ILPB1/415-669/14-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 29 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 19 września 2014 r. nr ILPB1/415-669/14-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 19 września 2014 r., natomiast w dniu 29 września 2014 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której uzupełniono ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 24 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przewoźnikiem zatrudniającym kierowców, którzy wykonują swoje obowiązki, wykorzystując do tego celu pojazdy Spółki. Spółka nie posiada wykupionej polisy AC na autobusy. W wyniku różnego typu zdarzeń drogowych pojazdy ulegają uszkodzeniu, również z winy nieumyślnej kierowców.

Chcąc zminimalizować skutki braku możliwości odzyskania kosztów napraw pokolizyjnych od pracowników i zleceniobiorców winnych wystąpienia szkody, pracodawca jest zainteresowany wstąpieniem przez kierowców do umowy ubezpieczenia dobrowolnego od szkody wyrządzonej pracodawcy (zleceniodawcy).

Umowa grupowego ubezpieczenia pracowników od szkody wyrządzonej pracodawcy została przez Spółkę (pracodawcę) zawarta na rzecz ubezpieczonych w czerwcu br. (ochrona ubezpieczeniowa od 1 lipca br.). W treści umowy jest zapis, że składka ubezpieczeniowa miesięczna od jednego pracownika Spółki wynosi 40 zł. Pracownik opłaca 38 zł, pracodawca 10 zł. Zgodnie z umową do odszkodowania uprawniony jest pracodawca. Do umowy mogą również przystępować zleceniobiorcy. Pracodawca na pisemne upoważnienie przekazane mu przez pracownika potrąca z wynagrodzenia 30 zł i w łącznej kwocie 40 zł (wraz z częścią pracodawcy) przelewa na konto ubezpieczyciela. Celem częściowych dopłat do dobrowolnego ubezpieczenia pracowników od szkody wyrządzonej pracodawcy jest:

W kontekście wyżej wymienionych argumentów Wnioskodawca uznaje, że przekazanie kwoty 10 zł miesięcznie na poczet składki OC pracownika ma związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością przewozową i mieści się w kategorii kosztu uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dopłata 10 zł ze środków Spółki do miesięcznej składki na ubezpieczenie dobrowolne pracownika nie wynika z Kodeksu Pracy, ani też z innych przepisów prawa, jako obowiązkowe świadczenie pracodawcy na rzecz pracowników.

Wobec zapisu art. 115 Kodeksu Pracy, który stanowi, że "pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę" opłacenie części składki za pracownika może zostać zinterpretowane jako osiągnięcie korzyści majątkowej przez niego, gdyż pracownik w konsekwencji dopłaty pracodawcy wydatkuje mniej środków z własnego budżetu domowego na zagwarantowanie sobie ochrony ubezpieczeniowej.

Umowa grupowego ubezpieczenia zawarta jest pomiędzy pracodawcą pracowników - Wnioskodawcą a ubezpieczycielem na podstawie art. 808 k.c. (ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Spółka, wykonując obowiązki płatnika, jest zobowiązana do zaliczenia do przychodu ze stosunku pracy / przychodów z działalności wykonywanej osobiście kwoty dopłaty przekazywanej przez Wnioskodawcę (10 zł) pracownikowi / zleceniobiorcy, z tytułu, o którym mowa w opisie stanu faktycznego oraz obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodu ustalonego zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który został obliczony z uwzględnieniem przychodu, w którego skład wchodzi kwota ww. dopłaty.

Tut. Organ wskazuje, że treść ww. pytania wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota dopłaty (10 zł), którą Spółka gwarantuje i przekazuje za pracownika / zleceniobiorcę, opłacając cześć ceny polisy OC, stanowi przychód ze stosunku pracy / działalności wykonywanej osobiście, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 13 pkt 8 tej ustawy.

Spółka, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jest zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od dochodu podatnika, który został ustalony z uwzględnieniem przychodu, w którego skład wchodzi kwota ww. dopłaty.

Tut. Organ wskazuje, że treść własnego stanowiska Wnioskodawcy wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatne świadczenie" obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Dotyczy to zarówno podatników osiągających przychody ze stosunku pracy, jak i podatników uzyskujących przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są:

* stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),

* działalność wykonywana osobiście (pkt 2).

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 13 pkt 8 cyt. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

#8722; z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest przewoźnikiem zatrudniającym kierowców, którzy wykonują swoje obowiązki, wykorzystując do tego celu pojazdy Spółki. Spółka nie posiada wykupionej polisy AC na autobusy. W wyniku różnego typu zdarzeń drogowych pojazdy ulegają uszkodzeniu, również z winy nieumyślnej kierowców. W celu zminimalizowania skutków braku możliwości odzyskania kosztów napraw pokolizyjnych od pracowników i zleceniobiorców winnych wystąpienia szkody, pracodawca jest zainteresowany wstąpieniem przez kierowców do umowy ubezpieczenia dobrowolnego od szkody wyrządzonej pracodawcy (zleceniodawcy). W związku z tym Spółka zawarła na rzecz ubezpieczonych umowę grupowego ubezpieczenia pracowników od szkody wyrządzonej pracodawcy. W treści umowy jest zapis, że składka ubezpieczeniowa miesięczna od jednego pracownika Spółki wynosi 40 zł, z czego 10 zł opłaca pracodawca. Zgodnie z umową do odszkodowania uprawniony jest pracodawca. Do umowy mogą również przystępować zleceniobiorcy. Pracodawca na pisemne upoważnienie przekazane mu przez pracownika potrąca z wynagrodzenia 30 zł i w łącznej kwocie 40 zł (wraz z częścią pracodawcy) przelewa na konto ubezpieczyciela.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, należy wskazać, że kwota dopłaty do kosztu zakupu polisy ubezpieczenia OC przekazanej przez Wnioskodawcę pracownikowi / zleceniobiorcy stanowi po stronie uzyskującego to świadczenie pracownika przychód ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast po stronie uzyskującego ww. świadczenie zleceniobiorcy - przychód z działalności wykonywanej osobiście, zgodnie z art. 13 pkt 8 cyt. ustawy.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy #8722; wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak stanowi art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 cyt. ustawy).

Natomiast w myśl art. 41 ust. 1 powoływanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) #8722; na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych (art. 42 ust. 1 cyt. ustawy).

Zatem Spółka, wykonując obowiązki płatnika, jest zobowiązana do zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy / przychodów z działalności wykonywanej osobiście kwoty dopłaty przekazywanej przez Wnioskodawcę pracownikowi / zleceniobiorcy, z tytułu, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, oraz obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych #8722; z uwzględnieniem przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; od dochodu, który został obliczony z uwzględnieniem przychodu, w którego skład wchodzi kwota dopłaty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że wniosek Zainteresowanego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.