ILPB1/415-571/09-3/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2009 r. (data wpływu 15 maja 2009 r.), uzupełnionym w dniu 27 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencjonowania poniesionych wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów - jest prawidłowe.

W dniu 15 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencjonowania poniesionych wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność weterynaryjną, polegającą na świadczeniu usług leczenia małych zwierząt, dokonuje również sprzedaży artykułów żywnościowych dla zwierząt. Dla celów podatku dochodowego Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów tzw. metodą kasową (art. 22 ust. 4 i 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przy wykonywaniu usług oprócz leków Wnioskodawczyni używa także strzykawek, igieł, ostrzy do skalpela, nici, rękawic jednorazowych, wenflonów.

Zakup tych artykułów Wnioskodawczyni jednorazowo wnosi w koszty działalności (kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów), pod datą wystawienia faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo wprowadza ww. artykuły do kolumny 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wymienione artykuły nie są częścią integralną usługi weterynaryjnej i nie oddają usłudze bezpośrednio swoich właściwości. Wnioskodawczyni ww. artykuły ujmuje w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów - pozostałe koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Przy kwalifikowaniu wydatku w koszty podatkowe trzeba stwierdzić czy spełniają one dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ww. ustawy.

W świetle art. 24 ust. 2 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Tym samym w remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest ująć m.in. materiały podstawowe oraz materiały pomocnicze.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera jednak definicji obu wyżej wskazanych pojęć. Wyjaśnienie tych pojęć można odnaleźć w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.). W świetle § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia, materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

W myśl przepisów rozporządzenia wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane (§ 3 pkt 1 lit. d) rozporządzenia).

Wykonane przez Wnioskodawczynię usługi należy uznać za wyroby gotowe w rozumieniu przepisów rozporządzenia. Usługą wykonaną przez Wnioskodawczynię jest w istocie leczenie małych zwierząt, przy użyciu materiałów pomocniczych (ww. strzykawki, igły, ostrze do skalpela, nici, rękawice jednorazowe, wenflony). Zatem usługę świadczoną przez Wnioskodawczynię należy uznać za usługę niematerialną.

Wskazane materiały nie mogą wchodzić w skład usługi świadczonej przez Wnioskodawczynię z uwagi na niematerialny charakter świadczonych usług, przedmioty te nie mogą być uznane za główny składnik, czynnik tej usługi.

W remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest również ująć materiały pomocnicze. Zgodnie z definicją zawartą w przepisach rozporządzenia (§ 3 pkt 1 lit. c) materiałami pomocniczymi są materiały niebedące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

Z przywołanej powyżej definicji materiału pomocniczego wynika, iż warunkiem uznania określonego materiału za pomocniczy jest łączne spełnienie trzech warunków:

Zatem przedmioty wskazane w opisie stanu faktycznego nie stanowią materiałów podstawowych. Jednocześnie przedmioty te są zużywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Tym samym w analizowanym przypadku przedmioty wyróżnione w opisie stanu faktycznego spełniają dwa pierwsze warunki podstawowe, których spełnienie pozwala uznać dany materiał za materiał pomocniczy. Jednocześnie w świetle trzeciego warunku materiał pomocniczy musi bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości. w przypadku Wnioskodawczyni wyrobem są świadczone przez Nią usługi. Jak zostało to już wskazane przedmiotem usług świadczonych przez Wnioskodawczynię jest leczenie małych zwierząt. Trudno uznać, iż przedmioty takie jak igły, strzykawki czy nici oddają swoje właściwości usłudze świadczonej przez Wnioskodawczynię.

W oparciu o przytoczone przepisy, jak również przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny należy stwierdzić, iż świadcząc usługi w zakresie usług weterynaryjnych Zainteresowana zużywa artykuły jednorazowe w celu ich wykonania usługi, a które jednocześnie nie staje się częścią usługi.

W świetle powyższego zakup wymienionych powyżej artykułów jednorazowego użytku nie może być uznany za materiał pomocniczy w rozumieniu § 3 pkt 1 lit. c) ww. rozporządzenia. Tym samym zakup tych artykułów winien być ewidencjonowany w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki).

Reasumując należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni prawidłowo wprowadza ww. artykuły do kolumny 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.