takim wyjazdem wydatki może zgodnie z zawartą umową otrzymać od zamawiającego zwrot świadczeń przewidzianych w ww. rozporządzeniu. W świetle powyższego świadczenia wypłacone do wysokości określonych kwot korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Dalej stwierdzono również, iż w przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o tego rodzaju świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w art. 21 ust. 13 ustawy. W odniesieniu do tej kategorii podatników pojęcia "podróż" nie należy bowiem utożsamiać z "podróżą służbową" - pojęciem zdefiniowanym w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zatem przy braku w ustawie definicji "podróży", należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw (tekst jedn.: podmiotu, który następnie zwraca poniesione w tym celu koszty), jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia w odniesieniu do świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, wykonującym czynności m.in. wynikające z umowy zlecenia, umowy o dzieło, innych umów, lecz jedynie do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach (rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm. i poz. 1991 z późn. zm.) Obecnie jest to rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r.), które na zasadzie analogii będącej uprawnionym i powszechnie stosowanym sposobem wnioskowania prawniczego należy do przywołanych tez zastosować. Zaznaczyć jeszcze można, choć jest to już poza zakresem pytania Wnioskodawcy, iż zdaniem organów podatkowych świadczenia w wysokości wyższej niż wynikająca z limitów podlegają opodatkowaniu.

Dodać należy, iż w opinii Wnioskodawcy bez znaczenia dla możliwości skorzystania z przywołanego zwolnienia w podatku dochodowym będzie miał fakt zmiany zasad rozliczenia zleceniobiorców w ramach podróży, którą realizują do Holandii lub Belgii, a uzależniający możliwość otrzymania diety wyłącznie od faktycznie przeprowadzonych godzin jeżeli wielkość tych diet mieści się w kwotach diet określonych w rozporządzeniu. Istotą bowiem zwolnienia jest otrzymanie świadczenia w postaci diety bądź innych należności wyłącznie do kwot określonych w rozporządzeniu a nie na zasadach z niego wynikających (takie stanowisko wynika też z pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2009 r., sygn.: ILPB1/415-221 /09-2/AK).

Stanowisko takie wynika również z najnowszych interpretacji prawa podatkowego wydanych przez organy fiskalne. Tytułem przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dn. 15 stycznia 2013 r. (sygn. ITPB2/415-970/12/IB) przy bardzo zbliżonym stanie faktycznym zasadniczo w całości potwierdził prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy.

Organ podatkowy stwierdził między innymi, że w sytuacji przedstawionej we wniosku Spółka zamierza wypłacać diety do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, jednakże na zasadach określonych w Ogólnych Warunkach Umownych (dalej: OWU) stanowiących załącznik do umowy zlecenia. Przepisy OWU będą wiązały możliwość naliczenia diet z faktycznymi godzinami pracy w Belgii lub Holandii, a nie gotowością do świadczenia pracy z tym zastrzeżeniem, że za cały dzień wykonania zadania poza granicami kraju Zleceniobiorca nie otrzyma diety wyższej niż określonej w rozporządzeniu. W przypadku zaś niewykonywania fizycznie pracy Zleceniobiorca nie otrzyma żadnej diety. Dalej organ zauważył, iż otrzymane przez zleceniobiorców świadczenia nie zostają przez nich zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i są ponoszone przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów (umowy zlecenia są związane z realizacją przez spółkę kontraktów na terenie Belgii lub Holandii).

Wnioski organu były zaś takie, że biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż diety i inne należności za czas podróży w wysokości mieszczącej się w limitach wskazanych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, w związku z wyjazdem w celu realizacji zadania zleconego, stanowią dla tych osób przychód zwolniony z podatku dochodowego na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jeszcze poczynić uwagę, że w obecnym stanie prawnym jest to rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r., w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r.), jednak na zasadzie wnioskowania z podobieństwa (analogii) będącego uprawnionym i powszechnie stosowanym sposobem wnioskowania prawniczego, mimo zmiany aktu prawnego zasadnicze tezy wynikające z przywołanej interpretacji pozostają nadal aktualne.

Tak więc organ stwierdził, iż w przypadku, gdy cała wartość świadczenia korzysta ze zwolnienia przedmiotowego określonego w tym przepisie, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek poboru podatku dochodowego z tego tytułu. Organ podsumował swój wywód w ten sposób, że opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia a uzależniające możliwość otrzymania diety wyłącznie od faktycznie przeprowadzonych godzin jeżeli wielkość tych diet mieści się w kwotach diet określonych w rozporządzeniu, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o p.d.o.f. i tym samym Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

Reasumując, skoro w niniejszej sprawie mamy do czynienia z analogicznym (praktycznie tożsamym) stanem faktycznym, przeto należy zdaniem Wnioskodawcy zastosować te same konkluzje, to jest, że opisane w stanie faktycznym świadczenia otrzymane przez zleceniobiorców z tytułu zwrotu wydatków lub pokrycia kosztów związanych z przejazdem lub pobytem w miejscu wykonywania zlecenia a uzależniające możliwość otrzymania diety wyłącznie od faktycznie przeprowadzonych godzin jeżeli wielkość tych diet mieści się w kwotach diet określonych w rozporządzeniu, podlegają zwolnieniu z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o p.d.o.f. i tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl