ILPB1/415-554/09-2/AA - Samochody demonstracyjne jako towary handlowe nie zaliczane do środków trwałych.
Pismo z dnia 3 sierpnia 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-554/09-2/AA Samochody demonstracyjne jako towary handlowe nie zaliczane do środków trwałych.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji składników majątku - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji składników majątku.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Spółka handluje m.in. samochodami osobowymi. Zakupuje także samochody osobowe demonstracyjne (testówki). Do chwili obecnej zakupione przez Wnioskodawcę samochody demonstracyjne sprzedawane były w okresie do roku od dnia nabycia. Jednak obecnie wystąpiła sytuacja, w której zakupione przez Spółkę dwa samochody demonstracyjne nie zostały sprzedane do roku. Zgodnie z art. 22e ust. 1 okres używania przekroczył rok, więc Spółka obowiązana jest zaliczyć je do środków trwałych w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym upłynął rok.
Zdaniem Wnioskodawcy, przepis wydaje się być jednoznaczny, jednak opinie na ten temat zarówno wśród urzędów skarbowych, wydawnictw podatkowych jak i księgowych są podzielone.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Jak w związku z powyższym należy postąpić z samochodami demonstracyjnymi nie sprzedanymi do roku.
Zdaniem Wnioskodawcy, skoro Spółka jest firmą handlującą samochodami, to także samochody demonstracyjne są towarem handlowym. Wobec tego nieuzasadnionym jest wprowadzenie ich na środki trwałe skoro ich przeznaczenie się nie zmieniło i nadal są dla nas towarem handlowym, który Spółka zamierza sprzedać. Można je przyrównać do części, które leżą na półce ponad rok.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zasadniczą kwestią do rozstrzygnięcia jest określenie czy służące do jazd testowych samochody powinny być wprowadzane do ewidencji środków trwałych, jeśli okres ich użytkowania przekroczy rok, czy też powinny być nadal traktowane jako towary handlowe.
Sposób zaliczenia dla celów podatkowych do kosztów uzyskania przychodu wydatku poniesionego na zakup samochodów osobowych, używanych dla celów testowych, zależy od tego, czy samochód ten zaliczony zostanie przez podatnika do środków trwałych, czy też innych składników majątkowych, np. towarów.
Stosownie do art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za środki trwałe uznaje się m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Wówczas wydatki te nie stanowią kosztu uzyskania przychodu (art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy), jednak kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne z tyt. zużycia środków trwałych, dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).
Artykuł 22e ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje również możliwość na zaliczenie wydatku za zakup składników majątkowych, o których mowa m.in. w art. 22a, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do środków trwałych, których wartość przewyższa 3.500 zł, których przewidywany przez podatnika okres używania równy jest lub krótszy niż rok. Gdyby jednak faktyczny okres używania takiego środka trwałego przekroczył rok podatnik jest zobowiązany:
zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
Stosownie natomiast do treści art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) przez rzeczowe aktywa obrotowe rozumie się materiały nabyte w celu zużycia na własne potrzeby, wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toku produkcji, półprodukty oraz towary nabyte w celu odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym.
Samochód osobowy będący towarem jest bowiem składnikiem majątkowym w rozumieniu art. 5a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiąc aktywa podatnika w rozumieniu przepisów o rachunkowości.
W myśl powołanego przepisu pojęciu towaru przeznaczonego do odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym odpowiadają w pełni samochody osobowe nabyte w celach demonstracyjnych (testowych). Samochód ten nie traci statusu towaru handlowego, bowiem jest on przeznaczony do sprzedaży. Nie ma znaczenia fakt, że towar, ostatecznie przez nabywcę odsprzedany, pełnił przed sprzedażą funkcje testowe, mające na celu zachęcenie klientów do nabycia tego właśnie rodzaju towaru. Istotny jest fakt sprzedaży, który stanowi o charakterze przedmiotowego samochodu jako towaru i przesądza jednocześnie o momencie zaliczenia kosztów jego nabycia do kosztów uzyskania przychodów.
Z przedstawionych informacji wynika, iż przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż samochodów. Spółka posiada również samochody demonstracyjne (testowe), które niezależnie od faktu użytkowania ich jako samochody testowe - kwalifikuje jako towary handlowe.
Zatem mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka nie ma obowiązku zaliczenia samochodów testowych do środków trwałych i tym samym nie będzie miał zastosowania art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.
Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.