ILPB1/415-548/10-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2010 r. (data wpływu 10 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 10 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie produkcji prefabrykatów budowlanych (w szczególności betonowych - bloczki, pustaki, stropy, belki stropowe, kostka brukowa itp.), ich dostawy do klientów, doradztwa technicznego w zakresie budownictwa, a także sprzedaży materiałów budowlanych. Ewidencja działalności prowadzona jest w oparciu o księgi rachunkowe. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Grunty, na których prowadzona jest działalność stanowią własność Wnioskodawcy.

Grunty oraz wybudowane na nich środki trwałe takie jak: place produkcyjne, magazynowe, manewrowe, drogi wewnętrzne oraz hale produkcyjne i magazynowe wprowadzone są do ewidencji środków trwałych. Budynki i budowle - grupa 1 i 2 KŚT są amortyzowane przez Wnioskodawcę zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych. Produkcja prefabrykatów budowlanych prowadzona jest na otwartej przestrzeni - placach produkcyjnych (produkcja poligonowa) oraz w halach produkcyjnych. Produkcja prowadzona w sposób poligonowy uzależniona jest od warunków atmosferycznych, które w znaczny sposób wpływają na jakość produkowanych prefabrykatów.

W związku z chęcią maksymalizacji przychodów poprzez zwiększenie ilości i jakości produkowanych wyrobów, Wnioskodawca podjął decyzję o budowie kolejnych dwóch hal produkcyjnych i przeniesieniu produkcji z placów (poligonów) do hal produkcyjnych. Pierwsze nakłady związane z budową hal poniesiono w 2009 r.. Do dzisiaj proces budowy hal nie jest jeszcze zakończony. Hale te powstaną w miejscach, gdzie znajdują się place produkcyjne oraz droga wewnątrzzakładowa (tak jak wcześniej wspomniano - wprowadzone są do ewidencji środków trwałych i amortyzowane).

W momencie rozpoczęcia prac rozbiórkowych (fizycznej likwidacji placów i drogi) w księgach rachunkowych dokonano zmniejszenia wartości środków trwałych oraz odpowiednio zmniejszenia umorzenia - placów i drogi - likwidowanych w celu rozbudowy hal. Wartość niezamortyzowaną placów oraz drogi zaliczono bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie likwidacji (odpowiednio luty i maj 2009 r.). Nakłady poniesione na częściową likwidację placów i drogi (praca sprzętu przy zrywaniu nawierzchni placów, drogi) zaliczono do kosztów wytworzenia nowych środków trwałych (środki trwałe w budowle) - dwóch hal produkcyjnych. Podkreślić należy raz jeszcze, że prowadzone inwestycje nie są związane ze zmianą rodzaju działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środków trwałych.

Czy wartość niezamortyzowaną likwidowanych środków trwałych, ustaloną na dzień likwidacji, słusznie zaliczono bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość początkowa placów oraz drogi powinna być zaliczona bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, nie powinna zwiększać wartości początkowych nowych hal produkcyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zwanej dalej u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c u.p.d.o.f. koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Z brzmienia art. 23 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Decyzja o częściowej likwidacji placów oraz drogi w celu budowy dwóch nowych hal produkcyjnych nie była związana z chęcią zmiany rodzaju działalności lecz z chęcią zwiększenia ilości i jakości produkowanych wyrobów - maksymalizacji przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie podaje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony koszt mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

* musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

* nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

* musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszty uzyskania przychodów, zależy od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku gdyby likwidacji środka trwałego dokonano w związku z utratą jego przydatności z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

W konsekwencji, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca podjął decyzję o budowie nowych hal produkcyjnych, a pierwsze nakłady związane z budową hal poniesiono w 2009 r.. Do dzisiaj proces budowy hal nie jest jeszcze zakończony. Hale te powstaną w miejscach, gdzie znajdują się place produkcyjne oraz droga wewnątrzzakładowa.

Z uwagi na to, że likwidacja środków trwałych nie miała związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej, strata powstała w jej wyniku może być uznana za bezpośrednie koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tekst jedn. kosztów uzyskania przychodów) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 21 lipca 2010 r. nr ILPB1/415-548/10-3/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.