ILPB1/415-654/08-2/AK - Koszty wyżywienia i zakwaterowanie pracowników oraz dodatek za rozłąkę - zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2008 r. (data wpływu 18 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracownika - jest prawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracownika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - świadczy usługi budowlane na terenie całego kraju, w zależności od miejsca powierzonego jej zlecenia. W związku z realizacją zlecenia w K część pracowników firmy otrzymało od 7 lipca 2008 r. w drodze porozumienia zmieniające miejsce wykonywania pracy z O na K.

Wobec powyższego Spółka zdecydowała się na pokrycie oddelegowanym pracownikom kosztów zakwaterowania i wyżywienia. Oddelegowani pracownicy zrezygnowali w firmie, na podstawie pisemnego oświadczenia, z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów począwszy od miesiąca lipca 2008 r.

Ponadto Zarząd Spółki w porozumieniu z przedstawicielem załogi wprowadził aneksem do regulaminu wynagradzania dla tych osób dodatek za rozłąkę w wysokości diety (obecnie 23 zł) za każdy dzień.

Spółka rozliczać się będzie z firmą, u której wynajmuje pokoje dla pracowników na podstawie umowy najmu miejsc hotelowych na cele zbiorowego zakwaterowania i wystawianych przez nią faktur za świadczoną usługę.

Spółka dokonała włączenia do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych:

Spółka dokonała wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przyznanego dodatku za rozłąkę w wysokości diety za czas podróży służbowej na obszarze kraju za każdy dzień.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Jeżeli któryś z powyższych składników podlega włączeniu do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych to czy należy go ujmować jako składnik wynagrodzenia w wartości brutto czy netto (Spółka nie posiada prawa do odliczenia usług gastronomicznych i noclegowych na podstawie ustawy o VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, należy:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w r. kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 cytowanej ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

Powyższe zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 tj. podwyższonych kosztów uzyskania przychodów stosowanych w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy.

Ustawodawca uzależnił prawo do zwolnienia od rezygnacji podatnika ze stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Powyższa rezygnacja dotyczy zarówno stosowania podwyższonych kosztów uzyskania w trakcie roku, jak i w rozliczeniu rocznym.

Nie każdy rodzaj zakwaterowania korzysta ze zwolnienia. Uprawnienie to obejmuje wyłącznie zakwaterowanie polegające na udostępnieniu miejsca w hotelu robotniczym lub w kwaterze prywatnej wynajmowanej na cele zbiorowego zakwaterowania. W przypadku hotelu pracowniczego ustawodawca nie wprowadził limitu kwotowego zwolnienia jak ma to miejsce w przypadku świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, oraz własnego stanowiska wynika, iż Spółka wynajęła lokal mieszkalny na cele zbiorowego zakwaterowania dla pracowników w czasie wyjazdów służbowych w celu realizacji zlecenia. Lokal mieszkalny znajduje się w innej miejscowości niż siedziba firmy. Wnioskodawca zaznaczył również, że pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy od podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka dokonała włączenia do podstawy opodatkowania wartość brutto wynikającą z faktury za najem noclegów na cele zbiorowego zakwaterowania w wysokości powyżej 500 zł za miesiąc na każdego pracownika, oraz wartość brutto wynikającą z faktury za usługę gastronomiczną w całości z podziałem na wartość usługi przypadającej na każdego pracownika.

Wartość świadczenia z tytułu zakwaterowania pracownika do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku gdy koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższymi przepisami należy wliczyć do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartość brutto wynikającą z faktury za najem noclegów na cele zbiorowego zakwaterowania w wysokości powyżej 500 zł za miesiąc na każdego pracownika.

Ponadto ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidział zwolnienia za usługi gastronomiczne. W związku z tym należy także zgodzić się z Wnioskodawcą, iż winno się włączyć do podstawy opodatkowania w całości wartość brutto wynikającą z faktury za usługę gastronomiczną z podziałem na wartość usługi przypadającej na każdego pracownika.

Natomiast rozpatrując zagadnienie dotyczące wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przyznanego dodatku za rozłąkę w wysokości diety za czas podróży służbowej na obszarze kraju, prawo podatkowe przyjmuje zwolnienie za rozłąkę w przypadku czasowego przeniesienia pracownika.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym - do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 18 wynika, iż zwolnieniu podlega tylko i wyłącznie dodatek za rozłąkę wypłacony pracownikom przeniesionym czasowo. Tym samym przepisy prawa podatkowego nie przewidują zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom przeniesionym do pracy w innej miejscowości na stałe. Wówczas bowiem dodatek za rozłąkę stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mówi art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych razem z innymi przychodami.

Zatem należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, iż należy wyłączyć z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przyznany dodatek za rozłąkę w wysokości diety za czas podróży służbowej na obszarze kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.