ILPB1/415-671/13-4/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 5 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono w dniu 5 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest radcą prawnym wspólnikiem spółki cywilnej - kancelarii prawnej. Wspólnikiem spółki jest również adwokat. Wspólnicy planują przekształcenie spółki cywilnej w spółkę komandytowo-akcyjną (Spółka), w której jeden ze wspólników będzie komplementariuszem-akcjonariuszem, a drugi akcjonariuszem (Wspólnicy). Przedmiotem działalności Spółki nadal będzie świadczenie usług prawnych. Statut spółki będzie przewidywał sposób podziału zysku wypracowanego przez Spółkę pomiędzy jej Wspólników, tj. udział każdego ze Wspólników w zysku Spółki.

Wnioskodawca - niezależnie od swego uczestnictwa w Spółce - prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2010.220.1447 j.t. z późn. zm.) w związku z tym posiada odrębny od Spółki NIP i REGON. W ramach tej indywidualnej działalności Wnioskodawca - jako odrębny od Spółki podmiot gospodarczy, będzie świadczył usługi na rzecz Spółki na podstawie stosownej umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy Spółką, a Wnioskodawcą. Usługi te będą świadczone odpłatnie - Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT i otrzymywała stosowne wynagrodzenie (Wynagrodzenie Wnioskodawcy). Wynagrodzenie Wnioskodawcy będzie stanowiło przychód Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Na analogicznych zasadach, w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, usługi na rzecz Spółki będzie świadczył drugi Wspólnik Spółki i również będzie z tego tytułu otrzymywał wynagrodzenie (Wynagrodzenie Wspólnika). Drugi Wspólnik Spółki nie jest ani małżonkiem, ani dzieckiem Wnioskodawcy, ani też osobą małoletnią.

Podsumowując, relacje Wnioskodawcy ze Spółką będą dwojakiego rodzaju: po pierwsze Wnioskodawca będzie Wspólnikiem Spółki i z tego tytułu przysługiwać jej będzie udział w zysku, po drugie Wnioskodawca - jako odrębny przedsiębiorca będzie równocześnie usługodawcą Spółki i w związku z tym będzie otrzymywał od Spółki Wynagrodzenie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012.361 j.t. z późn. zm. - dalej jako ustawa PIT).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że X będący obecnie wspólnikiem spółki cywilnej ma w przyszłości być komplementariuszem i jednocześnie akcjonariuszem. Natomiast drugi ze wspólników Y ma być wyłącznie akcjonariuszem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy część Wynagrodzenia Wnioskodawcy, odpowiadająca przypadającemu na Wnioskodawcę zgodnie ze statutem Spółki udziałowi w zysku, może być uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu. Przykładowo, jeżeli Wnioskodawca, zgodnie ze statutem Spółki, przypadałby 50% udział w zyskach Spółki, to czy mogłaby ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 50% Wynagrodzenia Wnioskodawcy.

2. Czy część Wynagrodzenia Wspólnika, odpowiadająca przypadającemu na Wnioskodawcę zgodnie ze statutem Spółki udziałowi w zysku, może być uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu. Przykładowo, jeżeli Wnioskodawcy, zgodnie ze statutem Spółki, przypadałby 50% udział w zyskach Spółki, to czy mogłaby ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 50% Wynagrodzenia Wspólnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno część Wynagrodzenia Wnioskodawcy, jak i część Wynagrodzenia Wspólnika odpowiadająca udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółki, może być uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy PIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy PIT. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1a, przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c (a więc tych, którzy wybrali liniową metodę opodatkowania), nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy PIT.

Stosownie zaś do art. 8 ust. 2 ustawy PIT, zasady wyrażone w art. 8 ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, a także do ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Z przytoczonych powyżej regulacji jednoznacznie wynika, że osobowe spółki prawa handlowego, a taką jest spółka komandytowo-akcyjna, na gruncie podatku dochodowego (zarówno PIT, jaki i CIT), nie są podatnikami. Podatnikami są wyłącznie wspólnicy spółek osobowych. W związku z tym, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy PIT, Spółka nie będzie uznawana za podatnika podatku dochodowego. Podatnikami podatku dochodowego będą poszczególni Wspólnicy Spółki, w tym Wnioskodawca. Przychody uzyskiwane w związku z prowadzeniem działalności przez Spółkę, jak i koszty ich uzyskania, dzielone są między poszczególnych Wspólników Spółki (w tym między Wnioskodawcę) przy uwzględnieniu proporcji odpowiadającej udziałowi w zysku Spółki zgodnie z postanowieniami statutu Spółki i stosownymi uchwałami. W związku z tym, Wnioskodawca uważa, że każdy Wspólnik (również on sam) ma prawo do wykazywania - jako koszty uzyskania przychodów - odpowiedniej części kosztów ponoszonych przez Spółkę w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Z art. 22 ust. 1 ustawy PIT wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT. W związku z tym, wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeśli:

* jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu (ma on pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu);

* nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy PIT;

* jest właściwie udokumentowany.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym wydatek w postaci Wynagrodzenia Wspólnika czy też Wynagrodzenia Wnioskodawcy pozostaje w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Ma zatem wpływ na osiągany przez Wnioskodawcę przychód z tytułu udziału w zyskach Spółki. Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest bowiem świadczenie usług prawnych na rzecz klientów zewnętrznych.

W związku z tym zarówno Wynagrodzenie Wnioskodawcy, jak Wynagrodzenie Wspólnika będzie pozostawać w związku przyczynowym z przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawcę jako Wspólnika Spółki. Wnioskodawca będzie miał zatem możliwość zaliczenia odpowiedniej części Wynagrodzenia Wnioskodawcy, jak i Wynagrodzenia Wspólnika - proporcjonalnie do przypadającego na nią udziału w zysku Spółki - do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ani Wynagrodzenie Wspólnika, ani Wynagrodzenie Wnioskodawcy nie zostało wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w art. 23 ust. 1 ustawy PIT. W szczególności - w odniesieniu do Wynagrodzenia Wnioskodawcy - nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy PIT. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków małoletnich dzieci wspólników. Wnioskodawca uważa, że z uwagi na formę, jaką przybierze współpraca gospodarcza pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką (współpraca dwóch podmiotów gospodarczych) nie można uznać, że wynagrodzenie Wnioskodawcy stanowi "wartość własnej pracy podatnika", Wnioskodawca ponownie podkreśla, że relacje, jakie będą łączyć Spółkę i będącym samodzielnym przedsiębiorcą Wnioskodawcę, to oparte na stosowanej umowie cywilnoprawnej relacje pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi, za czym przemawia dodatkowo okoliczność, że Wnioskodawca będzie wystawiał Spółce faktury VAT. Nie można zatem uznać, że świadczenie usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę indywidualnej działalności gospodarczej stanowi "pracę własną", o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy PIT. Z uwagi na powyższe należy uznać, że Wynagrodzenie Wnioskodawcy oraz Wynagrodzenie Wspólnika może być kosztem uzyskania przychodu związanym z prowadzeniem działalności przez Spółkę. Skoro natomiast Spółka nie jest odrębnym podatnikiem, gdyż podatnikami są jej Wspólnicy, to koszt ten może być rozliczony przez każdego Wspólnika, w tym również i przez Wnioskodawcę, proporcjonalnie do jej udziału w zysku Spółki. Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na ugruntowane stanowisko zawarte w rozstrzygnięciach organów podatkowych, które zapadły na tle omawianych wyżej przepisów ustawy PIT. Organy podatkowe potwierdziły stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku w odniesieniu do przychodów wspólników spółek komandytowych, a więc w sytuacjach analogicznych do zaprezentowanej w niniejszym wniosku. Spółka komandytowa bowiem, podobnie jak spółka komandytowo-akcyjna należy do kategorii spółek osobowych, zatem zastosowanie do niej mają zaprezentowane powyżej przepisy ustawy PIT. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 20 lipca 2011 r. (IPPB1/415-405/11-2/KS), a także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w piśmie dnia 23 czerwca 2009 r., (ILPB1/415-420/09-2/IM), analizowali stan faktyczny porównywalny do przedstawionego przez Wnioskodawcę, z tym zastrzeżeniem, że dotyczył spółki komandytowej. Interpretacje obu tych organów dotyczyły świadczenia przez wspólnika spółki komandytowej usług prawniczych na rzecz spółki. Usługi te były świadczone przez wspólnika w ramach prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej. Za świadczone usługi wspólnik miał uzyskiwać wynagrodzenie na podstawie wystawionej faktury VAT. Na tle tak zarysowanego stanu faktycznego organy podatkowe uznały zaprezentowane powyżej przez Wnioskodawcę konkluzje za prawidłowe. Podobne stanowiska zostały również zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z dnia 12 kwietnia 2009 r. (ILPB1/415-136/09-2/AK) oraz w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 03.11.2010 (IPPB1/415-786/10-2/AM), z 21.10.2010 (IPPB1/415-785/10-2/AM), z 0I.12.2010 (IPPB1/415-818/10-2/ES).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółka osobowa to - spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółka komandytowo-akcyjna jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem (art. 125 Kodeksu spółek handlowych).

Z kolei art. 147 § 1 Kodeksu spółek handlowych stanowi, iż komplementariusz i akcjonariusz uczestniczą w zysku spółki proporcjonalnie do ich wkładów wniesionych do spółki, chyba że statut stanowi inaczej.

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Podlegają natomiast opodatkowaniu dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem (akcjonariuszem) spółki komandytowo-akcyjnej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, jako działalność zarobkowa:

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, czyli z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tekst jedn.: pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia "przychód należny". Wobec tego sięgnąć należy do znaczenia tego określenia na gruncie wykładni językowej, a także na gruncie przepisów prawa cywilnego, a w szczególności przepisów Kodeksu spółek handlowych, które kształtują relacje akcjonariusza ze spółką komandytowo-akcyjną, w zakresie jego prawa do udziału w zyskach.

Zgodnie z art. 126 § 1 Kodeksu spółek handlowych, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowo-akcyjnej stosuje się:

Stosownie do treści art. 347 § 1 Kodeksu spółek handlowych, akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom.

Z kolei w myśl art. 348 § 2 Kodeksu spółek handlowych, uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są akcjonariusze, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy nie może być wyznaczony później niż w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 347 § 1. Uchwałę o przesunięciu dnia dywidendy podejmuje się na zwyczajnym walnym zgromadzeniu.

Powyższe oznacza, iż z tytułu udziału w spółce komandytowo-akcyjnej, jej wspólnik będący akcjonariuszem otrzymać może przychód w postaci dywidendy, będącej przypadającą na niego częścią zysku, przy czym wypłata ta nastąpi po zakończeniu roku, w którym zysk zostanie wypracowany. Otrzymanie dywidendy uzależnione jest jednak od uchwały walnego zgromadzenia i posiadania statutu akcjonariusza w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Dopiero w momencie podjęcia uchwały akcjonariusz uzyska wierzytelność o wypłatę dywidendy. Zgodnie z uchwałą NSA z dnia 20 maja 2013 r. sygn. akt II FPS 6/12 przychód akcjonariusza z tytułu udziału w spółce komandytowo-akcyjnej staje się przychodem należnym, w dniu wypłaty dywidendy i w wysokości przyznanej mu dywidendy, która stanowi jednocześnie podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Brak jest bowiem podstaw prawnych do pomniejszenia przez akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej przyznanej mu kwoty dywidendy o koszty uzyskania przychodu. Wszystkie koszty poniesione przez spółkę winny być bowiem uwzględnione przy ustalaniu zysku, którego część w postaci dywidendy otrzymuje akcjonariusz.

Ponieważ koszty uzyskania przychodu poniesione przez spółkę komandytowo-akcyjną są rozliczane na etapie ustalania zysku, to wspólnik będący akcjonariuszem uzyskujący przychód w postaci dywidendy nie może jej pomniejszać o koszty uzyskania przychodu.

Jak wyżej wskazano, stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kwota wypłaconej dywidendy, na podstawie uchwały o podziale zysku tej spółki, stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Przychód ten jest jednocześnie dochodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem w przypadku dywidendy uzyskiwanej z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowo-akcyjnej nie wystąpią koszty uzyskania przychodów.

Zatem, część Wynagrodzenia Wnioskodawcy - będącego akcjonariuszem w spółce komandytowo-akcyjnej - odpowiadająca przypadającemu na Wnioskodawcę zgodnie ze statutem Spółki udziałowi w zysku, nie może być uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu jak i część Wynagrodzenia Wspólnika, odpowiadająca przypadającemu na Wnioskodawcę zgodnie ze statutem Spółki udziałowi w zysku, nie może być uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto tutejszy organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do drugiego Wspólnika Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.