ILPB1/415-581/09-2/AA - Czy wykonywanie przez kierowców zatrudnionych w spółce na umowę o pracę zadań na różnych trasach krajowych i zagranicznych jest podróżą służbową?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2009 r. (data wpływu 18 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest firmą transportową, która wykonuje usługi przewozu rzeczy na terenie Polski oraz krajów Unii Europejskiej. W celu wykonywania powyższych usług zatrudnia pracowników w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego. Zgodnie z zawartymi umowami o pracę (w oparciu o wytyczne Państwowej Inspekcji Pracy), jako miejsce wykonywania pracy wskazana jest miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy, czyli L... Kierowcy wykonując swoje obowiązki jeżdżą do różnych krajów unijnych, najczęściej do: Niemiec, Czech, Belgii oraz po terenie całego kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy diety i inne należności za czas podróży wypłacone pracownikom korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29 § 1 pkt 2 ustawy Kodeks pracy pracodawca zobowiązany jest przy zatrudnianiu pracownika, do wskazania w zawieranej umowie - miejsca jego pracy. Przy przewozach rzeczy (na co Spółka posiada licencję) nie wykonuje się tras regularnych, kierunki przewozów zależne są od otrzymywanych od kontrahentów zleceń. Spółka w celu świadczenia usług transportowych zatrudnia pracowników w charakterze kierowców samochodów ciężarowych.

Wnioskodawca uważa, że w momencie zatrudniania pracownika nie posiada wiedzy o tym, gdzie będzie on tę pracę wykonywał i w związku z tym prawidłowo wskazuje się w zawieranych umowach siedzibę firmy - L... - jako miejsce pracy kierowców. Za argumentem tym przemawiają orzecznictwa Państwowej Inspekcji Pracy oraz Sądów Pracy, uznające że miejsce pracy kierowcy nie może być określone w umowie zbyt szeroko, ogólnikowo. Treść art. 77⁵ § 1 k.p. wskazuje wyraźnie poprzez użycie spójnika "lub", że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadań poza stałym miejscem pracy, lub poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy. Skoro zatem nie można doprecyzować tego pierwszego elementu określającego miejsce pracy, to prawidłowym jest, że dla kierowców zatrudnionych w spółce miejscem pracy jest miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy.

W związku z tym każdy wyjazd kierowcy w trasę (na terenie kraju lub za granice Polski) poza miejscowość gdzie znajduje się siedziba pracodawcy jest dla niego podróżą służbową. Z tytułu odbycia podróży pracownikowi przysługuje zwrot należności, określonych w rozporządzeniu MPiPS z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1990) i/lub rozporządzeniu MPiPS z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1991) w sprawie wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju i/lub poza granicami kraju.

Zatem Wnioskodawca uważa, że wypłacone diety i inne należności z tytułu wykonywania przewozów poza miejscowość L... przez kierowców, są dla nich podróżą służbową w rozumieniu art. 77 § 1 k.p. i zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zwolnione z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy:

Diety przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej.

Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy Kodeks pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W świetle art. 29 § 1 ww. ustawy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzje o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że świadczenia wypłacane przez pracodawcę pracownikom-kierowcom z tytułu odbywanych podróży służbowych korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Jednocześnie informuje się, że Wnioskodawca we wniosku podał również następujące pytanie:

Czy wykonywanie przez kierowców zatrudnionych w spółce na umowę o pracę (zgodnie ze wskazanym miejscem pracy - L...), zadań na różnych trasach krajowych i zagranicznych jest podróżą służbową...

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że kwestie prawidłowego zdefiniowania pojęcia "podróż służbowa", regulują przepisy ustawy niepodatkowej - ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie tej ustawy.

Zgodnie z art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Zatem powyższa tematyka nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej i w związku z powyższym nie podlega rozpatrzeniu przez tut. Organ.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.