ILPB1/415-635/09-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2009 r. (data wpływu 2 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu xx lipca 2008 r. została podpisana umowa najmu na lokal handlowy. W myśl umowy Wnioskodawczyni została zobowiązana płacić jako najemca wynajmującemu czynsz i inne opłaty. W lokalu tym Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - sprzedaż detaliczną odzieży, obuwia, wyrobów skórzanych i sportowych.

W lokalu tym przed rozpoczęciem działalności musiały zostać wykonane prace wykończeniowe, gdyż lokal ten został przekazany w stanie surowym (zakup materiałów remontowych, usługi remontowo-montażowe, opłaty eksploatacyjne, ubezpieczenie, usługi projektowe).

Dodatkowo, zgodnie z zapisem umowy, najemca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz wynajmującego jednorazowej opłaty związanej z ceremonią otwarcia galerii w kwocie 13.179,11 zł netto.

W księgach rachunkowych wszystkie wydatki poniesione przed otwarciem lokalu stanowią koszty inwestycji i powiększają wartość początkową środka trwałego w myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, inwestycje w obcych środkach trwałych są to wydatki ponoszone przez podatnika na ulepszenie, tzn. przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środków trwałych, które stanowią własność lub współwłasność innych osób i nie są zaliczone do składników majątku podatnika.

Ponoszenie tych wydatków wiąże się z przystosowaniem danego obiektu do celów działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Wnioskodawczyni uważa, że aby jednak nakłady inwestycyjne na obcy środek trwały mogły być uznane za samodzielny środek trwały, podatnik musi posiadać prawo do dysponowania tym obcym środkiem trwałym. Ponadto, aby poniesione na takie inwestycje wydatki mogły być zaliczone w koszty uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, nie mogą być one podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócone, np. przez właściciela ulepszonego środka trwałego.

Koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z realizacją inwestycji, ponoszone w okresie realizacji inwestycji, zwiększają wartość początkową środków trwałych powstałych po jej zakończeniu i podlegają rozliczeniu jako koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Zatem, zdaniem Wnioskodawczyni, jednorazowy koszt ceremonii otwarcia niewątpliwie jest pośrednio związany z realizacją inwestycji i dlatego należy o ten wydatek powiększyć wartość początkową środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Zatem, aby określony wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi być faktycznie poniesiony i spełnione winny być łącznie dwie przesłanki:

* wydatek służy osiągnięciu przychodu lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów oraz

* nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu, nie uznawanym ustawowo za koszt podatkowy.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Stosownie do treści art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawczyni wynajmuje lokal handlowy, a w myśl umowy została zobowiązana płacić jako najemca wynajmującemu czynsz i inne opłaty. Dodatkowo, zgodnie z zapisem umowy, najemca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz wynajmującego jednorazowej opłaty związanej z ceremonią otwarcia galerii. Wnioskodawczyni uznała opłatę tę za koszt podlegający rozliczeniu w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne, związany z wykonanymi w najmowanym lokalu pracami wykończeniowymi.

Opłaty tej nie można bezpośrednio powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez Wnioskodawczynię.

Jednorazowa opłata związana z ceremonią otwarcia galerii, w której Wnioskodawczyni wynajmuje lokal nie została wymieniona w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ww. ustawy, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek może ona zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, nie jednak poprzez odpisy amortyzacyjne. Wydatek ten bowiem nie podnosi wartości początkowej lokalu handlowego najmowanego przez Wnioskodawczynię i trudno uznać go za ulepszający wynajmowany środek trwały.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż poniesiona przed zakończeniem prac inwestycyjnych jednorazowa opłata, związana z otwarciem Centrum Handlowego, w którym Wnioskodawczyni dzierżawi od najemcy lokal na cele prowadzonej działalności gospodarczej, nie powiększa wartości początkowej dzierżawionego lokalu przez poniesione nakłady inwestycyjne w obcym środku trwałym. Opłata ta stanowi jednorazowo koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.